IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Hier kun je discussieren over Paul Moussault revisited.
Foto: Moussault rechts met geverfd haar, bij de presentatie van het RVF-boek in de Rooie Rat, 29 maart 2009.
Tweede van links ‘terrorisme expert’ Jacco Pekelder.

----

DoCom, ‘Documentatie Communisme’, is een selfpublishing project van ene Peter Multacognovi, één van de namen waarachter in werkelijkheid Paul Moussault schuilgaat, een figuur die vanaf de jaren tachtig van de vorige eeuw enige bekendheid als provocateur heeft verworven. Wat hij onder de naam DoCom documenteert zijn geschriften van groepen die in het verleden op de een of andere manier iets met gewapende strijd te maken hebben gehad. Tot nu toe zijn vijf titels verschenen: een bundel met willekeurig samengeraapte en slecht vertaalde geschriften van Ulrike Meinhof en een ‘Bibliotheek van de Guerilla’ met vier evenzo slecht in elkaar gezette collecties over Che Guevara, de palestijnse PFLP, de Japanese Red Army en de Weather Underground.

Dat er met name bij de bundel geschriften van Ulrike Meinhof auteurs- en uitgeversrechten geschonden zijn mag voor sommigen niet zoveel betekenen, maar daarmee is het voor lezers wel moeilijker gemaakt om te herkennen dat er met de inhoud van de teksten naar goeddunken is geknoeid. Gelukkig zijn de boeken door het Centraal Boekhuis tegengehouden, tenminste wat betreft de reguliere distributie.

Bij Uitgeverij Papieren Tijger zijn er bovendien drie boeken van zijn hand verschenen, daaronder twee samen met Jan Lust geschreven verhalen over het Nederlandse Rood Verzetsfront RVF en het Centrum voor Terrorisme en Contraterrorisme aan de Universiteit van Leiden. Bij kennissen in Amsterdam en Antwerpen heeft Moussault in 2011 vrijmoedig toegegeven dat hij voor het RVF-boek geld en documenten van de AIVD heeft gekregen, die hij graag aannam omdat hij bij de Sociale Dienst een grote schuld wegens uitkeringsfraude had. Jan Lust leeft als econoom en Peru-expert in Latijns-Amerika en heeft er geen problemen mee lessen over (counter)guerilla op een politieschool in Lima te geven, waar Moussault naar verluid ook vaak verblijft.

In de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw heeft Moussault de zogeheten Knipselkrant verspreid, een verzameling van krantenknipsels en perscommuniqués over van alles wat maar in de verste verte met gewapende strijd te maken had. Zonder eigen analyse een opeenhoping van meestal Engelse en Duitse statements, een mengelmoesje van authentieke en minder authentieke teksten zonder enige kritische beschouwing of duidelijke selectiecriteria. Op het laatst werd er nauwelijks meer onderscheid gemaakt tussen echte sociaal-revolutionaire bewegingen en groepen zoals bijvoorbeeld de door westerse geheimdiensten gesponsorde Abu Nidal. Een amalgaam zoals dat tegenwoordig ook onder de term ‘terrorisme’ in de officiële geschiedschrijving en mainstream media wordt gehandhaafd.

Zelf schrijft Moussault in zijn boek Rood Verzetsfront (pag. 245): ‘Door Michael Köhler en Paul Moussault werd besloten dat er in Brussel tegen een nog nader te bepalen Japanse firma een bomaanslag zou worden gepleegd.’ Op 1 mei 1986 werd de Japanner Yu Kikumura op Schiphol gearresteerd met een kilo TNT en zes ontstekers die voor deze aanslag waren bestemd. Moussault werd drie dagen later gearresteerd maar uiteindelijk evenals Kikumura ‘wegens onrechtmatig verkregen bewijs’ weer vrijgelaten, zonder proces. Dat werpt toch wel vragen op. Het boek over het Rood Verzetsfront is dan ook geheel vanuit de blikwinkel van de AIVD geschreven, van de insinuaties over personen tot een grafiek van verbindingen en een lijst met namen van betrokkenen aan toe.

Zoals uitvoerig weergegeven in de Knipselkrant en Moussault’s RVF-boek, zouden er tussen 1985 en 1987 meerdere pogingen door inlichtingendiensten zijn gedaan om Moussault tot samenwerking te bewegen. Over een van die gesprekken met ambtenaren van Westduitse ‘veiligheids’diensten in september 1986 heeft Moussault nog in 2011 bij een boekhandelaar uit Antwerpen opgeschept. Dat hij op verschillende momenten contact met de voorloper van de AIVD, de BVD, heeft gehad, staat vast. Op 6 maart 2009 werd Paul Moussault geinterviewd in Oog Forum, een wekelijks radioprogramma over het politieke en culturele nieuws in Groningen, waar hij ondermeer beweerde dat de BVD-dossiers, waarop zijn RVF-boek voor een groot deel is gebaseerd, in de jaren tachtig jaren aan hem ‘waren toegespeeld, deze zijn dus ongecensureerd. Ze lagen op een gegeven moment op de mat.’

