De post is gedaan door de autonome info en add groep alaska
in navolging op de bijdrage die deurbraak wil leveren op pinksterland.
Hieronder de aankondigingstekst van de workshop.
Daaronder de bijdrage van Alaska
Bestaansonzekerheid tot norm verheven
Workshop door Doorbraak over precariteit en jezelf moeten plooien naar de wensen van de arbeidsmarkt en de bazen
De kans dat we bij een sollicitatie een arbeidscontract voor onbepaalde tijd krijgen aangeboden, is vrijwel nihil. Tijdelijke contracten worden nog maar zelden omgezet in een vast contract. In plaats van verlenging van onze contracten, kiezen bazen steeds vaker voor weer nieuwe arbeidskrachten. Ze hebben ook helemaal geen zin meer in ongeschoolden, 55-plussers en mensen met een arbeidsbeperking.
De flexibilisering van de arbeidsmarkt met bijbehorende afbraak van arbeidsrechten is al jaren aan de gang. Uitzend- en flexwerk is doorgedrongen in vrijwel alle hoeken en gaten van de economie. Betrekkelijk nieuwe ontwikkelingen als ontduiking van het minimumloon en dwangarbeid voor uitkeringsgerechtigden dreigen de nog bestaande arbeidsrechten verder aan te tasten.
Wie deze werkelijkheid tot zich door laat dringen, beseft hoe moeilijk zwakkere groepen als ouderen, gehandicapten en langdurig werklozen het hebben om een baan te vinden. De bazen zitten niet op hen te wachten, omdat hun veronderstelde arbeidsproductiviteit te laag zou zijn. Het zijn juist deze groepen die door de erfenis van het kabinet Bruin I en zijn voorgangers de arbeidsmarkt worden opgejaagd, als gevolg van de bezuinigingen op de sociale zekerheid. Dat wordt begeleid door een propaganda-offensief. “Ieder mens heeft recht op zelfbeschikking; verdient de kans het beste uit zichzelf te halen en zich te ontplooien”, valt te lezen in het regeerakkoord van Bruin I. “We schrijven niemand af, maar spreken iedereen aan. Een baan is immers de beste sociale zekerheid.”
Maar die banen blijken vooral te leiden tot bestaansonzekerheid, tot meer werkdruk, lagere lonen, grotere armoede, zwaardere lasten, snellere ontslagen, toenemende flexibilisering, en een algeheel precair bestaan. Steeds meer mensen zien zich gedwongen om dan maar tegen wil en dank met die onzekere banen genoegen te nemen, nu het stelsel van sociale zekerheid tot de grond toe wordt afgebroken. Of werkloos zijn, en daardoor misschien nu al of straks helemaal geen inkomen meer hebben. Of tijdelijk werk doen, daarvoor een schamel loon ontvangen en na een paar maanden weer ontslagen worden. Dat zijn de twee kwaden waarmee velen aan de onderkant van de samenleving worden geconfronteerd.
Workshop
Doorbraak besteedt de laatste twee jaar veel aandacht aan deze ontwikkelingen, op onze website en in onze krant. In Leiden hebben we daarnaast een intensieve campagne tegen het Leidse Participatiecentrum, waar we de baanlozen opzoeken die verplicht gratis moeten werken voor hun uitkering. Ook proberen we zoveel mogelijk contact te leggen met mensen die bezig zijn met de strijd tegen allerhande bezuinigingen op de onderkant van de samenleving.
We willen niet leven om te werken, we willen werken om te leven. Wat voor invloed hebben deze tendensen op onze bestaanszekerheid en die van onze vrienden en buren? Hoe kunnen we overleven in de ratrace van het hedendaagse kapitalisme en onze droom naar iets beters behouden? Kom naar de workshop en praat mee.
