Enkele gedachten over het uitbreken van de grootste gevangenis ter wereld
Vertaling van 'Some thoughts on the breaking out of the largest prison in the world' door Rigaer49
Sinds een paar weken horen we van velen dat ze zich moeten uitspreken over wat er "nu gebeurt in Gaza". Argumenten die bijna lijken te suggereren dat er een nieuwe oorlog is begonnen zijn zelfs in radicale of anarchistische kringen gebruikelijk. Sinds de uitbraak uit Gaza wordt de Palestijnse bevrijdingsstrijd in Duitsland gereduceerd tot de acties van Hamas. De Duitse staat, politieke partijen, en soms zelfs onze kameraden, zijn erg bezorgd over hoe ver of dichtbij men kan staan bij de ideeën van Hamas. Maar heel weinig over de historische wortels van een asymmetrische oorlog die al meer dan 70 jaar duurt, wordt door deze standpunten ter discussie gesteld. Een voortdurende afslachting van Palestijnse mensen vindt al plaats sinds de dagen van het Britse kolonialisme, geholpen door de vestiging van een apartheidsregime in een kunstmatig gecreëerde kolonistenmaatschappij.
Vandaag overheerst in Duitsland nog steeds de behoefte om geconstrueerde horrorverhalen te veroordelen, zelfs wanneer ze al ontkend zijn in de hegemoniale media. In plaats van te luisteren naar stemmen uit Palestina of hun verbannen gemeenschappen, is er weinig weerstand tegen het oriëntalistische discours dat door de staat en de media wordt gepushed, waarbij het beeld van "de Arabier" als het ultieme kwaad wordt geconstrueerd. Deze dynamiek is aanwezig in alle zogenaamde "War on Terror" sinds 9/11, maar ze ontstond al veel eerder. Individuen en collectieven die nooit sympathisanten van Hamas zijn geweest, staan nu met hun rug tegen de muur en worden geacht de richtlijnen van een blanke duitse beweging op te volgen. Eerst moeten ze publiekelijk verklaren dat ze afstand nemen van islamistische ideeën voordat ze de ruimte krijgen om te spreken over hun eigen politieke ideeën over bevrijding van de koloniale en fascistische onderdrukking van Israël.
Het geweldsniveau van de afgelopen weken in Berlijn kan niet alleen worden verklaard als een reactie op het uitbreken van de Gazastrook. Leerlingen kunnen op school door een leraar worden geslagen, mensen worden op straat geconfronteerd met bruut politiegeweld en demonstraties worden systematisch verboden. Hoewel antisemitisme zijn grootste uitingen vindt in dit gebied, en we het als onze verantwoordelijkheid zien om de vele uitingen van wit-christelijke suprematie te bestrijden - of het nu Aiwagner, AFD, Reichsbürger of anderen zijn - leidt de Duitse staat de aandacht af door anderen te beschuldigen. Het idee van geïmporteerd antisemitisme is en blijft een manier voor Duitsland om een nieuwe demon van de geschiedenis te vinden en het antisemitisme op een historisch revisionistische manier van zichzelf naar Palestina te schuiven. De resultaten zijn vandaag de dag duidelijk. Met de gebruikelijke racistische agitatie, door het idee te construeren dat Palestijnen van nature antisemitisch zijn, probeert de Duitse staat onze klasse te verdelen langs etnische en religieuze lijnen, als een rookgordijn voor de scheiding tussen ons en de wapenhandelaars die momenteel veel geld verdienen aan de aandelen Rheinmetall.
Om elk verzet tegen de medeplichtigheid tussen de Duitse staat en het Israëlische leger en zijn zionistische autoriteiten het zwijgen op te leggen, wordt het bekende schuldverhaal gebruikt, dat als een transparante mantel wordt uitgespreid over de mensen die gesocialiseerd zijn in het gebied dat door de Duitse staat wordt gecontroleerd.
Nu pas, na meer dan 100 jaar?!
De zee van tegenstrijdigheden waarin de oorlog is ondergedompeld weegt zwaar op ons. Sinds meer dan 100 jaar zien we beelden van Palestijnse mensen die vermoord worden door koloniale troepen. Sinds meer dan 100 jaar zien we beelden van Palestijnse mensen die uit hun eigen gebieden worden verdreven. Sinds het tweede Oslo-akkoord in 1995 zijn we er getuige van hoe het narratieve geschut van de vredesbeweging alle vormen van zelfverdediging en zelfbeschikking aanvalt en karakteriseert als barbaars, ijverig of onbeschaafd.
We zijn het zat om tonnen puin te zien in Gaza, na tientallen jaren van bombardementen door het Israëlische leger. En met dit gevoel zien we hoe de hekken van de grootste gevangenis ter wereld worden afgebroken. De mensen in Gaza zijn blootgesteld aan constant geweld, geweld waarvan we ons niet eens kunnen voorstellen dat het ons eigen lichaam treft, maar dat we voor anderen hebben genormaliseerd. Het normaliseren van de onderdrukking van bepaalde mensen is immers een noodzaak van de koloniale kapitalistische wereld waarin we nog steeds leven. Dit beest heeft de gekoloniseerde nodig om te zwijgen, om passief te gehoorzamen. Duits "links" houdt ook van slachtoffers om voor te "zorgen" om hun schuldgevoelens te verlichten.
