|
|  |
België aan de vooravond van de top van laken
Alain Tondeur - 13.11.2001 17:21
Kosten noch moeite werden gespaard om de Belgische bevolking klaar te stomen voor het prestigieuze voorzitterschap van de Europese Unie. Hoe staat het ervoor in België?
De gedachte dat hij zich niet enkel premier van België maar ook nog "Voorzitter van de Europese Unie" zou mogen noemen, maakte Guy Verhofstadt kinderlijk blij. Deze tomeloze ambitie van de Gentenaar is nu als een boemerang terug in eigen gezicht gevlogen tijdens de informele top van 19 oktober... in Gent, zijn eigen achtertuin!
Eerste kaakslag voor Verhofstadt: de Franse, Britse en Duitse staats- en regeringsleiders spraken een uurtje vroeger af, achter gesloten deuren. Op de dagorde van deze pré-top stond de oorlog en gevolgen ervan voor de Europese Unie. Uit die vergadering kwam ook een duidelijke politieke lijn naar voor: onvoorwaardelijke steun aan de Amerikaanse oorlog tegen de Taliban met als doel het huidige regime te vervangen door een ander, even reactionair regime, dat wel naar de Amerikaanse pijpen wil dansen. De andere Europese landen konden zich tijdens de echte topontmoeting enkel nog maar akkoord verklaren met deze lijn.
Verhofstadt zelf werd in feite gedegradeerd tot woordvoerder, hij mocht deze lijn kenbaar maken naar de media... Niet zo leuk, voor meneer de voorzitter. Tweede kaakslag: de Voorzitter van de Europese Commissie Romano Prodi weigert deel te nemen aan de slot-persconferentie van de top. "Hij is moe", zegt Verhofstadt. En niet een beetje! Het is het moe dat Verhofstadt elke babbel met de pers volledig monopoliseert en alle pluimen op de eigen hoed wil steken. Daarom kwam Prodi niet opdagen, zo liet hij zelf weten.
Twee maanden voor de top van Laken lijken de illusies van de paars-groene coalitie dus reeds doorprikt. Dit voorzitterschap verhoogt het prestige en de legitimiteit van de Belgische regering helemaal niet, integendeel het ridiculiseert haar Europese pretenties. Het bilan is snel gemaakt. In september tijdens de Ecofin-Raad zou minister Reynders een debat op gang trekken over de Tobin-taks. Hier kwam niets van in huis, hoofdzakelijk door de aanslagen in New York en Washington.
Verhofstadt zag voor zichzelf de historisch rol weggelegd om op prestigieuze wijze vooruitgang te boeken inzake de "uitbreiding van de Europese Unie". Ook hij beet dus in het zand. En ook Louis Michel slaat een mal figuur. Eerst laat hij een traan rollen omwille van het lot van de Palestijnen, vervolgens wil hij "een ander gelaat van Europa"; laten zien in de Arabische wereld, daarna pleit hij openlijk voor een "vredevolle oplossing", om zich tenslotte net als alle anderen pal achter Bush en zijn bombardementen te scharen. Je moet het maar doen.
Grootmacht
Weg mooie dromen... De aanslagen van 11 september en daarna de oorlog hebben alle ambities van Verhofstadt en Co gefnuikt. De uitleg hiervoor is eenvoudig: hoe ongeloofwaardig dit ook moge lijken, de Amerikaanse oorlog tegen Afghanistan -één van de armste landen ter wereld- heeft als doel om de wereldwijde hegemonie van de Verenigde Staten te versterken (de inzet is ondermeer de controle over de petroleum en het gas in Centraal-Azië). Het terrorisme is slechts een voorwendsel. De echte doelstelling is om overheersend te zijn in de relaties met China, Rusland, de Arabische Islamlanden, de derde wereld in haar geheel en... Europa.
Deze oorlog valt op een sleutelmoment in de opbouw van de Europese Unie. Aan de vooravond van de invoering van de euro, maakt deze oorlog duidelijk dat de Europese elites nog een zeer lange weg af te leggen om van de EU een imperialistische supermacht te maken. Ten eerste is er de "speciale relatie" tussen de VS en Groot-Brittannië. Van in het begin heeft Tony Blair al zijn communicatietalenten en militaire middelen ten dienste gesteld van het Amerikaanse oorlogsavontuur. Na enkele opwellingen van kritiek, kozen de Franse en Duitse regeringsleiders ervoor Blair achterna te lopen. Ze onderhandelden met hem de modaliteiten voor hun steun aan Amerika. Op die wijze werden alle illusies over het ééngemaakte Europa in één ruk weggemaaid. Ondanks alle formele en instutionele akkoorden en afspraken, ligt de werkelijke macht in Europa bij de drie grote lidstaten... De rest is praat voor de vaak. En vandaar ook dat Verhofstadt nu even moest zwijgen en de orders van die drie uitvoeren.
