|
|  |
Vlaggen uit voor de diersoldaat
vv - 19.03.2002 09:06
Vlaggen uit voor de diersoldaat
De relatie tussen mens en dier is al eeuwen oud. Onder het rechtvaardige rentmeesterschap van de mens hebben de dieren zich in alle rust op onze aarde kunnen voortplanten. Het was de dieren toegestaan zich tegoed te doen aan de gewassen op onze akkers, ze mochten vrij door onze kroondomeinen dartelen en ook bij het bouwen van holen in onze fragiele dijken en kostbare rijksmonumenten is de dieren door de mens nooit een strobreed in de weg gelegd.
Niet alleen dat, de mens heeft de dieren ook altijd beschermd. Wanneer een dier mensen als Leni ´t Hart of prins Bernhard voor zich in wist te nemen, kon het rekenen op hun onvoorwaardelijke steun in de vorm van aangrijpende EO documentaires en harde guldens. De panda en de zeehond hebben dit feilloos aangevoeld en zij weten inmiddels handig munt te slaan uit de dieren-merchandising. De Waddenwinkels en WNF-shops staan vol met mokken en dekbedden met hun beeltenissen, als bewijs van de harmonieuze samenwerking tussen mens en dier.
Echter niet alle dieren zijn bereid hun aandeel te leveren in deze bilaterale samenwerking: de dodo en de korenwolf zijn twee flagrante voorbeelden van dieren die het zich er gemakkelijk vanaf dachten te kunnen maken. Behalve een muf witbiertje met een etiket van de Limburgse hamster en een programma van Boudewijn Büch op een, nu verlaten eiland, is er van deze luie dieren dan ook niets meer vernomen.
Men hoort wel eens spreken over hoe de immer voortschrijdende ontwikkeling der techniek ten koste zou gaan van het leefgenot van de dieren. Snelwegen en steden zouden de biotopen van deze of gene das of rotgans verstoren. Zij zouden in de war raken tijdens het bouwen van hun burcht of het leggen van hun ei. Maar is dat niet al te makkelijk geredeneerd? De afgelegen leefgebieden van de Zilverrug gorilla en de Indische tijger worden tegenwoordig juist ontsloten door vierbaanswegen en internationale vliegvelden. Dieren die zich vroeger nooit aan de oversteek van een oceaan hadden gewaagd, liggen nu binnen twee dagen in de schappen van poelier of supermarkt. In plaats van zich bloot te moeten stellen aan de hitte van de zon, is het de dieren tegenwoordig vergund zich aan te monsteren op onze gekoelde containerschepen en vrachtvliegtuigen. Honden en katten liften mee met onze auto´s en treinen, vissen worden gedoogd in onze vaargeulen; het moge duidelijk zijn: de dieren die bereid zijn hun steentje bij te dragen profiteren optimaal van de verworvenheden van de mens.
Het zou niet eerlijk zijn om hier alleen gewag te maken van de voordelen die de dieren genieten in hun ondergeschiktheid aan de mens. Er zijn wel degelijk dieren die zich onderscheiden van de bovengenoemde passieve consumptiedieren.
Dit zijn dieren die ten tijde van een conflict niet te beroerd zijn een duidelijk standpunt in te nemen. De geschiedenis kent vele verhalen van dieren die op beslissende momenten de mens te hulp schoten. Men denke hier bijvoorbeeld aan de ganzen op het capitool die met hun gegak de bewoners van Athene wisten te wekken en zo de stad behoedden voor een invasie.
Een ander voorbeeld van militaire dierenmoed zijn de olifanten die Hannibal de Alpen overdroegen. Zonder de tactische bijdrage van deze dikhuiden waren de legers van Hannibal er nooit in geslaagd een ondemocratisch wereldrijk te stichten. En wat te denken van de zes kraaien in de Tower in Londen. Het verhaal wil, dat het gedaan is met de Britten wanneer deze vogels uit hun toren zouden wegvliegen, en in plaats van zich gemakkelijk uit de voeten te maken, zoals een laffe witte neushoorn bij het zien van een groepje stropers, blijven de kraaien dapper op hun plek teneinde de voorspoed van de Londenaar te waarborgen. Dat diezelfde Londenaar om de kraaien niet in verleiding te brengen, de slagpennen van de vogels verwijderd heeft, doet in dit lofdicht op het dier vanzelfsprekend niet ter zake.
Het punt is dat er in alle historische oorlogen dieren zijn geweest die meevochten in de voorste linies. Of het nou postduiven waren, of loopgraafparkieten, paarden van de cavalerie of waakhonden; ze stonden ergens voor en ze handelden daarnaar. Elke oorlog heeft haar eigen karakteristieken. Elke oorlog vraagt daarom ook om andere bijdragen van de dieren. Ook in de nieuwe oorlog - de oorlog tegen het terrorisme - zijn er weer dieren die zich vol overgave in de strijd mengen. Terwijl de Amerikanen dralen met het inzetten van grondtroepen, zijn het de dieren die met hand en tand weerstand bieden tegen de biologische en chemische dreiging.
Overal in laboratoria bevinden zich ratten, konijnen en apen, die in nauwe samenwerking met de CIA werken aan nieuwe chemische en biologische wapens. Tientallen nertsen hebben de bontindustrie de rug toegekeerd en verzetten zich nu dagelijks in ons belang tegen aanvallen met Sarin. Apen die vorige maand nog hun lichaam gebruikten voor het testen van oogschaduw en lippen gloss, zetten zich nu in voor de oorlogsindustrie. In hun glazen werkomgeving voeren deze dieren een strijd die wel eens van groter belang zou kunnen blijken dan alle inspanningen van de mens tezamen. Dit zijn de echte helden van deze nieuwe oorlog en dat wordt nog veel te weinig onderkend. Deze dieren strijden aan het front en ze verdienen onze volle bewondering. Driewerf hulde aan deze dieren! Opdat ze een voorbeeld mogen zijn voor ons allemaal.
Helaas zijn er ook altijd weer dieren die het niet kunnen laten. Ik heb het hier over de dieren die hun diensten aan schurkenstaten als Irak of Libië hebben aangeboden. Zonder ook maar stil te staan bij het lot van hun soortgenoten in het westen heulen zij met de vijand. Dit is de tragische realiteit waarmee onze dieren zullen moeten leven.
VV
|
| Lees meer over: natuur, dier en mens | | aanvullingen | | |
