IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Wanneer: 11/06/2015 - 00:00

Er is het laatste jaar veel veranderd voor onze gevangen kameraden en al degenen die strijden aan de andere kant van de gevangenismuur. Nu, terwijl we ons middenin het lentegewoel bevinden en de kracht van het nieuwe leven rondom ons tot uitbarsting komt, voelen we ons bewogen om deze transities en overwinningen te vieren.

Het gebeurt niet vaak dat we de kans krijgen om de strijd te kunnen combineren met een feest, maar nu is er een moment aangebroken waarop dat kan! Op 8 januari van dit jaar werd Eric McDavid vrijgelaten uit de gevangenis. Onze kameraad Marius kwam in het openbaar naar buiten als man en begon te zoeken naar mogelijkheden voor zijn lichamelijke veranderingen. We geloven dat deze transities en overwinningen een viering waard zijn en een reden vormen om de strijd voort te zetten.

Eerst wat huishoudelijke mededelingen: we hebben een nieuw email adres: june11th@riseup.net. Als je iets naar het oude email adres hebt gestuurd is de kans groot dat we het niet hebben ontvangen. We zouden het fijn vinden als er vele vertalingen van deze oproep en ander ondersteuningsmateriaal gemaakt worden (veel dank aan contrainfo en vele anderen voor het maken van vertalingen de afgelopen jaren). Stuur informatie over activiteiten van dit jaar op naar june11th@riseup.net. Elk jaar gebeuren er veel dingen in nieuwe steden. We hopen dat jij ook je vrienden en kameraden van heinde en verre kan enthousiasmeren om met ons mee te doen dit jaar.

11 juni is een jaarlijkse dag van solidariteit met langdurig opgesloten anarchistische gevangenen. In de oproep voor deze dag hopen we de steun voor deze langetermijn-gevangenen te vergroten. Zij in het bijzonder riskeren het om vergeten te worden in een gevangenen-ondersteuningsmodel dat gebaseerd is op reacties tijdens oplaaiende staatsrepressie en andere crisismomenten. Wij zijn vastberaden om een nieuw model van solidariteit op te bouwen dat zowel geschikt is voor de lange termijn als flexibel genoeg in het reageren op nieuwe ontwikkelingen. Het is ook uiterst belangrijk om het contact en de solidariteit tussen strijdende gevangenen te vergroten, in plaats van enkel terug te vallen op een statisch netwerk van persoonlijke contacten.

Begonnen als een dag van solidariteit met eco-gevangenen, blijft J11 verankerd in een project van ecologische verdediging en de strijd tegen een samenleving die gebaseerd is op exploitatie en opsluiting. Toen de focus verschoof naar solidariteit met Marius en Eric (twee eco-gevangenen die ruim 20 jaar gevangenisstraf hebben gekregen) hebben mensen hun solidariteit uitgedrukt door het schrijven van brieven, het houden van benefieten, infoavonden, demonstraties en aanvallen. Iedere echte inspanning voor de steun aan gevangenen kan niet slechts gebaseerd zijn op passieve steun, maar moet ook een toewijding omvatten om op de strijd te bouwen die ze voor en na hun gevangenschap voeren. Meer uitleg over de context en strategie van 11 juni kan gevonden worden op: http://june11.org/about.

Tijdens het organiseren van J11 evenementen vorig jaar hebben we een aantal uitdagende vragen opgegooid over de relatie tussen de ecologische georiënteerde strijd en de anarchistische anti-gevangenis strijd. Het is duidelijk voor ons dat een wereld die gevangenissen nodig heeft ook de destructie van natuur nastreeft; als anarchisten verafschuwen we ze allebei. Wij zijn bemoedigd door de groeiende beweging tegen de teerzanden, LNG pijpleidingen, fracken en andere ecologisch-destructieve projecten. De escalatie van eco-strijden over de gehele wereld is zowel spannend als noodzakelijk. Marius er Eric blijven beide toegewijd aan deze strijd en wij blijven hen en alle andere eco-gevangenen steunen in de strijd die zij –wij allemaal- voeren. Maar dit jaar hebben we aanleiding om iets te vieren en dit willen we benadrukken.

