|
|  |
Interview met ouders Carlo Giuliani
solidair - 26.03.2002 15:12
Het Belgische weekblad Solidair sprak met de ouders van Carlo Giuliani, de jonge betoger die vorige zomer in Genua werd doodgeschoten.
Carlo wilde de wereld zien... Nu reizen wij, zijn ouders, de wereld rond om te vertellen wat er is gebeurd
David Ambrosio
Solidair, 27-03-2002
Solidair sprak met de ouders van Carlo Giuliani, de jonge betoger die vorige zomer in Genua werd doodgeschoten
Carlo wilde de wereld zien... Nu reizen wij de wereld rond om te vertellen wat er is gebeurd
In heel de wereld is hij het symbool geworden van de antiglobaliseringsbeweging. Voor zijn ouders is hij in de eerste plaats de zoon die zij verloren. Op 20 juli 2001, op de Piazza Alimonda in de Italiaanse stad Genua, schoot een politieman Carlo Giuliani dood. Zijn vader en moeder reizen nu het land en zelfs de planeet rond om gerechtigheid te eisen, zodat andere jongeren niet hetzelfde lot zouden ondergaan. Op 1 Mei komen zij getuigen op het feest van de Partij van de Arbeid [België] in Brussel. Wij zochten hen thuis op. Op een triestige dag, 14 maart, de dag dat Carlo 24 zou zijn geworden. "Een pijn die we elke dag voelen en die we heel ons leven zullen blijven voelen", mijmert zijn vader.
Naam: Giuliano Giuliani en Haidi Gaggio
Leeftijd: 64 en 58 jaar
Nationaliteit: Italiaans
Kinderen: Carlo (=24 jaar), Elena (29 jaar)
Loopbaan: de vader van Carlo was vakbondsdelegee bij de CGIL [vakcentrale; o.a. organisator van miljoenendemonstratie tegen Berlusconi op 24 maart 2002] in de non-profitsector en militant van de Italiaanse Communistische Partij. Hij maakte de evolutie van de PCI mee, toen die de partij eerst de Partij van linkse democraten (PDS) werd en later de Linkse Democraten (DS). Sinds zijn pensioen is hij voorzitter van een coöperatieve die werk zoekt voor mensen met problemen. De moeder van Carlo is een gepensioneerde onderwijzeres. Ze was ook lid van de PCI. Vandaag leunt ze aan bij Rifondazione, de partij die trouw blijft aan de communistische wortels van de PCI.
Hoe was Carlo? Voor welk ideaal leefde hij?
Giuliano Giuliani. We hebben het altijd moeilijk als men ons vraagt wat Carlo zou gedacht hebben van dit of dat. We hebben niet het gevoel dat we het recht hebben in zijn plaats te spreken. Maar we kunnen het wel hebben over zijn wil om een rechtvaardiger wereld te zien ontstaan. Carlo was altijd een heel groothartige jongen, hij maakte geen onderscheid tussen de mensen.
Na zijn middelbare school wetenschappen in Genua schreef hij zich in voor de faculteit geschiedenis want archeologie, zijn passie, bestaat niet hier in Genua. Maar hij vond al gauw dat die studies niet veel zin hadden in het licht van wat hij allemaal zag gebeuren in de wereld.
Toen hij vermoord was, schilderde de pers hem af als een boefje... Terwijl hij zo grootmoedig was, zo bescheiden ook. Hij deed veel dingen die hij ons zelfs niet vertelde, omdat hij niet wilde dat zijn acties ons oordeel over hem zouden beïnvloeden. Een erg streng oordeel, want wij waren helemaal niet akkoord dat hij was gestopt met zijn studies. We kwamen dat allemaal maar te weten toen hij vermoord was, toen veel van zijn vrienden ons kwamen opzoeken. Een vrijwilliger van Sint Egidius, een belangrijke gemeenschapsvereniging in Italië, vertelde ons hoe Carlo tijdens de dramatische gebeurtenissen in Bosnië dekens hielp inzamelen voor de inwoners van Sarajevo. Carlo zag er geen graten in mee te werken met die katholieke vereniging hoewel hij zelf niet gelovig was. Godsdienst en politieke overtuiging vormden voor hem geen hindernis om juiste ideeën en een broederlijke vriendschap te delen.
