|
|  |
Van Argentinië tot Pim Fortuyn
Redactie Grenzeloos - 22.02.2002 17:37
Het nieuwe nummer van Grenzeloos (64) is uit. De artikelen kun je al lezen op  http://www.grenzeloos.org. Over o.a. Argentinië, Fortuyn, Zuid Afrika en de strijd in Italië.
De inhoud van dit nummer:
Binnenland
- Een analyse van Leefbaar Nederland en Pim Fortuyn. Zijn deze partijen onderdeel van een internationale trend? En welke groepen zijn de drijvende krachten achter het succes van dit nieuw-rechtse populisme? Waarom speelt links geen grotere rol?
- Een interview met Wim Lankamp, lid van het Nederlands Palestina Komitee en van GroenLinks. Lankamp maakt zich zorgen om de huidige koers van die partij: de steun aan de oorlog en het groeiende geloof in ´de markt´.
- Amsterdam Anders/De Groenen zal op zes maart opnieuw proberen uitdrukking te geven aan het groene, linkse en radicaal democratische activisme in de stad. Grenzeloos interviewde Herman Pieterson, nummer drie op de lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen.
- De verzelfstandiging van het Gemeentelijk Vervoersbedrijf. Het is de Amsterdammers gelukt een referendum over de kwestie af te dwingen.
Globalisering
- Grenzeloos interviewde Robert Went, die onlangs promoveerde op een proefschrift over globalisering. Hij verbaast zich over het gebrek aan kritische reflectie binnen de economische wetenschap: een ´economie zonder mensen´ met elegante wiskundige modellen die niets met de werkelijkheid te maken hebben.
Buitenland
- De Argentijnse opstand. De Argentijnen zijn het neoliberale beleid in hun land zat en bepleiten radicale hervormingen. Waar liggen de kansen voor links?
- De Verenigde Staten na elf september. De sfeer in het land is repressief, de steun aan Bush groot. Zullen Bush en zijn regering een oorlog ontketenen tegen de ´as-van-het kwaad´?
- Zuid-Afrika nu. Het ´regenboognationalisme´ verhult de grote sociale tegenstellingen, die ondanks het einde van apartheid weer groter worden.
- Sociale strijd in Italie. Door het grootste massaverzet van Europa krijgt rechts niet in alles zijn zin.
- De heropstanding van het studentenverzet in Europa. Studenten komen in verschillende landen in aktie tegen het beleid van hun regering en van de EU.
Verder in Grenzeloos aandacht voor bolletjesslikkers en cocaïnesnuivende yuppen, voor Maxima en het oranje-feminisme, voor de puriteinse intimiteit tussen de VS en het Saoedische koningshuis en voor het World Social Forum in Porto Alegre.
Kijk op http://www.grenzeloos.org
 E-Mail: redactie@grenzeloos.org  Website: http://www.grenzeloos.org
|
| Lees meer over: media | | aanvullingen | | | | Saskia - 25.02.2002 20:14
Er is geen sprake van een trend, laat staan samenzwering. Fortuyn is het resultaat van Paars, die veel beloofde, maar de laatste 4 jaar niets deed, slechts gedoogde; en daarmee heeft zij zelf gezorgd voor een verzwakking van haar positie in de Kamer.
Rechts populisme is overigens een pleonasme, want populisme wordt per definitie gerekend tot rechts.
Mijn zorg over Groen Links betreft de laffe houding tegenover Rabbae die weggetrapt is onder valse voorwendsels, terwijl het probleem al langer gaat. De houding van Rosenmuller in de affaire Varma. De waarheid niet vertellen terwijl dit bekent was. Dit alleen om door te willen gaan voor politiek correct. Hier ligt dan tevens de zwakte van de partij: niet willen accepteren dat allochtonen ook goed fout, zo niet crimineel kunnen zijn.
Mijn zorg over GL betreft de laffe houding tegenover de VS. Wel in vrijheid willen leven, maar een ander dit ontzeggen (Afghanistan)
Mijn zorg is de onverdraagzaamheid van de schrijver van dit stuk als hij zegt: radicaal activisme. Het is de leugen die wij hoorden in o.a. Rusland onder de Bolsheviki.
Globalisering is veralgemenisering! Als iemand dit niet begrijpt, hoe kan hij dan politiek actief willen zijn en rekenen op steun en medewerking?
Maak jezelf niet belachelijk als zou de VS een dictatuur zijn. Je hebt er alle vrijheid die denkbaar is, behalve als je je bekrompen provinciaalse groene ideeën daar denkt te kunnen verkopen.
Helaas, maar Zuid-Afrika is verworden tot een dictatuur, het land dat Mbeki tot zijn persoonlijk bezit meent te moeten zien. Zijn visie op iedere vorm van politiek, als ik dit woord mag gebruiken, is ronduit achterlijk en verwerpelijk.
Nog nooit waren de studenten zo mak als nu. Iedere verandering wordt geaccepteerd, tenzij een politicus populair wil worden en bij de eerste en de beste tomaat het roer omgooit (Adelmund) En, de Parijse studentenanargie, het rotzooitrappen en hun nihilisme zoals in de jaren 60 kan iedereen missen als kiespijn.
| | Saskia maakt zichzelf belachelijk! | bonne - 26.02.2002 17:24
Saskia: "Maak jezelf niet belachelijk als zou de VS een dictatuur zijn. Je hebt er alle vrijheid die denkbaar is, behalve als je je bekrompen provinciaalse groene ideeën daar denkt te kunnen verkopen."