Dit jaar heeft Marius Mason zijn nieuwe naam bekend gemaakt. Deze mannelijke voornaam past beter bij zijn masculiene gender identiteit. Om advocaat Moira Meltra-Cohen, die hem heeft bijgestaan bij de wettelijke aspecten van zijn transformatie, te quoten; ´Marius is iemand wiens dapperheid en integriteit nog meer opvalt door het feit dat zijn eigen bevrijding en autonomie al heel lang zijn beperkt´. In een wereld waarin systematisch geweld, isolatie en mishandeling ten opzichte van transgender mensen aan de orde van de dag is, hopen we dat iedereen de trans-bevrijding helpt door Marius en andere transgenders die gevangenen zitten te steunen. Deze strijd zou verder moeten gaan dan alleen geld inzamelen. Trans-gevangenen zijn niet alleen voor materiele benodigdheden aan het strijden, maar ook tegen de systemen van dominantie die alles op alles zetten om te voorkomen dat zij simpelweg zichzelf kunnen zijn. Onze solidariteit zal creatief en gevarieerd moeten zijn ten opzichte van de wrede en repressieve tactieken van de staat.

Op 8 januari van dit jaar werd Eric McDavid na negen jaar gevangenschap vrijgelaten uit de gevangenis. Eric keerde terug naar zijn familie en vrienden nadat het federale gerechtshof zijn “Habeus Corpus” petitie (in deze petitie stond dat de FBI bewijsvoering had achter gehouden tijdens de rechtszaak) goedkeurde. Hierdoor was het voor Eric mogelijk om schuld te bekennen voor een kleinere aanklacht. Deze aanklacht was vijf jaar en dus vier jaar minder dan dat hij al had vastgezeten in de federale gevangenis. Erics ongelofelijke doorzettingsvermogen en de inspirerende steun van familie, vrienden en kameraden hebben niet alleen bijgedragen aan zijn emotionele welzijn achter de tralies, maar ook zijn uiteindelijke vrijlating. Zijn vrijlating uit de gevangenis na negen jaar is een grootse verandering. Eric heeft nu het vooruitzicht om na bijna een decennium van opsluiting een nieuw leven op te bouwen. Dit is een nieuwe fase van strijd voor hem, en wij zijn toegewijd om onze solidariteit na zijn vrijlating door te zetten.

We komen nieuwe vragen tegen over hoe we Eric kunnen helpen tijdens zijn overgangssituatie van een gecontroleerde gevangenis omgeving naar een leven in de open gevangenis (De overlappende omstandigheden van Erics borgtocht en de maatschappij van controle waarin wij leven). Ondanks dat hij niet meer leeft in een kooi van beton en prikkeldraad zal hij nog steeds te maken krijgen met het repressieve staatsapparaat. Zijn bewegingsvrijheid is klein en zijn communicatie wordt gecontroleerd en hij heeft niet altijd de vrijheid om te kiezen hoe hij zijn tijd doorbrengt. Al deze maatregelen zorgen ervoor dat hij minder met de gemeenschap waar hij zo lang van gescheiden is door kan brengen. We moeten manieren vinden om de impact van deze maatregelen te verkleinen en kijken hoe we de overgang en terugkomst naar huis zo soepel mogelijk kunnen maken. We zijn opgewonden om deze vragen negen jaar eerder dan gedacht tegemoet te komen.

De evenementen op 11 juni zullen wederom in het teken staan van steun voor Eric. Onder andere door hem materieel en emotioneel te ondersteunen tijdens zijn transitie. Erics zaak is een van de meest voor de hand liggende voorbeelden van jacht op anarchisten door de staat. Maar we moeten ons altijd blijven herinneren dat deze zaak op geen enkele manier uitzonderlijk is. Voor moslim gemeenschappen is het geen uitzondering om door de FBI te worden lastig gevallen. We moeten altijd manieren vinden om in solidariteit te staan. Ook steun na vrijlating is een belangrijk onderdeel van onze strijd en we zijn extreem blij dat Eric tussen vrienden kan lopen en praten op een manier dat hij fijn vind. Met elke stap bekrachtigen we de destructie van alle gevangenissen.

