 | | Cookie in de oorlog | Henk - 12.01.2007 09:59
Maar het is inmiddels 2007 en het lijkt gewoon weer 1940! Dit is toch het zelfde!!!! Ik snap het helemaal!
Cookie moet vrijkomen!!!!!!
| | Bert | Bert - 12.01.2007 19:18
Stja Wallage word toch ook niet afgeschoten omdat hij lid is van de PVDA.
Ik bedoel dus maar wat die hond betreft, het lijkt op een pitbull en daarom moet het dood.
Waanzin, grote nonsens.
mvg Bert
 E-Mail: tsteege@tiscali.nl | | all's well that ends well | Blook - 12.01.2007 22:35
Al jarenlang zijn pitbulls verboden in Nederland en niet zonder reden. Honderden hondenrassen om uit te kiezen en dan moet je persé een pitbull. Waarom? Om angst aan te jagen? Leuke vrienden die je een tot afmaken gedoemde hond cadeau doen. Een blinde ziet trouwens dat het hier een pitbull betreft.
Mevrouw Mellema heeft dit over zichzelf afgeroepen en moet nu niet klagen als gewoon de wet wordt toegepast.
Onbegrijpelijk trouwens, die solidariteit van die kunstenaars en Indymediaen andere linkse mensen met de pitbulls, als je beziet wat voor types overwegend met zo'n hond rondlopen. Weg met dat beest.
| | en dit vind ik ervan | ik - 12.01.2007 20:48
ze wist dat ze die hond niet mocht hebben volgens de wet dus eigen schuld dikke bult moet ze maar in belgië gaan wonen maar dan hoeft die hond daar toch niet voor gestraft te worden. en trouwens pittbuls zijn hele lieve honden en het ligt er gewoon net aan hoe die hond wordt opgevoed maar. en aan jullie stelletje debielen die zeggen dat die hond dood moet get a fucking life alsjeblieft, die hond heeft niemand wat aan gedaan.
| | ruis | fegnest - indymedia.nl vrijwilliger - 14.01.2007 01:12
beste johan (en anderen),
sommige aanvullingen worden verplaatst naar de ruispagina, "niet omdat ze een andere mening hebben" inderdaad, maar omdat het om een mening (welke dan ook) gaat. de aanvullingen onder de artikelen op indymedia.nl zijn bedoeld als aanvulling op het nieuws, aangezien dit een nieuwssite is en geen discussieforum. de spelregels zijn hier na te lezen:
 https://www.indymedia.nl/nl/static/help.policy.shtml
 Website: http://www.indymedia.nl/nl/static/help.policy.shtml
| | Volgende demo? | Arjan - 13.01.2007 17:41
Komt er nog een volgende demo en zo ja, wanneer en hoelaat?
| | onbegrijpelijk | Hendrikjan te amsterdam - 12.01.2007 22:59
Maar wat verwacht zo'n meisje dan? Dat de overheid voor 1 enkel hondje een uitzondering gaat maken op een beleid ter voorkoming van doogebeten kinderen? Welkom in de grote boze mensenwereld meisje. Cope with it...
Was getekend HJ uit A(28jaar)
| | regels zijn regels | Joehne - 14.01.2007 01:49
Regels zijn regels? Op internet zijn al meer dan genoeg cookies te vinden. Zijn jullie trouwens voor of tegen pitbulls? Er zijn al meer dan genoeg regels, honden en mensen. De meeste honden gaan bovendien janken als ik op mijn mondharmonica speel. Is er iets mis met katten en mensen? Klopt het verhaal van http://www.canecorsoclub.nl/regeling_agressieve_dieren.htm ? En wat is er deze keer anders gegaan dan het verhaal wat in deze laatstgenoemde link wordt gehouden?
(p.s. als cookie zonder pijn is overleden heb ik geen medelijden met het beest. Uiteraard wel voor de eigenaar, die moet immers nog een heel leven uitleven...)
E-Mail: joehner@gmail.com | | Eigen schuld | iemand - 13.01.2007 12:32
Dat deze hond in beslag genomen is, is jullie eigen schuld.
Deze type honden zijn VERBODEN in Nederland. Jullie wisten dit. Nu wordt je daarop aangepakt, en ga je het kleine kind uithangen.
Beetje labiel doen met lawaai optochtjes, welke officieel geluidshinder hebben veroorzaakt. Zielig allemaal. Kom op! wees nu dan ook "stoer" en aanvaardt het lot. Je had dit kunnen verkomen, door niet dit type hond als huisdier te nemen. (DUH!)
| | Slaap zacht! | Joke - 12.01.2007 01:40
Cookie
Een zware dag heeft Jacques geveld. Hij ligt op de bank. Zijn ogen gesloten. Een zacht gesnurk ontsnapt bij iedere ademhaling uit zijn keel. Bommel, een bruine Duitse staander, ligt naast hem op de grond en lijkt met zijn baas mee te zijn gegaan naar Dromenland.
