Niets is voorbij
https://freedomnews.org.uk/2024/06/11/nothing-is-over/
Ter gelegenheid van deze internationale dag van solidariteit met lange termijn anarchistische gevangenen, delen we deze reflectie van anarchist Francisco Solar, veroordeeld tot 86 jaar voor aanvallen op de politie in Chili
Gevangenisstraf wordt onvermijdelijk voor iedereen die besluit om bepaalde praktijken te volgen, maar om ons uitsluitend als "gevangenen" te zien zou betekenen dat we politiek vernietigd worden, en dat is precies wat de macht wil.
"Anarchistische gevangenen zijn niet alleen" en "als ze er één raken, raken ze allen" zijn leuzen die opnieuw leefden in de dagelijkse anarchistische actie voor, tijdens en na het proces tegen ons. Het geschreeuw van afschuw voor autoriteit dat de politiecontrole en de muren rond de berechte personen doorkliefde, maakte de rechter en de magistraten duidelijk woedend, wat van hun gezichten af te lezen was en een glimlach op die van ons toverde. De aanwezigheid in de rechtszaal van bekende en onbekende dierbaren vervulde ons met trots en vreugde, waardoor de beschuldigingen en eisen van de aanklagers geen enkele mogelijkheid hadden om ons te intimideren. Ze kunnen ons niet stoppen. De daden van solidariteit en de verwerping van het bestaande die zich in verschillende landen hebben vermenigvuldigd zijn nog een bewijs van het feit dat we overal zijn, voor ons bestaan grenzen niet en solidariteit is onlosmakelijk verbonden met onze praktijk.
Kameraden die hebben gekozen en blijven kiezen voor conflict door hun kans te grijpen en te proberen hun leven een afspiegeling te laten zijn van hun verlangens, instincten en passies om overal een einde te maken aan de macht in al zijn vormen, die niet tevreden zijn met lege en zelfgenoegzame woorden en volharden en zich blootgeven door gebaren van actieve solidariteit: mijn liefde en respect voor hen allemaal. Hun minachting en moed geven mij een immense kracht. Door te proberen te doen wat je zegt en gelooft, woorden en ideeën om te zetten in daden, begin je de controle over je leven terug te nemen. We zijn geen toeschouwers meer, maar protagonisten die de touwtjes van hun bestaan in handen willen nemen door autonoom te beslissen over prioriteiten, ritmes, tijden en projecten. Door zelf het initiatief te nemen gaan we in het offensief zonder te wachten op gebeurtenissen of oproepen vanuit de beweging die niets te maken hebben met degenen onder ons die beslissen over onze eigen strijd. We hebben een rijke geschiedenis, sterke ideeën en genoeg verbeeldingskracht om onszelf steeds opnieuw uit te vinden. Door op deze manier in het leven te staan, accepteren we ook de gevangenis en de gevolgen van onze keuze in de botsing. De gevangenis maakt deel uit van ons dagelijks leven, niet alleen voor ons binnenin, maar voor iedereen die kiest voor een permanent conflict met de macht. Het zit in onze woorden, ideeën en projecten; het zit in elke stap die we zetten op weg naar totale bevrijding. Daarom is het nodig om het onderwerp gevangenis te relativeren.
Om onze gedachten wat aan te scherpen: door ervoor te kiezen een leven te leiden tegen elke vorm van autoriteit en macht, door onszelf openlijk tot vijanden ervan uit te roepen, accepteren we de consequenties, waaronder gevangenis, en ook vele andere dingen die het gevolg zijn van deze keuze. Alles begint echter met onze vrij gemaakte keuze om het bestaande te bestrijden: dus de mogelijkheid van gevangenis die daarin zit besloten, maakt deel uit van deze keuze. Als we naar de geschiedenis kijken, zien we dat al diegenen die de macht probeerden te vernietigen, direct of indirect rekening hielden met de gevangenis in hun traject in deze wereld. Gevangenisstraf wordt onvermijdelijk voor iedereen die besluit bepaalde praktijken te volgen, in plaats van een mogelijkheid wordt het een zekerheid, een gevolg dat moeilijk te vermijden is. Het wordt onlosmakelijk verbonden met de strijd.