De praktijk van doorlopende solidariteit zou niet alleen als een culturele traditie moeten dienen. Onze acties dragen een potentie voor echte materiele consequenties – zowel positief als negatief – voor onze gevangen kameraden. Wanneer we solidariteit in praktijk brengen bij gevangen kameraden gaat ons doel verder dan de steun voor hen alleen. We streven naar het bouwen van een sociaal momentum tegen een systeem van dominantie en ecologische destructie. Deze verbindingen dragen bij aan onze solidariteit en zorgen voor beter gereedschap voor degenen die opgesloten zitten, we vergroten echter ook de risico’s die verkeerd ingeschatte of onzorgvuldige acties met zich meebrengen. Zorg dus voor zorgvuldigheid en een scherpe analyse wanneer plannen worden gemaakt.

Deze reflectie geldt voor een hele reeks aan ondersteuningsprojecten (inclusief benefieten). We hopen dat deze benefieten ook een ruimte creëren voor discussie en strijd. Een gedeelde angst tussen kameraden die vast zitten is de afwezigheid van subversieve projecten wanneer ze weer vrijkomen. Het is aan ons om er voor te zorgen dat deze projecten er nog zijn en dat ze sterker, rijker en vitaler zijn. Het zijn de brieven naar gevangenen die voor de voortdurende verbinding van dit proces zorgen.

Een specifiek element van dit proces is het bouwen aan onze capaciteit voor gevangenen ondersteuning. Er zijn de afgelopen jaren zowel overwinningen als tegenslagen geweest. Anarchistische en andere rebelse gevangenen hebben hun strijd voortgezet tegen hun omstandigheden door honger- en werkstakingen. De honger(en dorst)staking van Nikos Romanos en de revolutionaire solidariteit die hiermee gepaard ging herinnerde ons aan de subversieve mogelijkheid van strijd die binnen de gevangenismuren werd gecoördineerd. Maar terwijl anarchistische gevangenen, zoals Sean Swain in Ohio en Michael Kimble in Alabama, steeds vaker een soortgelijke strijd voeren is gebleken dat de beweging soms te weinig connectie en kracht had om een zinvolle solidariteit te garanderen. Dit is geen kritiek naar de toegewijde ondersteuningsgroepen die deze rebelse gevangenen ondersteunen, maar is gericht naar de rest van ons, om het belang van actieve vormen van solidariteit met gevangenen te benadrukken.

Een belangrijk onderdeel van lange termijn projecten van gevangenenondersteuning is het onderhouden van oude connecties en het bouwen van nieuwe met andere gevangenen die strijden. De ondanks vrijgelaten kameraden Amelie en Fallon benadrukken dit idee in de in februari uitgebrachte open brief (http://en.contrainfo.espiv.net/2015/02/17/mexican-prison-open-letter-of-...). Het veralgemeniseren van solidariteit betekent dat we uit de ruimte van de ´activistische scene´ moeten breken en het ontstaan van nieuwe relaties moeten toelaten. Een deel van ons voorstel van dit jaar is om sterkere relaties van solidariteit op te bouwen met strijdende trans-gevangenen, zowel om voor directe persoonlijke en politieke steun te zorgen als voorbereidingen te treffen voor betekenisvolle steun in de toekomst wat betreft veiligheid, medische ondersteuning en waardigheid. We zijn geïnspireerd geraakt door Chelsea Manning die het voor elkaar heeft gekregen om hormonen te krijgen in moeilijke omstandigheden. Dit heeft de kans op overwinning van andere trans-gevangenen dramatisch verhoogd.

We zullen doorgaan met ons aanpassen aan een veranderend landschap dat ontstaat door overwinningen van onze gevangen kameraden (de vrijlating van Eric, de verandering van Marius, het veroveren van “ademruimte” door Nikos Romanos en het thuiskomen van Amelie, Carlos en Fallon) en de voortdurende transformaties van het repressieve apparaat. Deze transities markeren de uitbreiding van het project en geen enkel soort eindpunt.

´De strijd is niet voorbij....het neemt nieuwe vormen aan. Het maakt niet uit hoe het eruit ziet of wanneer het plaats vindt, het is nog steeds oorlog´.

