IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Occupy, mijn kampf!
Sorry voor deze wat 'vreemde' introductie, maar het moest er toch even uit.
De waanzin ten top, het reformisme in het midden en de haat ondergronds.
Er is al veel gezegd over de Occupy beweging en ook veel onzin. Deze tekst is een reactie op een publicatie van Peyman Jafari.

Occupy is al zo veel besproken dat je er soms al geen zin meer in hebt om nog iets over te lezen.
De meeste protesten, plein bezettingen hebben immers ook niet direct zichtbaar iets opgeleverd wellicht.
Daarintegen, een van de beste dingen aan 'Occupy' was dat het zo zichtbaar was, in het midden van de steden op pleinen.
En het is waar, het ging er allereerst dat we er waren. Dat was het eerste 'doel' van de beweging, om de grote onvrede duidelijker en zichtbaar te maken.

Zo kwam ik laatst, dus al een poosje na het hele 'Occupy' gebeuren een boekje tegen in Utrecht met de titel "Hoe kan de 99% winnen?, geschreven door Peyman Jafari. Ik voor dit boekje ook nog geld voor neerleggen omdat ik het nog altijd steun en ook achter het protest sta.
(niet zonder kritiek weliswaar maar dat was ook nooit zo verwacht)
Omdat ik vanaf het prille begin wist en actief deelnam (dus met tent en ander attributen) aan de beweging.
(Wacht en lees verder, het wordt nog best spannend, want ik zal verklappen wat Nederland en San Fransisco/La hier mee te maken hebben!)
Na de revolutionaire golf van protesten in Noord-Afrika werden velen in het Westen duidelijk geinspireerd.
Nu was er al veel langer een beweging natuurlijk, o.a. die van de anarchisten en anti-globalisten.
En die zijn ook Occupy gestart.
Ik ga nu iets zeggen wat velen zal doen twijfelen, maar ik hoop dat jullie dit simpelweg geloven, omdat het waar is.
En ik heb er nooit veel over gezegd, laat staan openlijk over gepubliceerd.
Want wat ik ga zeggen zal megalomaan klinken maar geloof me, ik heb geen last van grootheidswaanzin, zoals zo vele 'activisten' of politici dat hebben, of als bluf en interessant doen'. (Ik houd juist erg van bescheidenheid en heb een hekel aan misplaatste ego's of grote ego's in het algemeen)
Ik ben mij daar allemaal erg van bewust maar schrijf het toch hier voor deze ene keer, omdat het wel de waarheid is. Die 'waarheid' is trouwens niet zo speciaal verders, die is ook niet geweldig, super creatief of intellectueel, maar juist heel erg 'simpel'.
Dat was ook de basis van Occupy 'hou het simpel en open voor iedereen!"

Occupy komt direct voort uit een initiatief genomen door een groep anarchisten en activisten in de US. (De Adbusters komt min of meer later pas.)
Er ging in die tijd, maanden voor Occupy Wall Str. een verzoek rond, om je persoonlijke idee of visie voor een internationale strijd en protest beweging te geven met als focus de financiele wereld, corruptie en de ongelijke verdeling in de wereld.
Natuurlijk met de beelden vanuit Tunesie, de grote steden van Egypte Cairo, Alexandria en Suez maar ook zelfs dorpen die mee deden, nog vers in het hoofd was het idee voor 'een bezetting van een plein' al snel geopperd. Door meer dan helft van de mensen die een mail hadden gestuurd (overheid/nsa wist er van dus;) naar deze 'revolutionaire denktank' die was opgestart en actieve mensen had in San Fransisco en ook LA. niet perse NYC dus. Het idee is dus vanaf het begin internationaal geweest.
Ook ik heb toen min of meer 'hetzelfde' idee/ bericht gestuurd toen, zoals velen, naar deze anarchistische (globale) denktank, namelijk; 'bezet de poorten van die bedrijven en ga niet weg totdat je wel de aandacht en inspraak krijgt'- dus de conclusie en het doel was al snel gemaakt; een protest dat deze keer blijvend was, compromisloos en vooral vastberaden.
Het hele idee is dus niet eens puur ontstaan in Amerika, en een 'bezetting' is al helemaal niets nieuws natuurlijk, want deze vrij spontane denktank had mensen bereikt uit de hele wereld die hun 'idee' hebben opgeschreven. Vandaar dat ook de walgelijke kritiek toen gehoord in de media volledig ongegrond was en enkel bedoeld het Europese Occupy aandeel te marginaliseren, te temperen en ontmoedigen.
"De occupy deelnemers in Amerika vinden het een belediging dat Europa hun na doet en zo pretendeert alsof er hier dezelfde problemen en armoede is als daar' schreef zelfs een journalist valselijk in een Nederlandse krant destijds.