Hij was de vriend van erg verschillende mensen: een zoon uit de rijke burgerij van Genua zowel als de minstbegoeden uit de oude stad of van migranten. Hij was geen lid van een bepaalde politieke groep want voor hem was dat alsof hij zich dan zou keren tegen diegenen die niet dezelfde opinie hadden als hij. Hij wilde een serene verhouding van vriendschap en broederlijkheid met iedereen. Behalve met fascisten, natuurlijk, mensen van rechts, individualisten...
Kunt u ons vertellen wat er gebeurd is tijdens de betoging in Genua?
Giuliano Giuliani. Op die tragische dag, op 20 juli, liep Carlo het grootste deel van de dag rond in Genua. Met veel afkeer en verontwaardiging om wat hij zag gebeuren. Hij nam niet rechtstreeks deel aan de betoging. De avond ervoor was hij wel op de prachtige betoging van de migranten, waar veel volk was, in een feestelijke sfeer. Hij ging naar het concert van Manu Chao, was opgetogen over de ambiance, de hele sfeer van engagement voor de andere wereld.
Op een bepaald moment kwam hij de stoet tegen die al herhaaldelijk op veel geweld van de politie was gestoten, zonder enige aanleiding. Die charges waren niet gerechtvaardigd, de betoging was toegelaten op die plaats. Carlo beleefde toen weer zo´n moment van afkeer van al dat onrecht...
Haidi Gaggio. De stoet van burgerlijke ongehoorzaamheid kwam rond twee uur op de via Tolemaida, een parcours dat toegelaten was door de politie maar dat al erg was toegetakeld door de zogenaamde black blocks. Ze wilden de rode zone binnendringen, de verboden zone en ze hadden van alles bij om zich te beschermen tegen de politie maar geen aanvalswapens. De betogers kregen een politiecharge te verwerken, zonder waarschuwing, zonder dat er een provocatie was geweest. Dat was de eerste botsing. De straat is daar tamelijk smal, met aan de ene kant een spoorweg waar je niet overheen kan en aan de andere kant twee smalle straten waarvan een uitgeeft op de Piazza Alimonda.
Rond drie uur belde Carlo me op. Hij was toen op een ander plein. Ook daar had de politie een charge uitgevoerd tegen de vreedzame stoet van de [principieel geweldloze] Rete Liliput en van de vrouwen. Carlo ging daar weg met een vriend en het is waarschijnlijk toen ze hoorden van de incidenten op de via Tolemaida dat ze daar naartoe zijn gegaan.
Hij werd dus een tweede keer geconfronteerd met het onrechtvaardige politiegeweld. Onrecht revolteerde hem altijd, en hij was er de gast niet naar om opzij te gaan staan. Hij voegde zich dus bij de betogers die weerstand boden aan de politiecharges. De stoet werd ook van opzij aangevallen en zo kwam het dat twee camionetten van de flikken plots recht tegenover de betogers stonden. Een groep dringt naar voor, de camionetten wijken terug. Een van de twee blijft stilstaan tegen een grote lege vuilniscontainer. De bestuurder kon makkelijk wegkomen maar dat deed hij niet. Sommigen spreken van een valstrik om de agenten de mogelijkheid te geven hun wapens te trekken, zoals dat eerder al gebeurde in deze straat. Er vertrekken twee schoten van uit de camionette. Het eerste treft Carlo onder het linkeroog. Het was fataal...
Die landrover die twee keer over het lichaam van Carlo rijdt...
Er blijven veel onrustwekkende en heel pijnlijke vragen waar ik antwoord op wil.
Giuliano Giuliani. De auto stond daar niet alleen. Erachter stonden hele contingenten agenten en andere politiewagens. De auto was ook niet geblokkeerd. Je kon zien hoe hij in de ijzeren container gereden was maar zo´n zwaar vehikel, zeker twee ton, kon zich daar makkelijk uit losrijden. Carlo ziet de revolver, die al lang getrokken was en die de betogers bedreigt. Hij raapt een brandblusapparaat [door inzittende uit de politiewagen gegooid] op dat daar voor zijn voeten lag en volgens mij probeerde hij de man met de revolver te ontwapenen.
Vier seconden na de schoten gebeurt er nog iets verschrikkelijks: een landrover rijdt twee keer over het lichaam van Carlo, die toen nog leefde, en rijdt dan weg. Er blijven nog veel onrustwekkende en heel pijnlijke vragen waar ik zeker een antwoord op wil.
Er zijn dingen die absoluut te bewijzen zijn. Carlo bevindt zich niet vlak bij de politiewagen zoals de fameuze foto van Reuter lijkt aan te tonen en die altijd opnieuw in de Italiaanse pers komt. De foto is genomen met een zoom van 70x200mm. Dat geeft de indruk dat Carlo op een halve meter van de camionette staat terwijl hij minstens vier of vijf meter vandaan stond toen hij getroffen werd. Alle foto´s, films en andere getuigenissen bewijzen dat.