Info en onderzoeksgroep Alaska vindt dat er veel cirkelredeneringen zijn die maar niet worden doorbroken omdat de consequenties hiervan confronterend kunnen zijn. De ‘onderdrukten’ zijn toch meestal vooral de anderen geweest die in bestaansonzekerheid leven? Hoezo een discussie hierover? Toch is jullie discussie over bestaansonzekerheid voor ons wel herkenbaar. Omdat bijna iedereen in onze beleving de drijfveer heeft om individueel keuzes te blijven maken. Uit ervaring weten we dat we soms ‘vast zitten’ zonder perspectief. Het helpen van bevriende en kennisgemaakte ‘uitkeringsgerechtigden’ die gedwongen zijn arbeid te verrichten leidt tot hevige confrontaties onderling. Een wurgcontract die onder dreiging van strafkortingen op de uitkering ondertekent moet worden maar vooral ook de solidaritetsstructuren die hardnekkig zijn om in stand te houden en persoonlijke conseqenties hebben.
Het is niet moeilijk te begrijpen omdat een eerdere solidariteit met vluchtelingen en migranten ons ook heeft geleerd dat het een practische samenwerking vereist die vaak niet is vol te houden. Als in een snelkookpan hebben we soortgelijke ervaringen met de gevolgen van mensen die ‘werken met behoud van een uitkering’. Waarom werken de soldidariteitsstructuren niet? Een belangrijke reden is dat het alledaagse leven niet in overweging wordt meegenomen maar juist wel het persoonlijk leven van de veronderstelde ‘slachtoffers’. Het is te confronterend maar ondertussen ook comfortabel om de uitwassen van illegaliteit aan de kaak te stellen. Het onrecht blijft hiermee bijna altijd op afstand, bij iemand anders, elders op straat, in de vluchtelingenbajessen of waar oorlogen en hongersnoden zijn.
We zijn van mening dat we niet kunnen beweren dat we ‘schoone handen’ hebben. We hebben ontdekt dat individuele keuzes haaks kunnen staan op solidariteit met de ‘onderdrukten’. Het is een politieke onmacht om daadwerkelijk structureel met een autonomie-project bezig te zijn waarin zowel solidariteitsstructuren zijn en perspectieven waar wonen, werken, onderwijs en gezondheidszorg voor iedereen bereikbaar is. Meestal heeft het individu voorrang op het sociale en autonome leven omdat we we eenvoudigweg naar school gaan, betaald werken maar vooral ook niet voor de continuiteit van solidariteit kunnen zorgen. De materiele omstandigheden waarin gewoond en gewerkt wordt zijn vaak niet alleen de veronderstelde autonome infrastructuur van woon- en werkpanden, netwerken en initiatieven maar vooral ook het individualisme wat we ons kunnen permitteren.
Ondertussen zijn we van mening dat we allemaal onderdrukt worden! De ervaring leert dat zodra er onderling gesproken wordt over bestaansonzekerheid er tegelijkertijd ook racistische en patriarchale structuren ontdekt worden. Hoe kunnen we samenwerken en zijn er naast humanistische beweegredenen ook politieke projecten mogelijk? Als er over ‘asielmisbruik’ wordt gesproken en op dezelfde manier met ‘bijstandsfraude’ stemming wordt gemaakt. Is dat toeval? Hoezo is het ‘asielbeleid’ onmenselijk gemaakt en waarom is er ‘dwangarbeid’ voor uitkeringsgerechtigden? Zijn de anderen hier de schuld van of is er een dynamiek vanuit het wereldwijde kapitalisme wat vlucht, migratie en ‘goedkope’ arbeid steeds meer afdwingt omdat de ‘onderdrukten’ dreigen het kapitalisme te ondermijnen met hun daadwerkelijke vlucht, migratie en arbeid? Wie bewerkstelligt het kapitalisme en uiteindelijk de crisis? Zijn we dat uiteindelijk ook niet zelf?
Info en onderzoeksgroep Alaska verheugt zich op de workshop over ‘Bestaansonzekerheid en toenemende precariteit’. We zijn een los-vast samenwerkingsverband en dat blijft onze grote ergernis. ‘ We will meet again!” Tot de volgende keer! *autonomia opdraai* don pompeo e paolo
HUN STRIJD, ONZE STRIJD, INTERNATIONALE SOLIDARITEIT
HeAvEns AboOuT?
Hi Raymond, eventjes iets anders...
