|
|  |
ONZE MEDIA OVER ISRAËL
Navid Kiani deh Kiani - 09.06.2003 22:26
Anitzionisten worden er vaak van beschuldigd te radicale standpunten in te nemen omtrent de situatie in Palestina. In het ergste geval worden antizionisten ervan beschuldigd antisemieten of holocaust-ontkenners te zijn. Twee beschuldigingen die nergens op gebaseerd zijn, hoewel het wel begrijpelijke beschuldigingen zijn als men kijkt naar de manier waarop de mainstream media haar berichtgeving doet over Israël en Palestina.
Door Navid Kiani deh Kiani (17 jaar)
Kritiek op Israël is niet uit den boze, maar men mag alleen binnen een bepaald kader kritiek hebben op de zionistische staat. Het in vraag stellen van het bestaansrecht van de zionistische staat is een taboe in de Nederlandse media. Dat geldt in zeker mate ook voor het “democratische karakter” van de zionistische staat. Zij die deze twee punten in vraag durven te stellen krijgen van de “objectieve” media het label van antisemiet opgeplakt. Wanneer Midden-Oosten deskundigen op de televisie verschijnen en hun solidariteit uitspreken met de Palestijnse strijd worden zij ervan beschuldigd “slecht geïnformeerd” te zijn over de situatie, maar als men de Palestijns strijd criminaliseert en Israël als een democratische staat erkent dan is men opeens een “expert” waarnaar geluisterd moet worden.
HET DEMOCRATISCHE MEDINAT YISRA'EL
Op 25 mei 2003 in het tv programma Buitenhof was te zien hoe correspondenten van het NRC Handelsblad hun zegje kwamen doen over de situatie in het Midden-Oosten na de oorlog tegen Irak. Zowel Salomon Bouman, Israël correspondent, als Joris Luyendijk, Midden-Oosten correspondent, herhaalden meerdere malen dat Israël het enige democratische land in het Midden-Oosten was, en waar zij dit niet deden werden zij een handje geholpen door presentator Paul Witteman.
Toen Joris Luyendijk het had over “alle dictatoriale landen in het Midden-Oosten” vergat hij te zeggen dat hij Israël hierin niet meerekende. Maar geen zorgen voor hem, want Paul Witteman schoot hem te hulp door direct erachteraan te zeggen “behalve Israël, want dat is een democratisch land.”
Laten we eens kijken wat Paul Witteman als een “democratisch land” beschouwt. Een land waar de rechten van de minderheid dat bestaat uit 1 miljoen mensen, oftewel 20% van de bevolking, op grote schaal worden geschonden. Een land dat de soevereiniteit van een andere staat heeft geschonden door die staat voor meer dan 35 jaar te bezetten. Een land wiens geheime dienst politieke tegenstanders in andere landen vermoordt, iets dat het exporteren van terrorisme wordt genoemd. Een land waar op grote schaal ongewapende gevangenen geëxecuteerd zijn. Een land dat sinds 1948 honderdduizenden vluchtelingen heeft veroorzaakt en nog steeds weigert hen terug naar huis te laten gaan. Een land waar een moordenaar die 29 Palestijnen vermoorde in een moskee geëerd wordt en later een eervolle begrafenis krijgt. Een land dat in het vluchtelingenkamp van de Verenigde Naties in Qana, Libanon, 103 onschuldige burgers vermoordde. Een land dat door Amnesty International ervan beschuldigd is aan etnische zuiveringen te doen. Een land dat in 2 jaar tijd meer dan 100 politieke tegenstanders vermoordde. Een land dat meer dan 3000 politieke gevangenen telt en waar regelmatig gevangenen overlijden door middel van marteling.
Dit land wordt gezien als het enige democratische land in het Midden-Oosten door mensen als Paul Witteman, Salomon Bouman, Joris Luyendijk en vele anderen. Zouden deze mensen de lijn van hun gedachtegoed doortrekken en het Oeganda van Idi Amin Dada of het Zaïre van Mobutu Sese Seko ook als democratisch beschouwen? Zouden zij onlangs de martelingen en massa-executies van Pinochet, Chili destijds ook als een democratisch land hebben beschouwd? Zou het reactionaire regime van de Sjah van Iran in de jaren 70 ook als democratisch hebben gezien? Waarschijnlijk niet, de reden dat Israël als democratisch wordt gezien heeft een hele andere oorzaak.
De reden dat Israël als democratisch wordt gezien heeft niks te maken met de fascinatie voor martelingen, executies en onderdrukking, tenminste laten we hopen van niet. De fascinatie voor de zionistische staat heeft vaak te maken met de fascinatie die velen hebben voor de ideologie van deze staat: het zionisme.