Ontslagen
De oorlog biedt echter ook enkele nevenvoordelen aan paars-groen. Zo is deze situatie wereldwijd het gedroomde voorwendsel om een nieuw offensief van sociale achteruitgang tegen de werknemers te lanceren. Een typisch voorbeeld is de luchtvaart. Sinds de ineenstorting van de Twin Towers verloren in deze sector honderd twintig duizend mensen hun baan.
Deze sociale ontlasting kon dan makkelijk voorgesteld worden als een logisch gevolg van de algemene psychose rond de aanslagen in de VS. In realiteit hebben die ontslagen nochtans weinig te maken met de aanslagen van 11 september. Ze zijn het gevolg van een vertraging van de economische conjunctuur, die al voor de zomer werd aangekondigd.
De zaak van Sabena bij ons, toont goed aan hoezeer de aanslagen gebruikt werden als voorwendsel voor een aanslag tegen het personeel. De crisis bij Sabena heeft niets te maken met Bin Laden maar alles met Swiss-Air en de privatiseringspolitiek. Als meerderheidsaandeelhouder weigert de Belgische staat om haar verantwoordelijkheid op te nemen. Uiteraard verbergt ze zich achter de Europese Unie, die overheidssteun aan sectoren in nood verbiedt. De uiterst liberale commissaris voor Transport Loyola de Palicio, werpt met bloemetjes naar "lowcost" maatschappijen als Ryan Air.
Met de gevolgen van de terroristische aanslagen als argument, wordt er nu overduidelijk een Clabecq-scenario bedacht voor Sabena: via een faillissement, grote delen van arbeidsplaatsen schrappen, de lonen onderuit halen en de syndicale organisaties ontmantelen.
Vrijheden
Een ander nevenvoordeel voor de Belgische regering is ongetwijfeld dat het een prachtig voorwendsel biedt om de democratische rechten en vrijheden in te perken. De asielpolitiek wordt verder verhard. Elke asielkandidaat wordt tegenwoordig onmiddellijk verdacht van terroristische activiteiten. En dezelfde verdachtmakingen gelden voor elke burger die zich engageert in de strijd tegen het neoliberalisme en de oorlog.
Het Europees Parlement debatteert momenteel over een ontwerp van richtlijn uitgewerkt door de raad van ministers van Binnenlandse Zaken en Justitie (onder hetvoorzitterschap van de Belg Duquesne. Deze tekst definieert de term "terrorisme" op zo een brede wijze dat, indien de tekst wordt aangenomen, iedereen die de stabiliteit van de sociale verhoudingen, van het heersende economische systeem en van de bestaande instellingen in gevaar brengt wegens terrorisme veroordeeld kan worden.
Het repressieve wetsontwerp dat in België afgevoerd moest worden (artikel 342) dreigt nu terug te komen langs de Europese achterpoort.
Progressieven
Het spreekt voor zich dat ook de groenen en de sociaal-democraten in de klappen van dit Belgische fiasco delen. Ze steunen volop de oorlogspolitiek, de sociale achteruitgang, de aanvallen tegen de democratische rechten, die in de nasleep van 11 september op gang gebracht werden.
In dit racistische klimaat heeft de PS een geheim akkoord gesloten met de VLD dat maakt dat de kwestie van stemrecht voor migranten terug in het vriesvak terechtkomt, tot het einde van de legislatuur. Ook de groenen gaan et debat over deze ontsporingen volledig uit de weg en zenden persberichten de wereld in waarin ze verklaren dat de positie van de Belgische regering tegenover de oorlog in Afghanistan helemaal niet tegengesteld is aan hun politieke overtuiging. Dat weten we dan ook weer! Soms lijkt het moeilijk om nog dieper te vallen. Maar toch hebben we nog niet alles gezien.
 E-Mail: redactie@grenzeloos.org  Website: http://www.grenzeloos.org/artikel/viewartikel.php/id/265.html
|
| Lees meer over: globalisering | | aanvullingen | | |