Wat sommige mensen in Duitsland vandaag de dag verontrust, is niet het geweld op zich, en niet alle doden zijn even verontrustend.
We internaliseren de waardering van de sterfgevallen waar we een gezicht op kunnen plakken, terwijl we ons niets aantrekken van de sterfgevallen zonder gezicht.We accepteren het feit dat sommigen kunnen rouwen om hun dierbaren en hen kunnen begraven, en tegelijkertijd accepteren we simpelweg de verdwijning van duizenden en duizenden.Wat sommige mensen verontrust, vooral degenen die aan de macht zijn, is het feit dat degenen van wie verwacht werd dat ze passief zouden blijven, actie ondernemen op weg naar bevrijding, en dit is het moment waarop het systeem eindelijk wankelt.Door hun acties dwingen mensen in Gaza ons in Midden-Europa om te stoppen met navelstaren en een standpunt in te nemen over hun realiteit.Vandaag de dag gooien mensen die het Westerse ontwikkelingsideaal zouden moeten nastreven, ons een realiteit voor de voeten die voor ons soms moeilijk te begrijpen is. Dit haalt ons uit ons hoofd, dwingt ons om de plaats te verlaten van degenen die het discours dicteren, die zeggen wat van belang is en wat niet, en eist dat we de aandacht vestigen op een realiteit waar we allemaal van profiteren.Of denken we nog steeds dat ons welzijn en onze economische stabiliteit in dit land los staan van de slachting van anderen in het Zuiden?
Voor velen hier is het een klap voor hun ego om geconfronteerd te worden met deze realiteit, om te worden ontmaskerd als iemand die geen duidelijk standpunt heeft.Want tot vandaag konden ze onverschillig blijven, zoals sommigen van ons, maar nu niet meer.Een standpunt innemen in deze genocide zou voor iedereen gemakkelijk moeten zijn. Voor ons is het pijnlijk, tegenstrijdig en vermoeiend, maar noodzakelijk.Oorlog brengt ons in de positie dat we geen kant-en-klare optie hebben om voor te kiezen, maar vereist dat we onze eigen standpunten opbouwen, of aan de kant komen te staan...
Misschien kan dit voor velen een kans zijn om te beginnen te begrijpen wat kolonialisme ook voor mensen hier betekent, voor ons dagelijks leven en onze praktijk, en dus om het pad van de antikoloniale strijd te bewandelen.
Tegenstrijdigheden onder ogen zien en toch solidair blijven.
Ondanks de bovengenoemde tegenstrijdigheden nemen we geen afstand van onze antimilitaristische en anti-oorlogsovertuigingen.Het is ons duidelijk dat de oorlogsmachinerie en de markt van de dood nooit de weg naar bevrijding zijn. We hebben geleerd dat het idee van witte supremacistische vrede, waarbij alleen het leger van door de VN erkende natiestaten vecht in bezette gebieden, niet vredelievend is. Het is gewoon een onwetend idee, dat bedoeld is om de ruimte voor zelfverdediging weg te nemen door geweld op wereldschaal te monopoliseren. Alle doden die tot nu toe zijn gevallen zijn afschuwelijk, net als de doden die vandaag vallen.Daarom willen we een strijd die ervoor zorgt dat niemand anders sterft, of gemarkeerd wordt voor de dood vanwege hun identiteit, en slechts een nummer wordt in een wereldwijde statistiek.
En we weten zeker dat de politiek van het regime, dat gevormd wordt door het Israëlische leger en gesteund wordt door de Palestijnse Autoriteit die dit land vanaf de jaren '90 regeerde, geen vruchtbare bodem heeft geboden voor een leven in vrijheid en dat ook in de toekomst niet zal doen.
De laatste dagen herhaalt het nieuws dat Duitsland achter Israël staat. De Duitse staat misschien wel, maar we hebben in de Sonnenallee, Potsdamer Platz, O-Platz... laten zien dat we achter Palestina staan.
Van de Westelijke Sahara tot de bergen in Chiapas, van Wallmapu tot de Kasjmirvallei. Vanuit ons hart naar Gaza, 48 en de Westelijke Jordaanoever, dat wil zeggen naar heel Palestina, omarmen wij zelforganisatie en zelfbeschikking van volkeren.Wij groeten hen die onderdrukt worden en opstaan voor andere werelden, en die de dialoog aangaan door middel van acties.
We staan zij aan zij met de mensen die te maken hebben met onderdrukking. Laten we ons aansluiten bij de Sonnenallee en de straat op gaan, op welke manier dan ook.
From the river to the sea, Palestine will be free!
Rigaer 94
https://rigaer94.squat.net/2023/11/01/some-thoughts-on-the-breaking-out-...