De post is gedaan door de autonome info en add groep alaska
in navolging op de bijdrage die deurbraak wil leveren op pinksterland.
Hieronder de aankondigingstekst van de workshop.
Daaronder de bijdrage van Alaska
Bestaansonzekerheid tot norm verheven
Workshop door Doorbraak over precariteit en jezelf moeten plooien naar de wensen van de arbeidsmarkt en de bazen
De kans dat we bij een sollicitatie een arbeidscontract voor onbepaalde tijd krijgen aangeboden, is vrijwel nihil. Tijdelijke contracten worden nog maar zelden omgezet in een vast contract. In plaats van verlenging van onze contracten, kiezen bazen steeds vaker voor weer nieuwe arbeidskrachten. Ze hebben ook helemaal geen zin meer in ongeschoolden, 55-plussers en mensen met een arbeidsbeperking.
De flexibilisering van de arbeidsmarkt met bijbehorende afbraak van arbeidsrechten is al jaren aan de gang. Uitzend- en flexwerk is doorgedrongen in vrijwel alle hoeken en gaten van de economie. Betrekkelijk nieuwe ontwikkelingen als ontduiking van het minimumloon en dwangarbeid voor uitkeringsgerechtigden dreigen de nog bestaande arbeidsrechten verder aan te tasten.
Wie deze werkelijkheid tot zich door laat dringen, beseft hoe moeilijk zwakkere groepen als ouderen, gehandicapten en langdurig werklozen het hebben om een baan te vinden. De bazen zitten niet op hen te wachten, omdat hun veronderstelde arbeidsproductiviteit te laag zou zijn. Het zijn juist deze groepen die door de erfenis van het kabinet Bruin I en zijn voorgangers de arbeidsmarkt worden opgejaagd, als gevolg van de bezuinigingen op de sociale zekerheid. Dat wordt begeleid door een propaganda-offensief. “Ieder mens heeft recht op zelfbeschikking; verdient de kans het beste uit zichzelf te halen en zich te ontplooien”, valt te lezen in het regeerakkoord van Bruin I. “We schrijven niemand af, maar spreken iedereen aan. Een baan is immers de beste sociale zekerheid.”
Maar die banen blijken vooral te leiden tot bestaansonzekerheid, tot meer werkdruk, lagere lonen, grotere armoede, zwaardere lasten, snellere ontslagen, toenemende flexibilisering, en een algeheel precair bestaan. Steeds meer mensen zien zich gedwongen om dan maar tegen wil en dank met die onzekere banen genoegen te nemen, nu het stelsel van sociale zekerheid tot de grond toe wordt afgebroken. Of werkloos zijn, en daardoor misschien nu al of straks helemaal geen inkomen meer hebben. Of tijdelijk werk doen, daarvoor een schamel loon ontvangen en na een paar maanden weer ontslagen worden. Dat zijn de twee kwaden waarmee velen aan de onderkant van de samenleving worden geconfronteerd.
Workshop
Doorbraak besteedt de laatste twee jaar veel aandacht aan deze ontwikkelingen, op onze website en in onze krant. In Leiden hebben we daarnaast een intensieve campagne tegen het Leidse Participatiecentrum, waar we de baanlozen opzoeken die verplicht gratis moeten werken voor hun uitkering. Ook proberen we zoveel mogelijk contact te leggen met mensen die bezig zijn met de strijd tegen allerhande bezuinigingen op de onderkant van de samenleving.
We willen niet leven om te werken, we willen werken om te leven. Wat voor invloed hebben deze tendensen op onze bestaanszekerheid en die van onze vrienden en buren? Hoe kunnen we overleven in de ratrace van het hedendaagse kapitalisme en onze droom naar iets beters behouden? Kom naar de workshop en praat mee.
Mariët van Bommel
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
BIJDRAGE VAN DE AUToNoME INFo GRoEP ALASKA
BLUEPRINTS FOR A BLACKOUT!
