Nieuw gedicht van Joke Kaviaar
IN EEN BETONNEN CEL
In een betonnen cel hoor je geen vogels
Voetstappen en portofoon bliepjes
vertegenwoordigen er de buitenwereld
Door een stalen deur ruik je geen bloesem
Zweet en stront en gerecyclede lucht
herinneren je aan het leven in jezelf
Onder het neonlicht zie je geen hemel
Als je je ogen dichtdoet kun je het ruisen
van de airco verruilen voor de zee
In de kou van de stilstand bewegen
het meest je gedachten aan kameraden
en het samen op straat demonstreren
In een betonnen cel hoor je geen slogans
De kreten van een angstige en zijn bonzen
om adem doen je verlangen naar stilte
Door een stalen deur ruik je geen grond
De smaak in je mond is als dode aarde
Je proeft hier vrucht noch vrijheid
Onder het neonlicht zie je de zon niet
Je mist er de maan en de sterren en
de wolken en de regen en de regenboog
In de kou van de stilstand waait geen wind
Weg is de vaart van onze marsen en onze acties
Wat blijft is de echo van zovele stemmen
In een betonnen cel leeft de hartslag door
Verbonden in de geest alsof ook hier
de handen nog ineengeslagen zijn
Door een stalen deur reiken de woorden
en vormen protest en verzet en die
zijn niet op te sluiten op vijf vierkante meter
Daarin is een klimaatactivist levend begraven
Zo meent de officier van justitie die vergeet
dat we als zaad zijn – We groeien
Ook hier.
Joke Kaviaar, 1 februari 2023
Tags: cultuur