Plots worden ze beide opgeschrikt door een enorm gebonk op de deur. Jacques veert op en kijkt slaapdronken om zich heen. Hij tast naar zijn bril ergens op de salontafel, maar hij ziet of voelt hem niet. Wel ziet hij zijn hond angstig naar de voordeur kijken. Hij stelt hem gerust met een aai over de kop en hijst zich vervolgens moeizaam overeind. Nogmaals een luid gebons op de deur. Bommel begint zacht te piepen en kruipt met zijn oren plat in zijn nek onder de tafel.
‘Ik kom er aan!” laat Jacques de ongeduldige persoon aan de andere kant van de deur weten. ‘Geduld… Geduld…’
‘Aufmachen!!’ hoort hij dan een mannenstem brommen. Verbaasd begint hij wat sneller te lopen. Had hij dat nou goed gehoord? Aufmachen?
Hij opent de deur en kijkt even in het gezicht van een man van middelbare leeftijd. Meteen daarna wordt alles zwart.
Wanneer hij zijn ogen weer opent is het nog steeds donker. Een bonkende pijn neemt de helft van zijn voorhoofd in beslag. Hij wrijft over de pijnlijke bult die daar is gegroeid en probeert zijn ogen scherp te stellen. Wanneer hij ietwat aan het duister is gewend ziet hij schuin voor zich een aantal silhouetten. Jacques denkt wat mannen te zien. Een zit met zijn knieën opgetrokken in een vensterbank voor een raam dat lijkt afgetimmerd met houten panelen. Zijn lichaam is alleen bedekt met een lichtblauw operatievest dat hij over zijn knieën heeft getrokken. Hij houdt het kledingstuk op de plaats met zijn armen die hij stevig om zijn knieën heeft geslagen. Hij let niet op Jacques. Zijn hoofd rust op zijn armen en hij wiegt zachtjes heen en weer terwijl hij een deuntje neuriet. Een ander loopt rondjes op een oppervlakte van zo’n twee vierkante meter, terwijl hij tegen niemand in het bijzonder verkondigt dat ze het niet geweten hebben. Een derde man zit in kleermakerzit op de grond met zijn gezicht naar de muur.
‘Eins, zwei, drei, vier…’ herhaalt hij op een bepaald ritme. Allemaal hebben ze hetzelfde blauwe vest aan. Hij kijkt naar zijn eigen lichaam en constateert dat hij niet afwijkt wat betreft de kledij. Ook niet wat betreft het uiterlijk; het zijn allemaal mannen van zijn leeftijd met een ietwat donker gelaat. Zover als hij dat kan zien tenminste in dit schemer zonder zijn bril.
Waar is hij toch beland? Zo ligt hij thuis te slapen op de bank en zo ligt hij op een houten tafel in een kleine muffe ruimte. Moeizaam komt hij overeind. Hij is zich bewust van al zijn ledematen. De pijn doet hem zachtjes kreunen. Dan schraapt hij zijn keel. Niemand reageert.
‘Waar ben ik?’ probeert hij dan voorzichtig. De man in de vensterbank neuriet zachtjes door terwijl zijn lichaam het ritme bijhoudt. Ook de anderen gaan door met hun bezigheden.
‘Hallo?!’ Jacques verheft zijn stem. ‘Waar zijn we?!’ Hij kijkt naar de mannen met hun autistische gedragingen. Dan laat hij zich van de tafel glijden en strompelt naar de man die hem het eerst opviel. Hij grijpt hem bij zijn haar en trekt zijn hoofd omhoog.
‘Waar zijn we?!!’ zijn overslaande stem verraadt een snik. De man kijkt hem nu recht in de ogen.
‘Polen.’ mompelt hij terwijl zijn speeksel wat belletjes tussen zijn lippen produceert.
Jacques laat het hoofd van de man los en de zwaartekracht doet zijn werk.
‘Polen?!’ schreeuwt Jacques wanhopig. “Waarom zijn we hier? Wie doet ons dit aan?!’ De man heft nu uit eigen initiatief zijn hoofd en kijkt Jacques vrijwillig aan.
‘Auswitch…’ zegt hij alsof daarmee alles is gezegd. Vragend herhaalt Jacques de man en laat zich door zijn knieën zakken.
‘Wat doen wij in Auswitch..?’ Hij zit recht voor hem en kijkt hem ongelovig aan. Het gelaat van de man vertrekt in een verbitterde grijns.
‘Wat doen joden nou in Auswitch..?’
Jacques staart de man aan. Het zweet breekt hem uit.
‘Waarom?’ wil hij weten. ‘Wat hebben wij dan gedaan?’
Een schaterende lach doet hem opschrikken. De man kijkt hem doordringend aan.