Paul Witteman is misschien niet gefascineerd door de zionistische staat, maar beschouwt deze wel als democratisch. Dit kan naar mijn mening twee redenen hebben, ofwel is Paul Witteman een zionist en daarmee is dan ook gelijk duidelijk waarom hij Israël als een democratische staat ziet, ofwel snapt hij geen barst van wat er zich in Israël afspeelt. Dat laatste kan heel goed mogelijk zijn wanneer men kijkt naar de berichtgeving over Israël in onze media.
Israël wordt door vele niet-zionisten ook gezien als een democratische staat, simpelweg vanwege het feit dat deze mensen geen benul hebben over de situatie daar. De media pompt ons vol met leugens over de situatie in het Midden-Oosten dat veel niet-zionisten sympathie beginnen te vertonen voor de zionistische staat en haar “strijd tegen het terrorisme.” De media probeert op talloze manieren verkeerde berichtgeving te doen over de situatie in het Midden-Oosten. Een van de manieren om de objectiviteit in de berichtgeving te vermoorden is door Ronny Naftaniel, directeur van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI), uit te nodigen voor een “analyse.”
DE "ANALYSES" VAN NAFTANIEL EN HET CIDI
Naftaniel is er een meester in om kritiek op de zionistische staat gelijk te stellen aan antisemitisme, iets waar overigens de zionistische staat ook uitstekend toe in staat is. Zo wordt in Israël een politicus die pleit voor de scheiding van kerk en staat met gemak uitgemaakt voor neonazi.1 Ook volgens de normen van Naftaniel is zo iemand een neonazi.
In de wekelijkse nieuwsbrief van het CIDI gebruikt Naftaniel stevige woorden. In zijn artikel “Walgelijke vertoning” van 14 mei 2003 schrijft Naftaniel: “Op Bevrijdingsdag vond de Arabisch Europese Liga het grappig om op gewelddadige wijze een Israëlische roadblock na te bootsen. Daarmee wilde de AEL laten zien dat Palestina en Irak ook 'bezet' zijn.”2 Voor Naftaniel is het “normaal” om de bevrijding van Nederland uit de handen van de Nazi’s te vieren maar tegelijkertijd een soortgelijke bezetting in het Midden-Oosten te steunen. De AEL vond het niet “grappig” om een Israëlische roadblock na te bootsen, maar noodzakelijk. Naftaniel vond dat het op een “gewelddadige” wijze werd gedaan, maar dat komt omdat het werd nagebootst. Dat betekent dat een werkelijke roadblock werd laten zien, dus was het gewelddadig. Maar natuurlijk zal iemand die bij Shimon Peres op de thee gaat geen roadblock te zien krijgen, maar diegene zal de “democratische staat Israël” te zien krijgen. Na zulke uitspraken blijft het de vraag waarom iemand als Naftaniel wordt uitgenodigd om een “analyse” te geven over de situatie in Palestina.
Net zoals alle andere zionisten beschouwt Naftaniel de zionistische bezetting van Palestina niet als een bezetting. Dat maakt hij eens te meer duidelijk door bezetting tussen aanhalingstekens te schrijven. Voor zionisten geldt dat heel Palestina joods land is, maar dat geldt niet voor de inwoners daarvan. Ik zal dat verduidelijken met een voorbeeld: Ramallah wordt gezien als joods land, maar Yasser Arafat, iemand die al jarenlang inwoner is van Ramallah, wordt niet als joods gezien. Dit zegt ook iets over het racistische karakter van de zionisten die de Arabieren beschouwen als “untermenschen”, een term die de nazi’s gebruikten.
In zijn “analyses” over Palestina veegt Naftaniel het Palestijns verzet van tafel af als “terrorisme.” Want volgens het gedachtegoed van Naftaniel is Palestina niet bezet en is er ook geen reden voor verzet. Verzet komt dus neer op terrorisme. Een “analyse” á la Naftaniel.
Dit gegeven liet Naftaniel duidelijk blijken bij zijn terugkeer uit Israël in augustus 2001. Een dag voor zijn vertrek werd de Secretaris-Generaal van de Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP) , Abu Ali Mustafa, door de zionistische staat vermoord. Hierover zei Naftaniel: “Als je terreur op burgers pleegt, kun je ook verwachten dat de Israëli's terugslaan.”3 Ook dit laat zien hoe “reëel” Naftaniel wel niet is. Een volksleider die strijdt voor de bevrijding van zijn volk noemt hij een “terrorist” maar Ariel Sharon is een “democraat.” Sharon, een man die bekend staat als de Slager van Sabra en Shatilla waar duizenden onschuldige Palestijnen om het leven kwamen. Naftaniel moet consequent zijn en de lijn doortrekken. Wanneer hij Abu Ali Mustafa als een “terrorist” bestempeld omdat hij strijd voor de bevrijding van zijn volk zou hij de duizenden Nederlanders die tijdens de Tweede Wereldoorlog in het verzet zaten en hun leven gaven voor de bevrijding ook “terroristen” moeten noemen.
