Oproep aan alle gelegaliseerde panden om hun infrastructuur terug te geven aan de beweging!
Iedereen kent deze projecten in zijn eigen stad.
Een paar 30-50-jarigen die nu een zekere baan hebben (bij voorkeur in een of ander links project). Zij vinden politiek werk nog steeds goed, maar hebben zich volledig gedistantieerd van de mensen die het doen en vinden jonge actieve mensen vervelend. Hun wilde begin 20 fase is voorbij en nu is het tijd om het goede leven te leven. Hoe handig dat ze al in een gelegaliseerd pand wonen en hun vrienden hebben laten intrekken. De oorspronkelijke politieke reden voor de oprichting van het project is vergeten. Er zijn hier al heel lang geen soli-avonden of vergaderingen van externe groepen geweest. Wat overblijft is de goedkope huur voor enkelen. Het gebruik van het gelegaliseerde pand voor radicale projecten of andere emancipatorische doeleinden zijn verloren gegaan.
Wij, de auteurs, kennen deze omstandigheden meer dan goed. Onze manifestaties en projecten in de publieke ruimtes van de gelegaliseerde panden werden afgewezen omdat de bewoners niet in hun burgerlijke rust verstoord wensten te worden of bang werden van mogelijke conflictualiteit. Er was altijd een gebrek aan geld, tijd of gewoonweg interesse om betere geluidsisolatie aan te brengen. Linkse mensen zijn niet vrijgesteld van het in de rol van eigenaar kruipen wanneer zij wel eigendom hebben. De publieke/sociale/’bedrijfs’ ruimten staan dan dagen en weken leeg, hoewel er wel degelijk belangstelling is om ze te gebruiken. Mensen mogen dergelijke ruimten sowieso nooit spontaan gebruiken, omdat elke aanvraag voor een evenement moet worden goedgekeurd door wekelijkse of maandelijkse vergaderingen van het pand.
Het spant de kroon wanneer projecten niet bereid zijn hun goedkope huur met 10€ per maand te verhogen om groepen de mogelijkheid te geven gratis vergaderen. Wij kennen voorbeelden van groepen die de keuze kregen om ofwel elke maand honderden euro's uit te geven aan een plenaire ruimte ofwel aan het eind van het jaar te worden opgeheven. Toen de groepen zich dit niet konden veroorloven (de barruimte in de zaal ernaast kon natuurlijk niet worden gebruikt), moesten de groepen vertrekken. Nu zijn er bureaus die gehuurd kunnen worden. Grote coworking space van links.
Velen van ons konden niet in gelegaliseerde panden gaan wonen omdat de 35-plussers die daar wonen de vrije plaatsen reserveren voor hun (hedonistische) vrienden. Weinig mensen verhuizen uit gelegaliseerde panden wanneer zij zich een gewone huurflat kunnen veroorloven, terwijl hun salaris gedeeltelijk door de beweging wordt betaald (vaste banen in linkse zalen, verenigingen, stichtingen, kranten). Dit is onrechtvaardig! Velen van ons hebben problemen om de huur te betalen, zijn gedwongen om schijtlonen te aanvaarden en komen daardoor nauwelijks aan strijd toe. De luxe van goedkope huisvesting en dus minder werktijd, in (zogenaamd) politieke huisprojecten, wordt genoten door verrotte kunststudenten.
Het minste wat wij eisen is dat gelegaliseerde panden trouw blijven aan waar ze vandaan komen: strijd. Net zoals er een clausule is tegen het teruggeven van huizenprojecten aan de markt, zou er ook een clausule tegen depolitisering moeten zijn. Huisprojecten zijn geen bourgeois toevluchtsoorden, maar er is door mensen veel tijd, geld en zweet in geïnvesteerd om dergelijke plaatsen van solidariteit te creëren.
En ja, zelfs de barzalen zouden zichzelf niet moeten financieren. Het is een schande dat groepen die er evenementen organiseren, alle diensten draaien en de boel schoonhouden, niet eens de inkomsten van de bar krijgen. Solidariteitsruimtes moeten ook echt solidariteitsruimtes zijn. Drankinkomsten zijn er niet zodat je hippievriendjes hun DJ-carrière kunnen uitleven. Op veel plaatsen ontbreekt het aan geld voor repressie, acties en strijd.
Om het nog eens met alle scherpte te zeggen: er zijn momenteel weinig anti-autoritaire en anarchistische ruimtes in het kapitalisme die collectief gebruikt kunnen worden. Het moet dan ook niet als een plezier worden beschouwd, maar als een taak en een last om in een gelegaliseerd pand te wonen. In plaats van te genieten van de veilige broedplaats en de goedkope huur, zouden de bewoners meer geld moeten uitgeven om zalen, plenaire ruimtes, radicale projecten enz. mogelijk te maken. Gelegaliseerde panden moeten plaatsen zijn waar onze ideeën worden uitgedragen, wederzijdse hulp wordt beleefd en nieuwe structuren worden gecreëerd. Inactieve projecten zonder politieke output en waarbij nieuwe levensmodellen niet eens worden uitgeprobeerd, zijn niets anders dan verspilling. Gelegaliseerde panden moeten schuilplaatsen zijn, antagonistische brandhaarden, ziekenopvang, wapendepots, leerplekken, schietbanen en opvangcentra voor daklozen, en niet alleen goedkope huisvesting voor ex-actieve linksen. En natuurlijk moeten er in alle panden ook kamers zijn voor mensen in precaire situaties.
Iedereen die in dergelijke panden woont, moet zich afvragen of hij het huis als zijn eigendom beschouwt en of hij het afgelopen jaar niets heeft gedaan. Als dit het geval is, moet de persoon verhuizen. De woonruimte zou er moeten zijn voor 19-jarige punks die gewoon elke week een actie doen en wier droom het is om in een gelegaliseerd pand te wonen in plaats van voor "chille" medestudenten die geen heil zien in autonome ideeën.
Wij die niet in dergelijke projecten wonen, moeten proberen slapende panden nieuw leven in te blazen of over te nemen. Misschien hebben we niet meer kraakpanden nodig om de vele vrije plaatsen te vervangen die de afgelopen jaren verloren zijn gegaan, maar gewoon een nieuwe wind in de oude.
De weinige gelegaliseerde panden die hun taak als vrije ruimte serieus vervullen hoeven zich niet aangevallen te voelen en de voorbeeldleeftijden zijn polemisch gekozen en niet bedoeld om te verhullen hoeveel coole, actieve, sympathieke 30-plussers er wel niet zijn :)
(vrij vertaald en aangepast door anarchisten)