De mensen daar, in de US (van deze denktank) hebben toen besloten om Wall Str. als eerste doel te maken wat symbolisch ook wel terecht was en hopelijk kon rekenen op accute media aandacht. Hiervoor moesten ze toen wel even blijven hangen maar uiteindelijk bleek het te gaan zoals bedacht. Autoriteiten gaan het vredig protest vroeg of laat toch verbieden en ontruimen- dat zorgt dan hopelijk juist voor meer steun en zo geschiedde ook. Collectieven zoals 'Adbusters' die met deze activisten in verbinding stonden hebben toen inderdaad een van de eerste 'ads' geplaats hiervoor.
Op diverse forums is dit toen 'gepresenteerd' zoals o.a op Adbusters (niet als eerste, maa een van..daarom schrijf ik dit ook, ik vind het jammer dat dingen altijd zo geclaimt worden. Terwijl ze anoniem veel beter werken en zo kan het ook door iedereen sneller worden omarmt. Gezichten en leiders waren van het BEGIN inderdaad een taboe. Ook een partijvorming was uit den boze en dat is voor mij nog altijd zo.
Het hele initiatief is dus het 'werk', idee van voornamelijk (99%) Anarchisten beste Peyman, met zijn kritiek op diezelfde anarchisten.
Daarbij wel vermeldend dat het juist zo 'open en opgezet' moest worden zodat het voor iedereen toegankelijk zou zijn, niet enkel voor de anarchist of vaste activisten. Dat moest juist doorbroken worden en daar ging die 'denktank' dan ook over.
Dat is ergens best goed gelukt, in Amerika wat beter dan. Daarmee vraag ik mij dus af warom bepaalde mensen, zgn experts continue iets anders van dit alles willen maken, dan de opzet eigenlijk was.
Occupy wilde nooit overgaan tot een partij, tot directe eisen (tenzij lokaal dat nuttig bleek), tot een uniform geheel maar le juist alles open 'om te laten gebeuren' in alle diversiteit. Het is namelijk onmogelijk, mede dankzij die grote diversiteit aan mensen en idealen om ooit tot een omlijnde conclusie te komen waaruit je bijvoorbeeld daadwerkelijk een partij programma zou kunnen maken dat voor iedereen spreekt.

Occupy wilde dus nooit verder gaan dan enkel een protest/proces. Dwz, wel verder komen dan dat natuurlijk, maar Occupy zelf moest enkel een 'startsein' zijn, geen doel op zich, zoals het focussen op het behouden van een kamp of plein op zich zonder verder doel.
Maar nooit worden opgenomen in de huidige (valse) democratie met het idee dat van binnen uit wel te kunnen veranderen als je maar genoeg mensen achter je hebt staan. (Lees; Voltairine de Cleyre- "Why I am an Anarchist")
Enkel een protest, dat wel standvastig en 'blijvend' zou zijn, open voor iedereen , zoals een Griekse plein democratie werd toen ook wel gegrapt.
Het hele consensus idee, de 'socialisten' die er partij vlaggen gaan hangen, hippies die enkel komen drinken of bijvoorbeeld enkele opportunisten zoals in EHV die vooral mee deden uit eigen belang en om zo een 'gelegaliseerd pand' gratis te krijgen van de gemeente in naam van de beweging en om daarna de rest buiten hun eigen 'vrienden groepje' buiten te sluiten. En zo ook al die experts, die ook altijd veel later komen opdagen maar wel de grootste mond hebben altijd, zoals ook jammer genoeg in dit geflopte pamflet/boekje van Peyman Jafari.

