IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Hier kun je discussieren over Tag X Antifa Ost oproepen.
Korte oproep (15/7/2022):
Terwijl ze berecht wordt onder artikel 129 van het Wetboek van Strafrecht, zit Lina al bijna twee jaar in de gevangenis. Als de aanklager zijn zin krijgt, wat dezelfde wil is als die van rechtse ophitsers van allerlei pluimage, zullen de vier verdachten en anderen vele jaren de gevangenis in gaan.

De staat, vertegenwoordigd door het Openbaar Ministerie, presenteert zichzelf in de zaak als de voorvechter van vrijheid van meningsuiting en maatschappelijke vrede, als een hoger geplaatste en onpartijdige autoriteit die optreedt tegen een vereniging van criminelen. Maar dit is hypocriet: het is de staat zelf die sociale verdeeldheid produceert, neonazi's beschermt met zijn wetten en autoriteiten, ze zelf creëert en ze ook tewerkstelt en tolereert in zijn eigen autoriteiten. In dit proces is de staat niets meer dan een beschermer en verdediger van fascisten en nationaalsocialisten, ongeacht wat het over zichzelf denkt en zegt.

We staan aan de kant van onze aangeklaagde kameraden. Zolang de wortels van het fascisme niet zijn uitgeroeid, zullen we ertegen vechten, en zolang kameraden worden bedreigd en lastiggevallen door staatsrepressie, zullen we aan hun zijde staan. De huidige aanvallen van de staat zijn zo fataal juist omdat ze bedoeld zijn om angst en onzekerheid te zaaien in de antifascistische structuren, vooral in een tijd waarin autonoom antifascisme harder nodig is dan het lange tijd geweest is. We willen uiting geven aan onze voortdurende wil om oude en nieuwe nazi's en fascisme in welke vorm dan ook te bestrijden en aan onze solidariteit met alle vervolgde antifascisten.

Als er een vonnis wordt geveld in het proces tegen Antifa Ost - ongeacht de uitkomst - gaan we de volgende zaterdag in Leipzig de straat op om de staat, justitie en politie te laten zien hoe boos we kunnen zijn als onze kameraden in de gevangenis worden gestopt.

Sommigen zijn geraakt - maar daarmee bedoelen ze ons allemaal!

Lang leve het autonome antifascisme!

Kom zaterdag naar de autonome Dag-X-demonstratie in Leipzig na de uitspraak in het proces tegen Antifa Ost!

United we stand - Ondanks alles, autonoom antifascisme verdedigen! (15/7/2022)
Op 8 mei 1945 vernietigden de geallieerden de nationaalsocialistische droom van een 1000-jarig Rijk. Het Duitse leger, inclusief de laatste mobilisatie van de 'Volkssturm', werd verslagen, Hitler beroofde zichzelf van het leven in zijn Führerbunker in Berlijn, talloze nazi-beroemdheden werden gevangen gezet en in sommige gevallen geëxecuteerd, alle organisatiestructuren van het nationaalsocialisme werden vernietigd en verboden en de invloed ervan op alle gebieden van de samenleving moest worden geëlimineerd. Verafschuwd door de diepe wortels van de nationaalsocialistische ideologie in het Duitse volk, was het doel om hen te heropvoeden tot democratie en mensenrechten.

Maar het project mislukte. Ook onder invloed van het groeiende conflict tussen de geallieerde Westerse mogendheden en de Sovjet-Unie slaagden veel nazi's erin om zich aan de geallieerde vervolging te onttrekken. Ze boden zich aan als steun in de strijd tegen het communisme en sijpelden zo, en via vele andere omwegen, terug op hun oude posten. Ze bezetten opnieuw rechtersstoelen, reorganiseerden de geheime diensten, vonden een plaats in de nieuwe Volkspartijen, maakten deel uit van de politie en de overheid. Ook onder de bevolking bleef het nationaalsocialistische gedachtegoed hardnekkig bestaan. En zo stond Duitsland er slechts een paar jaar na 8 mei bij als een gezuiverde democratie aan de buitenkant, maar allesbehalve "gedenazificeerd" aan de binnenkant. En hoewel in de zelfbenoemde antifascistische "arbeiders- en boerenstaat" (DDR) oude nazi's aanvankelijk consequenter werden vervolgd en geen hogere posities in staat en maatschappij konden bereiken, bleven nazi's ook hier onaangetast. Het bleek daarentegen al snel dat de geest van het nationaalsocialisme doorzette, soms schuchter en soms heel openlijk.