PALESTINA: DE ROLLEN OMGEDRAAID
Het is duidelijk geworden dat Naftaniel zich alleen bekommert om het lot van zijn mede-zionisten. Men zou niet van Naftaniel moeten verwachten dat hij zich iets aantrekt van het lot van joden die geen zionist zijn. Zo zal Naftaniel een geweldige hekel hebben aan joodse antizionisten als Noam Chomsky, Israël Shamir en wijlen Israël Shahak. Ook de joods orthodoxe organisatie Jews Against Zionism kunnen op geen enkele vorm van sympathie rekenen van Naftaniel terwijl zij door vele anderen de hemel in worden geprezen. Over sympathie voor de Palestijnen is bij Naftaniel helemaal geen sprake. Het maakt niet uit hoe onderdrukt of vernederd het Palestijnse volk ook wordt, hun verzet staat voor Naftaniel gelijk aan “terreur.” Maar wat zou Naftaniel ervan vinden als de situatie was omgedraaid?
Hoe zou Naftaniel reageren als een Palestijn een synagoge binnen zou gaan met een automatische geweer, 29 mensen dood zou schieten en daarna nog ook een eervolle begrafenis? (niet gebeurt) Naftaniel zou dan bijvoeglijke naamwoorden tekort komen op zijn verachting uit te spreken, maar wanneer een zionist een moskee binnengaat, 29 mensen doodschiet en ook nog eens een eervolle begrafenis krijgt in de zionistische staat is er voor Naftaniel “niks aan de hand.” (wel gebeurt) Hij is bereid om de vertegenwoordigers van deze staat dan ook zelfs de hand te schudden.
En wat zou Naftaniel zeggen als het in 1948 de joden waren die Palestina uit waren verdreven in plaats van de Arabieren? Vandaag de dag leven er meer dan 50% van de Palestijnse bevolking buiten Palestina vanwege de verdrijving door de zionisten. Ook hierover horen we niks van Naftaniel, maar als 50% van de joden verdreven zou worden uit Palestina dan zou Naftaniel weer bijvoeglijke naamwoorden tekortkomen om zijn verachting uit te spreken.
En wat zou de zionist Naftaniel ervan zeggen als we naar de cijfers kijken en de woorden Palestijnen en Israëliërs zouden veranderen. Hoe zou deze zionist reageren als de kindersterfte onder de joden in Palestina 46 op de 1000 zou zijn en dat van Palestijnse kinderen 6,6 op de 1000? En wat te denken als de gemiddelde levensverwachting van joden gemiddeld 10 jaar lager zou liggen dan de levensverwachting van de Palestijnen? Wat zou Naftaniel ervan zeggen als het gemiddelde jaarinkomen van de Palestijnen 15.000 dollar bedraagt tegenover 1600 dollar voor de joden? Of wat te denken als de werkloosheid onder de joden 31,8% zou zijn terwijl het onder de Palestijnen 5,9% zou zijn? Wat als de joden voor niet meer dan 1,1 miljard dollar producten konden importeren tegenover het feit dat de Palestijnen dat voor 24 miljard zouden kunnen doen? De Palestijnse export bedraagt 16,9 miljard dollar tegenover 236 miljoen dollar voor de joden. Wat zou Naftaniel hiervan zeggen? En wat als de joden maar voor 478 miljoen dollar aan buitenlandse hulp zouden ontvangen terwijl de Palestijnen voor 4,1 miljard dollar aan buitenlandse hulp zouden ontvangen?4 En dan heb ik het nog niet over de illegale nederzettingen, de duizenden kolonisten en alle checkpoints die verspreid zijn over het hele land.
Als dit het lot zou zijn van de joden in Palestina dan zou Naftaniel al een leger hebben samengesteld om te gaan vechten in Palestina maar nu dit het lot van de Palestijnen is maakt het voor Naftaniel niet uit. Sterker nog, diegene die vechten zijn “terroristen.” Zij die strijden tegen de bovenstaande ongelijkheid zijn volgens Naftaniel niks meer dan “moslimfundamentalisten” aldus iemand die zegt directeur te zijn van een “joodse organisatie” terwijl duizenden orthodoxe joden hebben verklaard dat zionisten de joden NIET vertegenwoordigen. Ik zie Naftaniel ook niet als een jood maar als een racistische zionist. In de ogen van Naftaniel zijn de Palestijnen “untermenschen” en hebben zij geen recht op een eigen staat hoewel het CIDI zegt “voor vrede te zijn” en de “roadmap” te steunen.