Peyman schrijft namelijk in zijn boekje over Occupy (uitgegeven door 'Socialisme nu') dat een partij juist wel deze 'massa' kan verenigen' en haar specifieke en nuttige strijden kan geven. (doen opdringen dus door de 'leiders' of vertegenwoordigers?- want uiteindelijk kun je alleen jezelf echt goed vertegenwoordigen?) Zoals 50 cent meer loon dus misschien leuk is voor die specifieke doelgroep maar niemand echt verlost van de economsiche gevangenis waar we in zitten.
Ook beschrijft Peyman de anarchisten en 'autonomen' als een soort van doelloze bende en zelfs valt de Zapatista beweging in Chiapas, Mexico op wel heel valse wijze aan. Ben je er trouwens zelf ooit geweest dan?
De Ezln, de Zapatistas, de 6th zouden volgens hem nu in armoede leven, geen schoenen kunnen betalen en niets hebben bereikt.
Ik wil Peyman graag toch even wijzen op de laatste statement en support van de Zapatistas, gedaan afgelopen Mei. (
Vlak na de laffe aanval of de Zapatistas -(waar aan een geopperde 'onafhankelijke onderzoekscommissie ook nu niet echt veel goeds kan doen btw want die zal toch geen 'officiele' erkenning krijgen door de politiek en media aldaar)
Hierin wordt ook duidelijk en met trots gezegd dat de beweging geen leiders kent, deels reden voor deze verlaring van de EZLN, wel een direct democratische leiding met open inspraak voor allen en ook een 'leger'.
Dat de Zapatista niet zo zeer 'rijkdom' wil vergaren en dus 'niets' willen bereiken in die zin (status, luxe, macht) behalve dat waar hun revolutionaire strijd altijd al voor stond: solidariteit, genoeg te eten, onderdak, vrijheid, liefde, respect, diversiteit en gelijkheid.
Zij zijn dus ook al niet uit op de macht die Peyman schijnbaar wel helemaal ziet zitten.
(als grote leider of sub commandant van de Occupy beweging haha?!)
Gast, op de Occupy pleinen konden we het nog eens niet worden over de soep van de dag ;) maar ben je er zelf langer dan twee uurtjes geweest vraag ik mij af na het lezen van dit boekje?
Btw, ik snap de 'beperkingen' van een territorium alleen of een afgezet gebied (nog altijd onder gezag van een omringende staat) heel goed.
Maar zelfs voor een 'subcultuur', een eigen groepje of gebied vechten is beter dan niets doen, enkel kritiek spuien of menen dat we ooit het hele volk wakker (zie die trotse oranje vlaggen overal- die gaan het voorlopig nog niet snappen hoor, dat 'trotse proletariaat') en mee gaan krijgen door middel van bewustwording. Kun je lang wachten ben ik bang. Dat doen we dus beter niet, zoals deelname aan de politiek met een partij (of hoe dan ook) het einde zou betekenen van iedere echte revolutionaire input. Geen Reoccupyratie zeg maar!

Occupy was (en is nog altijd) bedoeld als een protest en proces maar nooit als een politieke partij, met mensen die dan gaan spreken voor de rest.
Alle kritiek geschreven in dit boekje is dan ook wederom gedaan door iemand die veelal aan wal staat en meent de 'onzinnige menigte' te moeten kunnen sturen voor het 'grote' succes.
Ons idee was echter anders; geen leiders, geen partij, geen experts, liever helemaal geen 'gezichten' en vooral de ruimte laten voor die grote diversiteit, die toen naar ons idee vanzelf zich zou 'bewijzen' , naar voren zou komen en zo zou zorgen uiteindelijk voor de 'best werkende weg'-manier van protesteren (die trouwens lokaal altijd weer anders is door een ander situatie- dus ergens is er geen 1 'weg' mogelijk- het zijn er velen samen die het mogelijk zouden kunnen maken iets daadwerkelijk te doen veranderen in de maatschappij) -om het huidige systeem te veranderen, wat zeg ik, de nep- democratie en het kapitalisme/neo-liberalisme, de uitbuiting en uitverkoop van leven, mens, vrijheid en natuur compleet te doen verdwijnen opdat er iets kan groeien, zoals in Chiapas, dat wel menselijk is dus; 'Anarchistisch' inderdaad al willen zij ook niet liever perse onder enig 'Ism" vallen. Dit juist vanwege hetzelfde anarchistische idee 'het open houden van alle mogelijkheden en vrijheden' zodat we ons niet blind zullen staren op 1 weg, 1 partij, 1 leider, 1 groep, 1 soort van protesteren enz.

Gelukkig zien we dit soort mensen nooit erg lang op pleinen en protesten of in direct actie want die zitten thuis te schrijven aan hun volgende poging een beweging compleet de verkeerde kant in te sturen, de kant van 'hetzelfde als nu'.
Hoe kun je kritiek hebben of 'reformisme' aankaarten als je er zelf vol van zit?

Lang leve de 99%!
No pasaran