Nog alle dagen komen mensen van alle horizonten op de Plazza Alimonda waar Carlo vermoord werd bloemen en briefjes neerleggen. "Na acht maanden is er niet alleen meer de emotie, de mensen hebben het gevoel dat hier zwaar onrecht werd gepleegd." (Foto Solidair, David Ambrosio)
Hoe legt u al dat politiegeweld uit?
Haidi Gaggio. Het is duidelijk dat er van bij het begin internationaal de wil bestond om de beweging te stoppen en voor te stellen als een gewelddadige beweging. In Göteborg is de politie heel brutaal opgetreden. Ook in Napels, toen we nog een ´centrum linkse´ regering hadden. In Genua is er iets meer: de politie wist dat ze vrij was om te doen wat ze wilde, ze voelde zich gesteund door de rechtse regering. De agenten wilden de mensen echt opzettelijk pijn doen, vernederen en zelfs doden.
U denkt dat ze de beweging als misdadig wilden voorstellen...
Giuliano Giuliani. Ik zeg altijd "zogenaamde black blocks" want daar zaten extreem rechtse organisaties tussen, infiltranten van alle soort, ook van de ordestrijdkrachten. Ze hebben die vrij laten doen, heel de dag, brandstichten, kapotmaken, ruiten inslaan... Niemand heeft zelfs maar geprobeerd ze tegen te houden. Het ging erom dat ze een gespierde, grootschalige actie voorbereidden en dat bewijzen de foto´s en de films onweerlegbaar. Een van de meest absurde beelden is de aanval van zo´n vijftien black block´ers tegen de gevangenis van Marassi. Ze komen toe en de politie in kwestie gaat weg en laat hen molotov cocktails gooien tegen de poort van de gevangenis, die in brand vliegt.
Die dagen waren de grondwettelijke rechten in Genua opgeschort. Het is een verschrikkelijke bladzijde in de geschiedenis van de Italiaanse democratie.
Wat waren de reacties na de moord op Carlo?
Giuliano Giuliani. Veel emoties, een grote verontwaardiging. Zijn naam werd herdacht in alle steden van Italië en overal ter wereld, ook bij jullie in België. Elke dag komen mensen van alle horizonten op de Piazza Alimonda bloemen neerleggen, een rozenkrans, een boodschap... Acht maanden later is het niet meer alleen emotie. De mensen hebben het gevoel dat er een zware onrechtvaardigheid is begaan.
Ik denk dat er een beetje Carlo zit in alle betogers tegen de regering vandaag in Italië. De regering wil artikel 18 schrappen, terwijl dat een grote verovering is van de arbeidersbeweging die de werknemers verplicht een arbeider die zonder geldige reden was afgedankt, weer op te nemen.
Wat denkt u van de verklaringen van de minister van Binnenlandse Zaken Fini [neo fascist, Alleanza Nazionale], na de moord op Carlo?
Haidi Gaggio. ´s Anderendaags al verklaarde hij dat het om wettige zelfverdediging van de politie ging. Het is niet aan Fini zoiets te bepalen maar aan het gerecht. De wettige zelfverdediging was aan de kant van de betogers die aangevallen werden en niet van de politie die wapens gebruikte. De wettelijke zelfverdediging gaat om een daad die in verhouding staat met de bedreiging. Er is een groot verschil tussen een schot in je gezicht en een leeg brandblusapparaat in de handen van een jonge gast van 1,65m en 50 kilo die op vijf meter van je staat.
Hoe kijkt u als syndicalist naar de strijd van Carlo en de antiglobalisten?
Giuliano Giuliani. Wij syndicalisten hebben altijd gezocht naar wegen voor een rechtvaardige globalisering. Ik ben voor de globalisering van de rechten, van de rechtvaardigheid. De Europese Commissie geeft voor elke koe in onze weiden een dollar uit terwijl twee miljard mensen het met minder dan een dollar per dag moeten stellen. Beseffen de mensen wel dat de Europese koeien meer geld hebben dan twee miljard menselijke wezens?
Ik ben overtuigd dat een minimum aantal voorwaarden noodzakelijk zijn om tot een brede eenheid te komen en een programma op te stellen dat ons stap voor stap naar een betere organisatie, een beter sociaal leven, een economische ontwikkeling voert met heel veel aandacht voor de arme landen. Op die manier is het mogelijk om de ongebreidelde neoliberale globalisering en de belangen van de grote multinationals te verslaan.