Info en onderzoeksgroep Alaska vindt dat er veel cirkelredeneringen zijn die maar niet worden doorbroken omdat de consequenties hiervan confronterend kunnen zijn. De ‘onderdrukten’ zijn toch meestal vooral de anderen geweest die in bestaansonzekerheid leven? Hoezo een discussie hierover? Toch is jullie discussie over bestaansonzekerheid voor ons wel herkenbaar. Omdat bijna iedereen in onze beleving de drijfveer heeft om individueel keuzes te blijven maken. Uit ervaring weten we dat we soms ‘vast zitten’ zonder perspectief. Het helpen van bevriende en kennisgemaakte ‘uitkeringsgerechtigden’ die gedwongen zijn arbeid te verrichten leidt tot hevige confrontaties onderling. Een wurgcontract die onder dreiging van strafkortingen op de uitkering ondertekent moet worden maar vooral ook de solidaritetsstructuren die hardnekkig zijn om in stand te houden en persoonlijke conseqenties hebben.
Het is niet moeilijk te begrijpen omdat een eerdere solidariteit met vluchtelingen en migranten ons ook heeft geleerd dat het een practische samenwerking vereist die vaak niet is vol te houden. Als in een snelkookpan hebben we soortgelijke ervaringen met de gevolgen van mensen die ‘werken met behoud van een uitkering’. Waarom werken de soldidariteitsstructuren niet? Een belangrijke reden is dat het alledaagse leven niet in overweging wordt meegenomen maar juist wel het persoonlijk leven van de veronderstelde ‘slachtoffers’. Het is te confronterend maar ondertussen ook comfortabel om de uitwassen van illegaliteit aan de kaak te stellen. Het onrecht blijft hiermee bijna altijd op afstand, bij iemand anders, elders op straat, in de vluchtelingenbajessen of waar oorlogen en hongersnoden zijn.
We zijn van mening dat we niet kunnen beweren dat we ‘schoone handen’ hebben. We hebben ontdekt dat individuele keuzes haaks kunnen staan op solidariteit met de ‘onderdrukten’. Het is een politieke onmacht om daadwerkelijk structureel met een autonomie-project bezig te zijn waarin zowel solidariteitsstructuren zijn en perspectieven waar wonen, werken, onderwijs en gezondheidszorg voor iedereen bereikbaar is. Meestal heeft het individu voorrang op het sociale en autonome leven omdat we we eenvoudigweg naar school gaan, betaald werken maar vooral ook niet voor de continuiteit van solidariteit kunnen zorgen. De materiele omstandigheden waarin gewoond en gewerkt wordt zijn vaak niet alleen de veronderstelde autonome infrastructuur van woon- en werkpanden, netwerken en initiatieven maar vooral ook het individualisme wat we ons kunnen permitteren.
Ondertussen zijn we van mening dat we allemaal onderdrukt worden! De ervaring leert dat zodra er onderling gesproken wordt over bestaansonzekerheid er tegelijkertijd ook racistische en patriarchale structuren ontdekt worden. Hoe kunnen we samenwerken en zijn er naast humanistische beweegredenen ook politieke projecten mogelijk? Als er over ‘asielmisbruik’ wordt gesproken en op dezelfde manier met ‘bijstandsfraude’ stemming wordt gemaakt. Is dat toeval? Hoezo is het ‘asielbeleid’ onmenselijk gemaakt en waarom is er ‘dwangarbeid’ voor uitkeringsgerechtigden? Zijn de anderen hier de schuld van of is er een dynamiek vanuit het wereldwijde kapitalisme wat vlucht, migratie en ‘goedkope’ arbeid steeds meer afdwingt omdat de ‘onderdrukten’ dreigen het kapitalisme te ondermijnen met hun daadwerkelijke vlucht, migratie en arbeid? Wie bewerkstelligt het kapitalisme en uiteindelijk de crisis? Zijn we dat uiteindelijk ook niet zelf?
Info en onderzoeksgroep Alaska verheugt zich op de workshop over ‘Bestaansonzekerheid en toenemende precariteit’. We zijn een los-vast samenwerkingsverband en dat blijft onze grote ergernis. ‘ We will meet again!” Tot de volgende keer! *autonomia opdraai* don pompeo e paolo
HUN STRIJD, ONZE STRIJD, INTERNATIONALE SOLIDARITEIT