Eind jaren tachtig maakte Moussault deel uit van een groepje binnen de Amsterdamse kraakbeweging dat zichzelf ‘Politieke Vleugel’ noemde maar linksradikale politiek met intrige en chantage verwisselde. Nadat hij in oktober 1986 al een oproep tot liquidatie van een vermeende verrader, met diens adresgegevens en al, in de Knipselkrant had geplaatst, volgde eind 1987 een brochure met de titel ‘Parels voor de zwijnen’, waarin op 80 bladzijden de ‘normvervaging’ in de kraakbeweging werd gehekeld en het in elkaar slaan en doodschieten van ‘verraders’ als middel daartegen werd gesuggereerd. De brochure bevatte ook een lijst van tien advocaten die ‘verraders’ zouden hebben verdedigd, zoals Pieter Bakker Schut en Ties Prakken.

In oktober 1988 ging de groep, die zich ondertussen ‘Onderzoeksgroep’ noemde, tot actie over en sloeg met knuppels gewapend twee linkse boekwinkels, Slagerzicht en Frontline, kort en klein. Een overval op kraakcentrum De Eerste Hulp werd teruggeslagen, maar een van hun medewerkers ontvoerd en met electroshocks mishandeld.

Daarna werd het groepje, na een lang verhaal dat in Joost Seelens documentaire De stad was van ons is beschreven, eindelijk uit de kraakbeweging uitgesloten.
Ook internationaal werd er na veel getreuzel eind 1988 tot een definitief boycot van Moussault en zijn publicaties overgegaan.
(Zie http://www.iisg.nl/staatsarchief/publicaties/destad/hoofdstuk09.php en https://www.youtube.com/watch?v=UEYgVLkRweM; zie ook https://www.indymedia.nl/nl/2009/03/57936.shtml en
http://www.socialhistoryportal.org/sites/default/files/raf/0519891200_0.pdf)

De enige als ‘links’ geldende boekwinkel die zijn spullen tot de dag van vandaag aanprijst en verkoopt is de Rooie Rat in Utrecht. Daar werd zelfs een debat rond het RVF-boek georganiseerd met Moussault, vermomd met kortgeknipt, zwartgeverfd haar, en ’s lands ‘terrorisme expert’ Jacco Pekelder. Blijkbaar hoort de Rooie Rat nog steeds bij degenen die geen onderscheid tussen rood en bruin kunnen maken. In tijden dat banken, media en openbare bibliotheken zich als lange arm van de AIVD beschouwen moet ons dat misschien ook niet meer verbazen.

Ondertussen beschouwt Moussault zich nog steeds als de erfgenaam van het Rood Verzetsfront. Toen uitgeverij Ambo in 2005 een uiterst denigrerend boek over de jaren zeventig uitgaf, richtte Moussault zich niet tegen de verdraaiingen en leugens die daarin werden opgewarmd, maar claimde auteursrechten op de RVF-affiches die op de omslag van het boek waren afgebeeld. Ambo kocht hem met 250 euro af. Hetzelfde probeerde hij hetzelfde jaar bij het Internationale Instituut voor Sociale Geschiedenis en de uitgeverij van het Fort van Sjakoo, waar hij echter terecht werd afgepoeierd. Nog steeds vermomd, daagde Moussault twee jaar later nog eens in de Amsterdamse boekwinkel Fort van Sjakoo op, maar werd, ondanks dreigementen met zijn gewaande karatevaardigheden, meteen weer de winkel uitgezet.

De geschiedenis leert ons dat degenen die het hardst ‘verraad’ roepen, vroeg of laat zelf in verraad eindigen. Maar bij een obscurantist als Moussault gaat het er vooral om verwarring te stichten, te desoriënteren, te doen alsof, daardoor te ontmoedigen, ervoor te zorgen dat mensen niet meer kunnen onderscheiden tussen authentieke politieke ontwikkelingen en omgedraaide feiten. Dat soort figuren hoeft de AIVD of enige andere inlichtingendienst niet eens te ronselen. Kleine stootjes in de ene of andere richting, schaduwen, een beetje geld, een paar ‘informaties’, weer laten vallen, met anderen in contact brengen, geschiedenisvervalsingen in omloop brengen, shitkommentaren in blogs achterlaten.... allemaal subtiliteiten die genoeg zijn om links potentieel en verzet onder de duim te houden.

En het werkt, zolang als wij het toelaten.