Hoewel beide Duitse staten de strijd tegen het fascisme en tegen de heropleving van het nationaalsocialisme op hun eigen manier zijn aangegaan, zijn ze op geen enkel moment in hun geschiedenis in staat geweest om deze beweringen over zichzelf waar te maken. Verwikkelingen tussen staatsautoriteiten en oude evenals nieuwe nazi's, of zelfs een openlijke verwijzing naar rechtse ideeën, zijn aan de orde van de dag en zijn tenslotte zelfs geïntensiveerd. Bovendien zijn grote pogingen om de redenen voor het nationaalsocialisme in Duitsland bloot te leggen steeds gesaboteerd door de staat en ook door de maatschappij. Een diepgaand onderzoek is vervangen door een voortdurend gezeur en geklaag over de last van de Duitse schuld en het ongenoegen dat wat niet vergeten mag worden, misschien uiteindelijk toch vergeten zou worden.

De strijd tegen het fascisme en het nationaalsocialisme in Duitsland is altijd een strijd geweest die van onderaf geleid moest worden. Het waren oude communisten en anarchisten, vakbondsleden en verenigingen zoals de VVN/BdA die zich na het einde van het nationaalsocialisme realiseerden dat de strijd tegen het fascisme niet gewonnen was en niet voorbij was. Ze kregen nooit steun van de staat en vaak genoeg ook niet van de samenleving, maar ervoeren eerder repressie. Pas in de jaren zestig radicaliseerden een deel van de studenten en sloten ze zich aan bij de strijd tegen het fascisme en voor een vrije samenleving.

Ondanks alle inspanningen slaagde fascistisch en nationaalsocialistisch rechts erin om zich te reorganiseren, buiten het behoud van oude nazi's in staatsstructuren. Sinds de jaren 1980 wordt geprobeerd om de strijd op straat te brengen, vooral tegen zogenaamde gastarbeiders en politieke tegenstanders. In de DDR ontstond een actieve rechtse skinheadbeweging, geleid door nazi's, die de oorzaak was van wat in het herenigde Duitsland van de jaren 90 herinnerd werd als de "honkbalknuppeljaren". De staat keerde zich op geen enkele manier tegen de openlijk racistische menigte van neonazi's en " gewone Duitsers", maar koos inhoudelijk hun kant, terwijl de geschoolde burgerij, bezorgd kijkend, een paar herdenkingen hield. Dit is wat het burgerlijke antifascisme kon en kan bereiken.

Het is echter duidelijk voor elk weldenkend en meelevend mens dat er maar één middel kan zijn om de zich versterkende fascisten en nationaalsocialisten te stoppen: De directe confrontatie met de fascistische vijand, de strijd aangaan op straat en waar mogelijk weerstand bieden tegen de fascistische inname van ruimte. Om ze waar mogelijk terug te dringen, om hun bijeenkomsten uiteen te drijven, om hun schuilplaatsen bloot te leggen en ze onmogelijk te maken. Om hun geheime bijeenkomsten op te sporen, hun structuren te infiltreren, hun werkplekken te vinden en openbaar te maken. En daarnaast: Om de herinnering aan de slachtoffers van de nazi-terreur levend te houden, om de fascistische ideologie bloot te leggen, om hun propaganda te onthullen en om licht te werpen op onderzoek naar de achtergrond en oorzaken van het fascisme om deze te begrijpen. Dit is het: Autonoom Antifascisme. Dit zijn Wij.