‘Wij zijn Joods. Geen Ariërs.’ legt hij uit. 'Wij horen niet in deze maatschappij.'
‘Zo dacht Hitler vroeger over ons volk .’ probeert Jacques verduidelijking te krijgen.
‘Vróeger..?!’ De man kijkt hem wederom aan alsof hij blond is. Maar als hij dat was geweest had hij hier nu niet gezeten, zo blijkt.
‘Ja, vroeger. In de tweede wereldoorlog.’ legt Jacques na zijn idee onnodig aan de man uit. ‘Nog vóór mij geboorte.’ De man zucht diep en schudt zijn hoofd.
‘Nee Jacques, zo denkt hij nog steeds…’ Dan legt hij zijn hoofd op zijn armen en neuriet weer zijn lied.
Een dof geluid klinkt door de ruimte. Het duurt even voordat Jacques door heeft dat er een deur wordt ontgrendeld.
‘Herr Wallage…?’ klinkt het dan. Jacques kijkt naar de man die in de deuropening is verschenen.
‘Dat ben ik…’ zegt hij schuchter, niet wetende wat hem te wachten staat.
‘Kommen Sie mit.’ De stem klinkt vastberaden, maar het is toch voornamelijk het pistool dat op hem gericht is dat hem laat doen wat hem wordt opgedragen.
Hij loopt voor de man uit door een lange gang. Aan het eind van deze wandeltocht wordt hem opgedragen stil te houden en het kamertje rechts van hem binnen te treden. Hij doet wat hem wordt gevraagd. Het is een kleine ruimte dat door middel van een glazen wand is opgedeeld in tweeën. Jacques wordt verzocht op de enige stoel plaats te nemen die deze ruimte bevat. Nerveus gaat hij zitten. Zijn blik gericht op de andere helft van de kamer. Zijn neus raakt bijna het glas. Dan wordt de deur achter hem gesloten.
Hij wacht af. Seconden tikken voorbij. Seconden waarin het enige geluid dat hij hoort het kloppen van zijn hart is. Steeds luider. Steeds sneller.
Plots opent er zich een deur in de andere ruimte. Gespannen wacht hij af wat er komen gaat. Zijn ademhaling versnelt. Het duurt even voordat zijn geduld wordt “beloond” en hij zijn trouwe viervoeter de ruimte ziet binnen lopen. Bommel loopt schuw verder en verkent de ruimte alsof hij door heeft dat hem iets afschuwelijks te wachten staat.
Jacques zijn adem stokt in zijn keel. “Wat is de bedoeling van dit schouwspel?”
‘Bommel!!’ schreeuwt hij op zijn hardst. Maar de glazen wand is te dik om enig geluid door te laten. Hij maakt panische bewegingen in de hoop dat Bommel hem opmerkt. Hij gooit zichzelf tegen de wand. Bonkt met zijn vuisten tegen het gepantserde glas en schreeuwt zo hard als hij kan.
Maar al snel wordt hem duidelijk dat Bommel zich niet bewust is van zijn nabije aanwezigheid. Bommel begint zachtjes te janken. Het is duidelijk dat hij zijn baasje mist.
Dan hoort Jacques plotseling een sissend geluid. Het duurt even, maar dan beseft hij dat er langzaam maar zeker een gas in de ruimte van Bommel wordt vrijgelaten.
“Auswitch!” Gaat het door zijn hoofd.
‘Der Hund ist Braun und schlecht!!’ hoort hij dan door een luidspreker schallen. Hij kijkt door het glas naar zijn hond. Bommel kijkt terug. Zo lijkt het althans. Even kijkt Jacques in de ogen van zijn ziel en zaligheid. Hij voelt de liefde. En tegelijk ook het afscheid.
“Cookie!!” schreeuwt hij dan.
Badend in het zweet springt hij overeind. In het plotselinge duister tast hij naar de glazen wand, maar valt voorover wanneer hij deze niet vindt. Met een smak komt hij op de grond terecht.
‘Kai!!’ Een hoog geluid brengt hem bij zijn positieven. Het duurt even voordat hij beseft waar hij zich bevindt en wat er is gebeurd.
‘Bommel..?’ hij kijkt recht in de ogen van zijn Duitse staander, welke vergevingsgezind zijn enorme tong over Jacques zijn wang heen haalt. Jacques beseft zich wat er is gebeurd; hij heeft gedroomd. Gedroomd over Cookie, de hond die deze dinsdag voor veel ophef heeft gezorgd. De hond die het verdient om als individu behandeld te worden. Dat is Jacques nu wel duidelijk…
Nota:
Afgelopen dinsdag hebben een Tweehonderdtal demonstranten geprotesteerd tegen de dood van Cookie. Een lieve hond die ervan wordt verdacht op deze wereld te zijn gezet als pitbull. Een hond die de doodstraf niet verdient omwille van een paar eventuele rasgenoten die het in het verleden voor haar hebben verpest.