--
Tijdens het presidentschap van Reagan, Bush sr. en de eerste ambtstermijn van Clinton (1981 tot 1996) kromp het percentage van het nationale inkomen uit arbeid met meer dan 12%. Het percentage uit investeringen steeg met bijna 35%. Minder dan 1% van de bevolking bezit bijna 50% van al de nationale rijkdom. De rijkste families zijn honderden keren rijker dan het gemiddelde gezin van de overige 90% van de bevolking. De kloof tussen rijk en arm in Amerika is breder dan ze de laatste vijftig jaar was en ze groeit nog steeds. Tussen 1977 en 1989 steeg het inkomen van de 1% rijksten met meer dan 100%, terwijl de laagste 15% er gemiddeld 3 tot 10% op achteruitgingen. De New York Times schreef op 20 juni 1996 dat de inkomensverschillen in 1995 ´het grootste zijn sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog´. Tussen 1968 en 1994 steeg het gemiddelde inkomen van de 20% rijksten met 44% (van 73.754 tot 105.945 dollar) terwijl de 20% armsten het moesten doen met een inkomensstijging van 7% (van 7.202 tot 7.762 dollar, dus slechts 560 dollar). Wie zich echter tot deze cijfers beperkt loopt het risico het probleem ernstig te onderschatten. Het artikel in de New York Times is gebaseerd op een onderzoek van het Census Bureau (de nationale instantie die volkstellingen uitvoert). Op de formulieren is het maximum aankruisbare jaarinkomen ´beperkt´ tot 300.000 dollar. De 1% rijksten vallen hier dus buiten. Er zijn honderden miljardairs en duizenden multimiljonairs die veel meer dan 1 miljoen dollar per jaar verdienen. Een statistisch onbetekenend deel van de bevolking bezit het echte grote geld. Maar al gaat het om een hele kleine groep, de rijkdom die ze controleren is fenomenaal en zorgt voor inkomensverschillen die duizenden veelvouden zijn van de cijfers van het Census Bureau. Het verschil tussen een multimiljardair die misschien wel 100 miljoen dollar per jaar verdient en een conciërge die 8.000 dollar verdient is niet 14/1 (de algemeen erkende inkomstenverhouding tussen rijk en arm), maar meer dan 14.000/1. Toch blijven de hoogste inkomens buiten beschouwing. Kortom, de meeste van dergelijke onderzoeken geven ons geen enkel idee van hoe rijk de echte rijken werkelijk zijn.
Het aantal mensen dat in de VS onder de armoedegrens leeft is gestegen van 24 miljoen in 1977 tot meer dan 35 miljoen in 1995. De armoede is bovendien toegenomen en het wordt steeds moeilijker om er aan te ontsnappen. Ook het aantal ziekten dat verband houdt met honger en armoede is toegenomen.
De levensomstandigheden van de arbeidersklasse zijn voortdurend verslechterd. Contractarbeid of tijdelijk werk vervangen alsmaar meer de contracten van onbepaalde duur. Dat leidt tot lagere lonen met weinig of geen bijkomende voordelen. Vakbonden liggen onder vuur of zijn erg verzwakt. Beschermende overheidsreguleringen worden afgebouwd of met de voeten getreden. Werkritme, arbeidsongevallen en andere mistoestanden op de werkplaats nemen toe.
In die jaren ´90 werd de toenemende armoede van de middenklasse, de arbeidersklasse en kleine zelfstandige producenten in diverse landen pijnlijk duidelijk. De laatste twintig jaar werden zo´n 22 miljoen boeren in de geïndustrialiseerde wereld geruïneerd, dat is meer dan de helft. Ondertussen hebben de ´hervormingen´ van de vrije markt geleid tot een drastische toename van armoede, honger, misdaad en ziekten, terwijl een piepkleine groep in de voormalige communistische landen enorme kapitalen verzamelde.
In de Derde Wereld is de armoede gedurende de laatste vijftig jaar sterk gestegen. Naarmate de buitenlandse investeringen toenamen, groeide de ellende van de gewone mensen die van hun land werden verdreven. Wie erin slaagde werk te vinden in de stad kreeg te veel loon om van te sterven maar te weinig om van te leven. De Engelse ´enclosure acts´ uit het einde van de 18de eeuw, waarbij de gemeenschappelijke landbouwgronden werden omheind, dreven de plattelandsbevolking naar de industriële hel van Manchester of Londen waar ze bedelaars werden of ondervoede fabrieksarbeiders... Vandaag ondergaan tientallen miljoenen mensen in de derde wereld hetzelfde lot.
In landen als Argentinië, Venezuela en Peru was het inkomen per hoofd van de bevolking in 1990 lager dan twintig jaar voordien. In Mexico verdienden de werknemers in 1995 50% minder dan in 1980. Een derde van de bevolking van Latijns-Amerika, ongeveer 130 miljoen mensen, leeft in bittere armoede en tientallen miljoenen kunnen nauwelijks het hoofd boven water houden. In Brazilië is de koopkracht van de laagste klassen tussen 1940 en 1990 met 50% gedaald. Meer dan de helft van de bevolking is ondervoed.
In een groot deel van Afrika hebben ellende en honger enorme proporties aangenomen. In Congo leeft 80% van de bevolking in absolute ontbering. In Azië en Afrika ontsnapt meer dan 40% van de bevolking nauwelijks aan de hongerdood. Marx voorspelde dat de groei van het kapitalisme zou leiden tot grote rijkdom voor een kleine groep en bittere ellende voor de overgrote meerderheid. Vandaag wijst alles erop dat die voorspelling uitkomt - en wel op wereldschaal.
| |
| aanvullingen | |
