Na het luisteren van dit interview valt toch vooral op hoe weinig het gaat over wat er anarchistisch is aan de bijdrage van anarchisten in Rojava. Het is niet duidelijk op welke manier dit alles nu net de anarchistische principes in de praktijk brengt of de anarchie dichterbij. Ook is er amper kritiek op wat er in Noord-Oost Syrië gebeurt, hoewel de groep Tekoşîna Anarşist hun positie als 'kritische solidariteit' duidt.
Het interview bestaat grotendeels uit een heel lange geopolitieke analyse, die zeker interessant is, maar het is toch vooral duiding en een beschrijving van een politiek-militair conflict, zoals ook een goed ingelichte mainstream journalist die zou kunnen brengen. Wat zo goed als volledig ontbreekt is een radicale kritiek en analyse vanuit een anarchistisch en/of opstandig perspectief.
Het lijkt er op dat sommige anarchisten zich - eens te meer - hebben laten meeslepen in een democratisch project dat niet het hunne is: een project voor een democratische staat. Weliswaar ietwat gedecentraliseerd, 'pluralistisch', met een ideologie die links is enz. Maar ook met gevangenissen, tribunalen, politie, allerlei chefs, dienstplicht, militaire allianties, een leidende politieke partij, politieke deals, enz.
Ik begrijp dat de andere militaire groepen en staten in de regio veel en veel erger zijn. Ik begrijp ook dat het interessant is om de realiteit van gewone mensen in de regio te leren kennen en met hen te spreken over ideeën of vertaalde teksten over anarchisme te verspreiden - zoals wordt verteld in het interview. Maar als dat de enige inhoudelijke bijdrage van anarchisten is, dan is dat toch nogal mager.
Als het dan gaat over wat er nu precies kritisch is aan de kritische solidariteit, gaat het over kritiek op corruptie in het middenkader van 'administratie' (die zeker geen staat mag genoemd worden). Dat is allesbehalve een radicale kritiek, maar doet eerder denken aan een kritiek van brave democraten op een slecht functionerende staat.
Dit zijn allemaal pijnlijke vaststellingen. Moeten anarchisten zich verbinden met een project dat het minste kwaad lijkt? Of hebben anarchisten net andere bijdragen te leveren die een revolutionair proces verdiepen of überhaupt mogelijk maken? Is er bijvoorbeeld nog maar het begin van een kritiek op privé eigendom aanwezig in de autonome gebieden van Rojava? Of worden die thema’s niet aangeraakt om iedereen achter dezelfde vlag te houden?
En wat te denken nu het niet 'de revolutie' is die Bashar verjaagd heeft en zijn kerkers opengebroken, maar Jihadi's? Was 'de revolutie' nog bezig met het omver werpen van een dictator of ging het toch vooral om het behouden van een territorium en het niet voor het hoofd stoten van bepaalde machtige bondgenoten? In hoeverre ondergraaft de keuze van de Koerdische beweging om uit politieke berekeningen in 2011 niet op de kar te springen van de opstand, hun geloofwaardigheid nu? In hoeverre is het dan realistisch dat hun model nu zal dienen als model voor heel Syrië? En is het niet heel waarschijnlijk dat de VS de Koerden zullen laten vallen nu ze (de VS dus) het blijkbaar op een akkoordje hebben gegooid met jihadi's?
De Vlaamse krant de Morgen, publiceerde gisteren (28/12/’24) een interview met de 'opperbevelhebber van de Koerdische strijdkrachten in Syrië' (SDF). Dat is bijzonder verhelderend. Enkele citaten:
"Een land kan geen twee legers hebben. De SDF zijn bereid om te worden geïntegreerd in het ministerie van Defensie van Syrië, maar dan wel via onderhandelingen."
"Ik denk dat de SDF net een significante rol hebben te spelen in de toekomst van Syrië. We hebben ervaring in het handhaven van stabiliteit en democratie. "
Politics as usual dus.
Op de voorlaatste anarchistische boekenbeurs in Amsterdam was er een bepaald hallucinante een ellenlange voordracht over Rojava. Daarbij ging het over een ‘staat’ die niet echt een staat is, ‘rechters’ die niet echt rechters zijn, ‘een leger’ dat niet echt een leger is, ‘politie’ die niet echt politie is, een ‘partij’ die niet echt een partij is, etc. Als iemand de pertinente vraag stelde wat dan precies maakt dat het hier niet gewoon over een staat met rechters, gevangenissen, een leger en politie ging, kwam er niet veel meer uitleg dan ‘je kan dat niet begrijpen als je de context en de cultuur niet kent.’ Je moet het m.a.w. geloven: ‘Faith’, zoals de geïnterviewde anarchist het heel juist noemt, al is dat allicht niet wat hij bedoelde.
Anarchisten moeten dringend hun naïviteit overboord gooien en terug geloven in hun eigen ideeën.
kritische solidariteit?