Burgermeester Wallage zal zo spoedig mogelijk met behulp van een onafhankelijke deskundige beoordelen of Cookie tot het beruchte hondenras behoort of niet. Voldoet Cookie wèl aan de kenmerken van een pitbull dan zal burgermeester Wallage beslissen dat zij binnen afzienbare tijd zal moeten worden afgemaakt.
| | Hebben jullie ooit wel een hond gehad? | SilentBob - 12.01.2007 19:40
Snap jullie gezeik toch niet hoor. Hebben jullie zelf wel uberhaupt eens een hond gehad? American Staffordshires zijn heel lief en sociaal hangt er gewoon vanaf hoe je die opvoed. Is bij alle honden zo trouwens. Het is toch niet omdat ze er 'gevaarlijk' uitzien dat dit ook zo is. Net als bij jullie eigen soort komen vooroordelen weer op de eerste plaats. Jullie lopen elkaar liever de kraag vol te zeiken en iedereen af te kraken dan dat jullie de moeite doen de persoon in kwestie te leren kennen.
| | buiten proportioneel? | Willem - 13.01.2007 13:53
Mijn vriendin woont in de buurt van het politiebureau en toevallig heb ik het opstootje gezien. De politie heeft niets anders gedaan dan zichzelf en het pand beschermen, er was zeker geen sprake van charges ed en dat terwijl de demonstratie geen vergunning had (zo is mij tenminste verteld). Dus de demonstratie was illegaal en zorgde ook nog eens voor (geluids)overlast en toch heeft de politie, waarschijnlijk uit goodwill of om escalatie te voorkomen besloten de demonstratie door te laten gaan.
De beschreven situatie in het artikel kan dus niet door de auteur zelf zijn meegemaakt, want wat hij/zij zegt over het politie-optreden is pertinent niet waar,, de vraag rijst dan natuurlijk algauw wat er dan nog meer niet klopt of overtrokken is in dit artikel!! Dus een laatste tip voor de auteur,, houd je bij de feiten en zet er anders bij dat het van "horen zeggen" is.
Mvg,
Willem
PS. mijn verhaal doet natuurlijk niets af aan het feit dat ook ik vind dat een hond niet zomaar afgemaakt mag worden. Maar anderzijds vind ik het ook een beetje kortzichtig van de eigenaresse en haar vrienden die haar die hond hebben gegeven, het is al jarenlang bekend dat dergelijke honden niet mogen en door deze honden toch te kopen/fokken werk je leed zelf in de hand.
| | - | - - 12.01.2007 09:27
Dont mention the war.
Geen goed idee om de holocaust erbij te halen.
| | lief? | Je zus - 12.01.2007 21:56
Pitbulls en andere honden zijn altijd heel erg lief totdat er weer een kleuter verscheurt wordt en het baasje begint te roepen "dat hij dat anders nooit doet".
| | Wel een aanleiding | Johan - 14.01.2007 01:03
In het bericht staat "zonder enige aanleiding". Daar ben ik het niet mee eens. Het houden van een pitbull is verboden in Nederland, en die wet is er niet zomaar gekomen.
Het zal nl. niet de eerste keer zijn dat een gevechtshond een kind doodbijt of een voorbijganger verwondt. Daarbij is het natuurlijk opvallend dat justitie op het spoor gekomen van de hond. Het kan haast niet anders dat er klachten binnengekomen zijn bij politie. Genoeg aanleiding dus.
Op de foto zie ik ook dat de pitbullterriër niet aan een riem vastzit (op een openbare weg?) wat de OvJ of de rechter al helemaal niet op andere gedachten zal brengen.
Afmaken is natuurlijk erg wreed, maar als je onvoorspelbare gevechtshonden wil weren, zijn er volgens mij weinig andere oplossingen. Als er een andere, wel diervriendelijke manier zou zijn, waarmee je kan voorkomen dat het dier niet meer gevaarlijk is (/kan worden), dan zou ik daar vanzelfsprekend een voorstander van zijn.
Kan iemand mij vertellen waarom mensen die keurig op het bericht reageren in de "ruispagina" verschijnen? Hopelijk toch niet omdat ze een andere mening hebben?
| | cookie | hans - 11.01.2007 23:25
de hond kan er niets aan doen dat hij wordt gebruikt dat hij voor reklame doeleinde wordt gebruikt, dat ligt aan de eigenaar.
het lijkt me echter niet een reden om de hond te vermoorden.
tenslotte gaat het bij deze wet (de rad) dat elke hond die lijkt op een pitbull vermoord kan worden.
de rad moet gewoon weg.
hans de kok
E-Mail: sarko@lycos.nl | |
|