Dus omdat de gevangenis een element is dat het leven kenmerkt waarvoor we hebben gekozen, kunnen we zeggen dat het uiteindelijk een keuze is. We zijn ons bewust van de risico's die de botsing met het gezag met zich meebrengt, maar desondanks wagen we ons eraan, proberen we voortdurend breuken te creëren die scheuren in deze realiteit maken, wetende dat we een lange tijd achter de tralies zouden kunnen doorbrengen, want net zoals de gevangenis een zekerheid wordt, weten we ook zeker dat we de macht niet zullen vernietigen. Anarchisme is een spanning, geen realisatie. Dit is geen oproep tot passiviteit, integendeel: het is een constante zoektocht naar momenten van vrijheid en de uitbreiding en vermenigvuldiging van datgene wat warmte en kleur geeft aan ons leven. Het is de beslissing om te breken met absolute waarheden die ons dwingt om door te gaan.
Dus als we ervan uitgaan dat de gevangenis, ook al proberen we het te vermijden, een keuze wordt die we maken zodra we voor de strijd kiezen, dan moeten we begrijpen dat er niets mee eindigt, het is niet het hoogtepunt van projecten, ideeën of praktijken, maar het is een andere ruimte van waaruit we kunnen strijden, van waaruit we de strijd kunnen voortzetten. Dat is hoe ik deze jaren in de gevangenis wil zien, ze beschouwen als onderdeel van een bewuste keuze, een keuze die ondanks de bekende en voor de hand liggende beperkingen een ander perspectief mogelijk maakt, niet alleen wat betreft de anti-gevangenis strijd maar de anarchistische strijd in het algemeen.
In dit opzicht denk ik dat wij, gevangen anarchisten, niet alleen maar 'gevangenen' zijn; om ons alleen maar tot deze definitie te reduceren zou hetzelfde zijn als het reduceren van onze bijdrage en ons verhinderen om deel te blijven nemen aan de strijd voor totale bevrijding in al zijn breedte en complexiteit. Ons alleen maar zien als 'gevangenen', al onze initiatieven richten op de context van ons leven in de gevangenis, zou praktisch betekenen dat we gedegradeerd worden tot de ruimte waarin de macht ons dwingt te zijn, en ik denk dat we moeten proberen verder te gaan dan dat. We zullen niet voor altijd gevangenen blijven, we zijn slechts tijdelijk gevangen totdat we hieruit komen om te proberen bij te dragen aan de anarchistische dynamiek van de straat. Kortom, om ons uitsluitend als 'gevangenen' te zien zou betekenen dat we politiek vernietigd worden, en dat is precies wat de macht onder andere wil.
Aan de andere kant zijn we ook betrokken bij de strijd en de eisen binnen de gevangenis, ze betreffen ons dagelijks leven en we kunnen ze niet zomaar terzijde schuiven; hun verdieping en vermenigvuldiging, evenals de poging om voorstellen, praktijken en ideeën aan te scherpen, zijn elementen van de anti-gevangenis dynamiek die sterker wordt naarmate we draden van vriendschap en medeplichtigheid creëren en weven. Zo'n anti-gevangenisperspectief ontwikkelt zich echter niet los van of parallel aan de anarchistische strijd, maar vervolledigt en versterkt deze.
De strijd voor totale bevrijding impliceert een strijd tegen gevangenissen, die tot de meest zichtbare uitingen van de maatschappij behoren en het duidelijkste bewijs zijn van het ziekmakende van het bestaande. In elk libertair initiatief zit de theorie en intentie om een einde te maken aan de gevangenis, dus de deelname van anarchistische gevangenen aan de verschillende ervaringen van confrontaties, discussies en debatten houdt noodzakelijkerwijs een anti-gevangenisstandpunt in, maar, zoals al gezegd, daar moet het niet bij blijven als we de muren willen neerhalen en niet opgesloten willen blijven in deze ruimte.
Niets is voorbij. Alles gaat door. In de confrontatie nemen we ons leven terug. Leve de anarchie.
~ Francisco Solar
https://www.amnesty.org/en/latest/news/2023/10/chile-four-years-social-u...
https://anarchistnews.org/content/trial-against-francisco-solar-and-m%C3...