IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Alle acties, protesten, permacultuurtuinen en wereldwijde synchrone meditaties ten spijt, tekent zich in mijn bewustzijn de wereld waar we naar toe gaan steeds haarscherper af. Haarscherp en blikkerend, als badend in een zenuwslopend, nooit dovend TL-licht. En mijn hart huilt.

Ik zie een wereld waarin we onszelf vergiftigen met genetisch gemanipuleerd voedsel en onuitwisbare vervuiling. Waarin we slechts nog kunnen kiezen tussen met of zonder dwang de chemische troep te slikken die de gevolgen van ziekmakend voedsel zouden beperken. Waarin op eigen kracht bevallen een ernstige dwaling is en het begeleiden van een natuurlijke bevalling een misdaad.
Ik zie een wereld waarin dwangarbeid en armoede willekeurig om zich heen grijpen en waarvan de slachtoffers stilzwijgend wegrotten in hun aangeprate schuldgevoel, omdat ze 'geen bijdrage leveren aan de maatschappij'.
Een wereld, misschien minder ver weg dan we denken, waarin vluchtelingen vogelvrij zijn verklaard en waarin de activisten en optimisten van vandaag de murw geslagen vluchtelingen van morgen zijn geworden.
Ik zie een wereld waarin we niet meer kunnen vechten voor het recht op zorg en onderwijs, omdat beiden zijn verworden tot wurgende financiële verplichtingen waar iedere vorm van gezondheid en kennis uit gezogen is. Waarin de rebellen en de hulpverleners, misleid door de Staat, de Kerk én hun eigen ego, elkaar verlammen.
Ik zie nu al een wereld waarin we elkaar aangeven, uitsluiten, kapotbezuinigen, deporteren, uitbuiten, illegaal of crimineel verklaren, op straat flikkeren en tenslotte doodschoppen. En elkaar overal de schuld van geven. Ik voorzie een wereld waarin alleen Geld en Macht de absolute heersers zijn geworden, met Angst, Haat en Geweld als krankzinnige Mengele's aan hun zijde en ons, als monddode en doofblinde marionetten, onder hun voeten. Een wereld waarin, 'voor onze eigen veiligheid', repressie, razzia's, censuur en 24-uurs-toezicht normaal is geworden.
Een wereld waarin eeuwenoude kennis vernietigd wordt en ieder besef van menselijkheid belachelijk wordt gemaakt. En waarin we onze kinderen slechts leren om datzelfde te doen.

Mijn hart huilt niet omdat dit ons aangedaan wordt door 'het systeem'. Mijn hart huilt omdat we dit onszelf aandoen of laten aandoen. Mijn stem is niet moe van protestmarsen en speeches, maar van de schijnbaar onuitputtelijke discussies met geliefden en vrienden, kennissen en onbekenden, die dit alles niet willen zien aankomen en die hun ogen bedekken met het rotsvaste maar ongefundeerde vertrouwen dat het allemaal niet zo'n vaart zal lopen.

Ik zal niet zeggen 'kom niet janken', als je eenmaal inziet dat het wel zo'n vaart loopt en dat de wereld niet meer is wat je dacht dat ze was. Kom maar wel huilen. We zullen elkaar troosten, zeldzaam geworden duizendbladthee drinken, de aardperen en de koolrapen begieten. En ver weg van alles wat mismaakt is geworden, zullen we zingen onder de onveranderlijke sterrenhemel...