Sinds het autonome antifascisme bestaat, hebben we niet alleen te maken gehad met de fascistische vijand, maar ook met de repressie van de staat tegen ons en met vijandigheid vanuit de samenleving, die ons eerder als het probleem van deze tijd ziet dan neonazi's en fascisten.

De repressie wordt vooral duidelijk in de talrijke processen tegen autonome antifascisten op grond van § 129 en 129a/b van het Wetboek van Strafrecht, die enerzijds staan voor verregaande spionage en anderzijds het georganiseerde antifascisme bewust bestempelen als een zaak van criminele en terroristische groeperingen. Dit strafrecht en de toepassing ervan laten zien dat de Duitse staat en zijn neonazi's, in reactie op autonoom organiserend antifascisme, zo hard willen toeslaan als hun wetboeken toelaten.

En vandaag worden er wederom kameraden van ons gevangen gezet en onderworpen aan rechtszaken omdat ze ervan beschuldigd worden dat ze zich verzetten tegen het fascisme. Lina zit nu al bijna 2 jaar in de gevangenis, in de seksistische veronderstelling van de staat dat ze zal bezwijken en meewerken onder de druk van de onderzoeksautoriteiten. Als het aan de wil van het openbaar ministerie ligt, en dat is dezelfde wil als die van rechtse ophitsers van allerlei slag, zullen de 4 beklaagden en anderen voor vele jaren de gevangenis in gaan. De staat, vertegenwoordigd door het Openbaar Ministerie, presenteert zichzelf in het proces als een voorvechter van vrijheid van meningsuiting en sociale vrede, als een hoger geplaatste en onpartijdige autoriteit die optreedt tegen een vereniging van criminelen. Maar dit is hypocriet: het is de staat zelf die sociale verdeeldheid produceert, neonazi's beschermt met zijn wetten en autoriteiten, ze zelf produceert en ze ook tewerkstelt en tolereert in zijn eigen autoriteiten. In dit proces is de staat niets meer dan een beschermer en verdediger van fascisten en nationaalsocialisten, ongeacht wat hij over zichzelf denkt en zegt.

Hoewel het Antifa Ost proces nog niet voorbij is en het vonnis nog moet komen, vrezen we dat het niet in het voordeel van de beklaagden zal eindigen. Met deze verwachting maakt het voor ons niet uit of de strafbare feiten in kwestie daadwerkelijk zijn gepleegd door de beklaagden of niet. Het gaat immers niet om de concrete daden, maar om de aanval op het autonome antifascisme en autonome antifascisten: De beschuldigden worden in onze plaats op een presenteerblaadje gelegd en namens ons allemaal voor schut gezet. Door hun ongeluk en het uitputtende en verlammende proces moeten wij en alle anderen zien wat er met ons gebeurt als we ons autonoom en doeltreffend verweren tegen neonazi's.

Voor de rechtbank en het openbaar ministerie maakt het dus niet uit of de beschuldigden de ten laste gelegde strafbare feiten hebben gepleegd of niet. Er wordt representatief een gedrag bestraft. Een gedrag dat we allemaal niet zouden moeten vertonen, of beter gezegd: dat we zelfs niet zouden moeten proberen te vertonen. Antifascisme, zo moet ons duidelijk worden gemaakt, mag niet meer zijn dan een mengeling van geaffecteerde en goedgemutste zondagstoespraken, van repressie met betrekking tot zogenaamde rechtse " afzonderlijke gevallen ", die vooral wordt uitgeput door het feit dat het plaatsvindt in de schijnwerpers van de media, van winkelpraat en geveinsd begrip. Als we niet deelnemen aan dit antifascisme dat door een diep racistische staat wordt erkend, dan zijn we geen antifascisten, als we niet willen deelnemen, dan moeten we ons erbuiten houden.