Na het luisteren van dit interview valt toch vooral op hoe weinig het gaat over wat er anarchistisch is aan de bijdrage van anarchisten in Rojava. Het is niet duidelijk op welke manier dit alles nu net de anarchistische principes in de praktijk brengt of de anarchie dichterbij. Ook is er amper kritiek op wat er in Noord-Oost Syrië gebeurt, hoewel de groep Tekoşîna Anarşist hun positie als 'kritische solidariteit' duidt.
Het interview bestaat grotendeels uit een heel lange geopolitieke analyse, die zeker interessant is, maar het is toch vooral duiding en een beschrijving van een politiek-militair conflict, zoals ook een goed ingelichte mainstream journalist die zou kunnen brengen. Wat zo goed als volledig ontbreekt is een radicale kritiek en analyse vanuit een anarchistisch en/of opstandig perspectief.
Het lijkt er op dat sommige anarchisten zich - eens te meer - hebben laten meeslepen in een democratisch project dat niet het hunne is: een project voor een democratische staat. Weliswaar ietwat gedecentraliseerd, 'pluralistisch', met een ideologie die links is enz. Maar ook met gevangenissen, tribunalen, politie, allerlei chefs, dienstplicht, militaire allianties, een leidende politieke partij, politieke deals, enz.
Ik begrijp dat de andere militaire groepen en staten in de regio veel en veel erger zijn. Ik begrijp ook dat het interessant is om de realiteit van gewone mensen in de regio te leren kennen en met hen te spreken over ideeën of vertaalde teksten over anarchisme te verspreiden - zoals wordt verteld in het interview. Maar als dat de enige inhoudelijke bijdrage van anarchisten is, dan is dat toch nogal mager.
Als het dan gaat over wat er nu precies kritisch is aan de kritische solidariteit, gaat het over kritiek op corruptie in het middenkader van 'administratie' (die zeker geen staat mag genoemd worden). Dat is allesbehalve een radicale kritiek, maar doet eerder denken aan een kritiek van brave democraten op een slecht functionerende staat.
Dit zijn allemaal pijnlijke vaststellingen. Moeten anarchisten zich verbinden met een project dat het minste kwaad lijkt? Of hebben anarchisten net andere bijdragen te leveren die een revolutionair proces verdiepen of überhaupt mogelijk maken? Is er bijvoorbeeld nog maar het begin van een kritiek op privé eigendom aanwezig in de autonome gebieden van Rojava? Of worden die thema’s niet aangeraakt om iedereen achter dezelfde vlag te houden?
En wat te denken nu het niet 'de revolutie' is die Bashar verjaagd heeft en zijn kerkers opengebroken, maar Jihadi's? Was 'de revolutie' nog bezig met het omver werpen van een dictator of ging het toch vooral om het behouden van een territorium en het niet voor het hoofd stoten van bepaalde machtige bondgenoten? In hoeverre ondergraaft de keuze van de Koerdische beweging om uit politieke berekeningen in 2011 niet op de kar te springen van de opstand, hun geloofwaardigheid nu? In hoeverre is het dan realistisch dat hun model nu zal dienen als model voor heel Syrië? En is het niet heel waarschijnlijk dat de VS de Koerden zullen laten vallen nu ze (de VS dus) het blijkbaar op een akkoordje hebben gegooid met jihadi's?
De Vlaamse krant de Morgen, publiceerde gisteren (28/12/’24) een interview met de 'opperbevelhebber van de Koerdische strijdkrachten in Syrië' (SDF). Dat is bijzonder verhelderend. Enkele citaten:
"Een land kan geen twee legers hebben. De SDF zijn bereid om te worden geïntegreerd in het ministerie van Defensie van Syrië, maar dan wel via onderhandelingen."
"Ik denk dat de SDF net een significante rol hebben te spelen in de toekomst van Syrië. We hebben ervaring in het handhaven van stabiliteit en democratie. "
Politics as usual dus.
Op de voorlaatste anarchistische boekenbeurs in Amsterdam was er een bepaald hallucinante een ellenlange voordracht over Rojava. Daarbij ging het over een ‘staat’ die niet echt een staat is, ‘rechters’ die niet echt rechters zijn, ‘een leger’ dat niet echt een leger is, ‘politie’ die niet echt politie is, een ‘partij’ die niet echt een partij is, etc. Als iemand de pertinente vraag stelde wat dan precies maakt dat het hier niet gewoon over een staat met rechters, gevangenissen, een leger en politie ging, kwam er niet veel meer uitleg dan ‘je kan dat niet begrijpen als je de context en de cultuur niet kent.’ Je moet het m.a.w. geloven: ‘Faith’, zoals de geïnterviewde anarchist het heel juist noemt, al is dat allicht niet wat hij bedoelde.
Anarchisten moeten dringend hun naïviteit overboord gooien en terug geloven in hun eigen ideeën.