June 11, 2015 : TRANSITION : The struggle’s not over....

The last year has been full of changes and transitions for our imprisoned comrades and for those of us engaged in struggle on the other side of the walls. Now, solidly in the throes of spring, we feel compelled to celebrate these transitions and victories as new life and energy burst forth all around us. It is not often that we get a chance to truly mix celebration and struggle – but now is one of those times! On January 8th of this year the Eastern District Court of California ordered Eric McDavid released from prison. Our comrade Marius came out publicly as a man and began seeking resources for his physical transition. We believe these are both transitions worthy of celebration and reason for continued struggle. It is in this spirit that we bring you our thoughts about J11 2015.

First, a bit of housekeeping: We have a new email address: june11th at riseup dot net! If you sent something to the old address, it is likely we did not receive it. We would love it if there were many translations of this callout and other support materials (many thanks to ContraInfo and others for supporting translation over the years)! Please send information about the June 11th events you are planning this year, posters, zines, and any report backs to june11th at riseup dot net. We are looking forward to hearing from you and will post events as we receive them at June11.org. Every year events happen in new cities, and we hope you’ll encourage your friends and comrades far and wide to join us this year.

This day is an annual day of solidarity with long-term anarchist prisoners, including Marius Mason and Eric McDavid. In calling for the day, we aim to deepen ongoing support for comrades facing long sentences. They, in particular, risk being forgotten within a prisoner support model based on reacting to spikes in state repression and other emergencies. We are committed to building a model of solidarity that is both long-term and capable of flexibly responding to new developments. It is also vital to constantly build new links of solidarity between prisoners and between struggles, rather than fall back on static networks of personal links and contacts.

Originating as a day of solidarity for eco-prisoners, J11 remains anchored in a project of ecological defense and struggle against a society based on exploitation and confinement. As the focus shifted to solidarity with Marius and Eric, two eco-anarchist prisoners serving roughly 20-year sentences, people have expressed their solidarity through letter-writing nights, fundraisers, educational events, demonstrations and attacks. Any real effort to aid prisoners cannot be based simply on passive support, but must also include a commitment to build on their struggles before and after their imprisonment. More explanation about the context for and strategy of June 11th can be found here: http://june11.org/about/

Last year, while organizing J11 events, we addressed challenging questions about the relationship between ecologically oriented struggles and anarchist anti-prison struggles. It is clear to us that the world which requires prisons also requires the destruction of the environment; as anarchists, we despise both. We are heartened by the growing movements against the tar sands, LNG pipelines, fracking and the myriad other ecologically destructive projects. The escalation of eco-struggles across the globe is both necessary and exciting. Both Marius and Eric remain committed to these struggles, as we remain committed to them, all eco-prisoners, and the struggles that they all – we all – are engaged in. But this year we have been given cause for celebration – and we would like to emphasize that as we move forward.

This year Marius Mason publicly shared his new name and use of male pronouns that better reflect his masculine gender identity. To quote his lawyer, Moira Meltzer-Cohen who is assisting with the legal aspects of his transition, Marius is someone “whose courage and integrity are made even more salient by the fact that his own liberation and autonomy have long been severely circumscribed.” In the face of a world that systematically subjects trans people to violence, isolation and abuse, we hope that everyone shows their support of trans liberation by supporting Marius and the many imprisoned trans folks. This struggle should extend beyond mere fundraising. Trans prisoners are struggling not only for the material necessities of existence, but are also struggling against systems of domination which will stop at nothing to prevent them from simply being who they are. Our solidarity needs to be as creative and varied as the state’s tactics are cruel and oppressive.

On January 8th of this year, Eric McDavid was released from prison after nine years of incarceration. Eric returned home to his friends and family after a federal court granted his habeus corpus petition, stating that the FBI withheld evidence during the trial phase of his case. Because of this, Eric was able to plead guilty to a lesser charge which carried a five year maximum sentence – four years less than the time he had already served in federal prison. Eric’s incredible determination and the awe-inspiring support from his family, friends and comrades have not only contributed to his emotional and physical well-being while behind bars but also to his eventual release. His release from prison after 9 years is a monumental change. Eric is now faced with building a new life after almost a decade of incarceration. This is a new phase of struggle for him, and we are committed to continuing our solidarity with him post-release.