En u, Haidi Gaggio, wat denkt u als moeder van de globalisering en de Europese opbouw?
Haidi Gaggio. Ik zeg altijd dat ik geen politieker ben, ik heb politiek nooit als mijn beroep gezien. Ik was militante van de Italiaanse communistische partij toen dat een grote partij was, dan kwamen de kinderen en ben ik wat op afstand gebleven. Moeder zijn, dat heeft me het meest bezig gehouden. Ik heb altijd op mijn manier gereageerd op het lijden van de volkeren, van de landen in oorlog, van de armen... Ik voel me niet in staat een plaats op te eisen in de politiek. Maar ik zie wel dat de wereld draait op een manier die de planeet niet langer kan verdragen, er is een enorme verspilling van mensen en grondstoffen. We gaan onze kinderen weinig nalaten. Er is dat zinnetje van dat Indiaanse opperhoofd, "wij hebben de aarde niet van onze ouders geërfd, we hebben ze te leen gekregen voor onze kinderen". Dat zou ons tot nadenken moeten stemmen.
U was in Porto Allegre en elders om te getuigen. Wat is de boodschap die u wil overbrengen?
Haidi Gaggio. Carlo zei dat hij na zijn burgerdienst de wereld rond wilde reizen. Nu ben ik van plan heel Italië af te reizen om te vertellen wat er in Genua is gebeurd. Ik wil getuigen over dat geweld om te verhinderen dat het opnieuw gebeurt. Soms zeg ik bij mezelf dat ik dat allemaal niet doe voor Carlo. Er zijn zoveel jongeren zoals hij in de wereld en ook in ons land en ik wil niet dat andere moeders hetzelfde meemaken als ik: je zoon zien vermoorden omdat hij zijn mening hardop te kennen gaf. Ik was uitgenodigd in Porto Allegre, ik nam er deel aan een seminarie dat was opgedragen aan Carlo maar ik heb vooral geprobeerd te discussiëren met de journalisten om aan zoveel mogelijk mensen uit te leggen wat er hier gebeurd is.
Mijn man en ik reizen heel Italië rond want niemand mag vergeten wat er gebeurd is, wij doen dat ook ter nagedachtenis van al die jongeren die geslagen, vernederd, gearresteerd en gevangen gezet worden. Ze hebben geprobeerd deze beweging van bij het begin te vernietigen en toch blijft ze sinds juli groeien. Ze noemen de beweging no-global, ik vind dat ze hem beter human-global zouden noemen, want wij willen een menselijke globalisering. Een globalisering van de rechten.
Wat verwacht u van het gerecht?
Haidi Gaggio. In Italië is in het verleden geen enkele politieman voor dergelijke feiten veroordeeld. Niet dat ik straffen zo heilzaam vind, ik ben ook tegen de doodstraf maar ik zou toch graag zien dat de politieman die mijn zoon vermoord heeft, veroordeeld wordt. Niet alleen voor mijn zoon maar ook voor alle slachtoffers van de politie sinds het begin van de Italiaanse republiek.
We moeten gerechtigheid eisen in elk land, om het recht in het algemeen te verbeteren. Deze beweging in zijn ware daglicht plaatsen en niet zoals men ze in Genua heeft afgeschilderd, dat is de gerechtigheid helpen en tegelijk hulde brengen aan Carlo.
Er is nog iets dat ik over Carlo wil zeggen. Wij willen van hem geen martelaar en geen held maken. Op de plek waar hij vermoord werd, heeft iemand het plaatje ´piazza Alimonda´ vervangen door ´piazza Carlo Giuliani, jongere´. Dat is de mooiste hulde die men hem kan brengen. Carlo is een jongere die het recht heeft te leven zoals alle jongeren ter wereld, een jongen die men het recht op leven heeft ontzegd zoals men het duizenden andere jongeren ontzegt in landen in oorlog zowel als in landen in vrede. Het is daarom dat wij blijven spreken over Carlo.
De ouders van Carlo op 1 Mei
Eregasten tijdens dit 1 Meifeest, in de Hippodroom van Groenendaal, bij Brussel: de vader en de moeder van Carlo Giuliani. Zij getuigen over hun engagement voor democratie en gerechtigheid. Dank zij hen blijft Carlo leven in elk van ons.
 Website: http://www.pvda.be
|
| Lees meer over: globalisering | | aanvullingen | | |