Maar we laten ons niet klein krijgen of intimideren. We staan aan de zijde van de beschuldigde kameraden en ontsolidariseren ons met mensen die van kant zijn gewisseld. Zolang de wortels van het fascisme niet zijn uitgeroeid, zullen we ertegen vechten, en zolang kameraden worden bedreigd en lastiggevallen door staatsrepressie, zullen we aan hun zijde staan. De huidige aanvallen van de staat zijn zo fataal juist omdat ze bedoeld zijn om angst en onzekerheid te zaaien in de antifascistische structuren, vooral in een tijd waarin autonoom antifascisme nog bitterder nodig is dan het lange tijd geweest is.

We willen uiting geven aan onze voortdurende wil om oude en nieuwe nazi's en fascisme in welke vorm dan ook in de weg te staan, evenals aan onze solidariteit met alle vervolgde antifascisten. Als er een vonnis wordt geveld in het Antifa Ost proces - ongeacht de uitkomst - zullen we de volgende zaterdag in Leipzig de straat op gaan en de staat, justitie en politie laten zien wat we ervan vinden dat kameraden worden lastiggevallen en in de gevangenis worden gezet.

Een paar zijn getroffen - maar daarmee bedoelen we ons allemaal!

Lang leve het autonome antifascisme!

Kom naar de autonome Dag-X demo in Leipzig op zaterdag na de uitspraak in het Antifa Ost proces!

Oproep deel 2 (12/12/2022):
Onze eerste, reeds gepubliceerde oproep voor de geplande Dag-X-demonstratie in Leipzig aan het einde van het momenteel lopende Antifa-Ost-proces had een nogal grote inhoudelijk gat. Dit werd ons duidelijk dankzij solidaire kritiek.

Opnieuw lag de focus op een praktijkgericht autonoom antifascisme. We zijn boos dat ook wij een voor ons belangrijk moment hebben weggelaten, hoewel - of misschien wel omdat - het zichtbaarder is dan het lange tijd is geweest. We hebben er hier meer over geschreven. We moeten de anti-patriarchale leegtes markeren, posities aanscherpen en houdingen versterken en een autonoom feministisch antifascisme opzetten. Om verenigd zij aan zij te staan, moeten we een gemeenschappelijk zelfbegrip delen of op zijn minst bereid zijn dit te ontwikkelen.

Daarom volgt hier een uitbreiding van onze oproep:

Autonome Fantifa in het offensief!

We vinden het noodzakelijk om eensgezind en krachtig te reageren op de repressie van de staat. We willen niet dat repressie ons verdeelt of onze moed wegneemt om op te komen voor onze politieke doelen. We mogen echter niet zomaar een antifascistische praktijk als maatstaf nemen.

Dit "wij", in de zin van een autonome antifascistische beweging, waar we het in de eerste oproep over hadden, heeft misschien nooit in deze vorm bestaan. De verdeeldheid binnen het autonome antifascisme vond altijd plaats op basis van verschillende standpunten. Zelfs onder degenen die verwezen naar de militante praktijk, waren er splitsingen, discussies, geschillen en tegenstellingen. Fantifagroepen werden opgericht om de lacunes in de feministische, antipatriarchale en antikapitalistische politiek aan het licht te brengen en beperkten zich niet in de strijd tegen de fascisten alleen.

We kennen kameraden van autonome vrouwengroepen die tientallen jaren geleden eerst met neonazi's vochten en daarna met de macho's die met hen op straat stonden. De reden hiervoor was meestal het gebrek aan stellingname van de kameraden tegen seksueel geweld. Minder lang geleden was bijvoorbeeld de splitsing in de Berlijnse autonome antifa-scene aan het begin van de jaren 2000, die het gevolg was van het feit dat de AAB (Antifaschistischen Aktion Berlin) weigerde om definitiemacht (dat is in feministische debatten het recht van slachtoffers van seksueel geweld om zelf te definiëren wat seksueel geweld is) te erkennen. In deze conflicten werd duidelijk dat sommige autonome antifascisten een revolutionair en antipatriarchaal standpunt hadden, terwijl anderen een bijna burgerlijk inzicht hadden dat het probleem alleen bij de neonazi's lag en niet bij het seksisme. De patriarchale samenleving werd lange tijd afgedaan als een zijdelingse tegenstelling.