We face new questions about how to help Eric during this transition from a heavily controlled prison environment to a life in the open prison (the conditions that overlap between Eric’s parole and the society of control in which we all live). Although he is no longer living his life in a cage of concrete and razor wire, Eric still constantly faces the repressive apparatus of the state. His movements are restricted, his communications monitored, and his time is spent in ways that aren’t always of his choosing. All of this limits his interactions with the communities he has been away from for so long, the communities he wishes to engage with and be a part of. We must figure out how to lessen the impacts of these kinds of restrictions and how to enable as smooth a transition and homecoming as possible. We are thrilled to be facing these questions nine years earlier than we’d expected.

The focus of June 11th events this year will continue to include Eric by aiding him materially and emotionally during this transition and maintaining channels for political engagement concerning Eric’s entrapment. Eric’s case remains one of the most obvious examples of the state targeting and entrapping anarchists in this country. But we must always remember that his case is in no way exceptional. Muslim communities have borne the brunt of these kinds of attacks from the FBI. We should always be finding ways to work in solidarity. Post release support is a vital component to our struggle, and we’re obviously thrilled beyond words that Eric can walk and talk among friends and Earth according to his own desires again, and with every step we affirm that we want the destruction of all prisons.

The practices of ongoing solidarity should not solely serve as a soothing cultural custom: our actions carry potential for real material consequences – both positive and negative – for our imprisoned comrades. As we practice solidarity with imprisoned comrades and loved ones, our goal goes beyond simply supporting them; we aim to build social momentum against an entire system of domination and ecological destruction. These linkages add significance to all our gestures of solidarity, rendering them more potent tools on behalf of those inside, but also increasing the risks should these gestures be miscalculated or imprecise: as always, exercise care and sharp analysis when laying plans.

This reflection applies to the entire range of support projects, including fundraising. We hope though, that fundraisers also create spaces for discussion and struggle. A common anxiety among comrades facing long sentences is whether there will still be subversive projects and conversations underway when they get out. It’s up to all of us to make sure that there are, and that these projects and conversations are stronger, richer, and more vital. And it’s everyone’s letters to prisoners that ensure their ongoing connection to this process.

A specific element of this process is building our capacity for ongoing prisoner support. There have been both victories and setbacks over the past year as anarchist and other rebellious prisoners have waged struggles against their conditions, including both hunger and work strikes. Nikos Romanos’ hunger strike and the accompanying revolutionary solidarity reminded us of the subversive possibility of struggles coordinated across prison walls. But as anarchist prisoners, like Sean Swain in Ohio or Michael Kimble in Alabama, increasingly conduct similar fights in North America, the movement has frequently lacked the connections or strength required to offer meaningful solidarity. This is not a criticism of the dedicated support crews working with these rebel prisoners, but is directed to the rest of us, indicating the importance of generalizing active forms of solidarity with prisoners.

An important aspect of the long-term project of prisoner solidarity is maintaining old connections while building new connections with other prisoners in struggle. Recently released comrades Amelie and Fallon encompassed this idea well in their February open letter. Generalizing solidarity means escaping the space of the small “activist scene” to allow surprising new relationships to form. Part of our proposal this year is to build stronger relations of solidarity with trans prisoners in struggle, both to offer immediate personal and political support, and to prepare to offer more meaningful aid in future struggles for safety, hormones/other medical resources, and dignity. We were inspired by Chelsea Manning, who won access to hormones despite very adverse conditions, dramatically indicating the possibility of future victories for other trans prisoners.

We will continue to adapt to a changing landscape produced both by the victories won by our imprisoned comrades – including Eric’s release, Marius’ coming out, Nikos Romanos’ seizure of “room to breathe,” and just in the past few days, the amazing homecoming of Amelie, Carlos, and Fallon, — and by ongoing transformations of the repressive machinery. These transitions mark the expansion of the project and not any sort of stopping point.

“The struggle is not over … it assumes new forms. No matter what it’s face, no matter what the time, it’s still war.”