Ons begrip van autonoom antifascisme wordt altijd voorafgegaan door een antipatriarchale overtuiging. Dit is niet alleen duidelijk in onze analyse van fascisme als anti-feministisch en anti-queer. Het is even belangrijk om actie te voeren tegen seksisme, geseksualiseerd geweld en daderbescherming overal en ook binnen onze eigen gelederen.

De outcall tegen J.D. ontmaskerde een "antifascist" als verkrachter en liet zien dat er aanzienlijke structurele problemen zijn in de omgang met geseksualiseerd geweld binnen antifa en in het bijzonder in de omgeving van de beschuldigden in het 129 proces en de Solidaritätsbündnis Antifa Ost. De reacties op de outcall een jaar geleden gingen vaak nauwelijks verder dan uitingen van medeleven. Vooral sinds bekend werd dat J.D. samenwerkte met de repressieve autoriteiten, leek zijn daderschap en de bescherming van het daderschap in zijn omgeving vergeten en lag de focus op hem als verrader wel op de uitspraken die hij deed, maar niet op het geseksualiseerde geweld dat hij kameraden aandeed.

In de afgelopen maanden hebben veel groepen zich solidair verklaard met de slachtoffers van seksueel geweld en de solidariteitscoalitie Antifa Ost heeft op zijn minst gedeeltelijk toegegeven dat ze een fout hebben gemaakt door daders te beschermen. Andere reacties op de Outcall in de vorm van commentaren of hele teksten laten zien dat het probleem van een gebrek aan een anti-patriarchale houding niet beperkt is tot de bovengenoemde contexten. Speculaties die de Outcall bekritiseerden als de oorzaak van zijn samenwerking met de repressieve autoriteiten en zijn verklaringen voor de rechtbank moeten worden benadrukt als bijzonder negatief.

We vinden het belangrijk en juist om solidair te zijn met de beklaagden van het 129 proces. Onder deze omstandigheden moeten we echter altijd nadenken over hoe solidariteit eruit kan zien zonder de patriarchale dynamiek te reproduceren. In plaats daarvan is solidariteit nodig die breekt met de dynamiek dat daders en beschermers van daders onbetwist blijven, alleen omdat ze onderdrukking ervaren of daardoor zelfs een speciale status lijken te hebben.

We zijn ons ervan bewust dat de beschuldigden hun daderschap of hun daderbescherming tijdens het proces niet publiekelijk onder ogen willen of kunnen zien, maar we verwachten dit wel van hun omgeving. Lange tijd zagen we niet dat de beschuldigden en hun omgeving zelfkritisch omgingen met hun daderschap of hun daderbescherming. De laatste uitspraak over de aanpak van seksueel geweld en daderschap in de SAO (Soli Antifa Ost) kan slechts een begin zijn. De strijd tegen seksueel geweld moet een noodzakelijk onderdeel zijn van een antipatriarchaal antifascisme. Interne tegenstrijdigheden en kritiek mogen niet zomaar verzwegen worden. We verwachten een zelfkritische houding ten opzichte van geseksualiseerd en patriarchaal geweld binnen een autonome Antifa. Dit is niet alleen nodig van de betrokken cis-mannen, maar ook van de FLINTA*s. Ook al hebben FLINTA*s structureel potentieel te maken met patriarchaal geweld, ze kunnen het ook steunen of zelfs zelf uitvoeren.

Een militante praktijk die zich uitsluitend uitput in het boksen tegen neonazi's creëert geen beweging, maar stelt daders zoals J.D. in staat om hun geweldsfetisj uit te leven in onze gelederen. Wij zijn er daarentegen van overtuigd dat de kracht van een autonoom antifascisme ligt in de diversiteit van zijn militante praktijk en zijn regelmatige reflectie en discussie.

Hoewel de gebeurtenissen veel vertrouwen hebben vernietigd, laten we opnieuw samenkomen, discussiëren en samen strijden!

Feministisch antifascisme - kom naar ons toe!