Zionisten krijgen soms ook steun uit onverwachte hoek, want wanneer puntje bij paaltje komt kiezen veel pro-Palestijnen toch eieren voor hun geld. Dat geldt ook voor mensen waarvan men het nooit gedacht zou hebben, want het veroordelen van het zionisme is voor vele toch nog een taboe. Zo ook voor Jan Marijnissen.
DE VEROORDEELDE ANTIZIONIST
Naar aanleiding van het in oktober 2002 verschenen boek “De Schaduw van de Ster” van Peter Edel besloot Trouw-journalist Yoram Stein er een “bespreking” over te schrijven. Deze “bespreking” verscheen op 29 november in Trouw. De titel luidde: “SP-denker: Israël gegrondvest op racistisch idee.” Het moge duidelijk zijn dat zo vlak voor de verkiezingen Stein als enige doel had de SP onderuit te halen, aangezien zij toen in de peilingen op forse winst stonden. Tijdens zijn “bespreking” liet Stein zijn fantasie de vrije loop.
Zo staat er in de Schaduw van de Ster dat zionisten in de jaren 30 samenwerkten met de nazi’s. Wat maakt Stein ervan? Peter Edel stelt dat zionisten mede-verantwoordelijk zijn voor de holocaust. Maar dat is niet alles. Vervolgens beschuldigt hij Edel ervan vergaande conclusies te trekken!
De “bespreking” van Stein kreeg vervolgens ruim aandacht in de media. Op 2 december werd SP leider Jan Marijnissen uitgenodigd bij Barend en Van Dorp om verantwoording af te leggen voor het feit dat Karel Glastra van Loon het voorwoord van het boek geschreven had. En wie had toen gedacht dat Marijnissen niks meer over zou laten van zowel Peter Edel als Karel Glastra van Loon?
Hoewel Marijnissen zelf toegaf het boek niet gelezen te hebben weerhield dat hem er niet van om zijn verachting over het boek uit te spreken. Dat Marijnissen het niet met de inhoud van het boek eens was is nog tot daar aan toe, maar hij besloot ook om persoonlijk de aanval in te zetten tegen Peter Edel zonder dat hij daarbij aanwezig was om zichzelf te kunnen verdedigen. Ook vroeg Marijnissen zich af hoe Peter Edel het in zijn hoofd haalde om kritiek te uitten op de vermoorde Israëlische premier Yitzhak Rabin. Daarom speciaal voor Marijnissen een citaat van Rabin dat ook al door Peter Edel is vermeld: “Don’t talk to me about transfer, no-one in this hall has transferred more Arabs than I have.”5
Ook Frits Barend greep zijn kans om zijn verachting uit te spreken door het boek “antisemitisch onzin” te noemen. Over Frits Barend’s sympathie voor de zionistische staat hoeft men overigens niet verbaasd op te kijken. Hij was degenen die tegen Gretta Duisenberg zei “stel je niet aan en haal die vlag weg” duidend op de Palestijnse vlag die mevrouw Duisenberg op haar balkon had opgehangen.
Doordat al deze negatieve reacties over de Schaduw van de Ster ruime media-aandacht kregen “vergaten” mensen dat er ook positieve reacties waren op het boek van de antizionist Edel. Daartoe reken ik de bespreking van Wim de Neuter dat verscheen in het Nederlandse tijdschrift Soemeod van november – december 2002. Ook de bespreking van Milo Anstadt, oud-journalist en werkzaam binnen Een Ander Joods Geluid (EAJG), wat niet de meest positieve bespreking was maar toch wel een inhoudelijk bespreking is het noteren waard. Zo schreef Anstadt in zijn bespreking: “Ik ben geen zionist, maar ook geen principiële antizionist. Kritiek op de grondslagen van het zionisme kan ik, ondanks mijn joodse afkomst, heel goed verdragen... Om te beginnen wil ik vaststellen dat het boek van Peter Edel enorm veel interessante wetenswaardigheden bevat die ik helemaal niet of slechts oppervlakkig kende... Ten opzichte van het boek van Edel is een aantal critici zo hoog in de gordijnen geklommen dat het bijna nodig leek een paar ziekenbroeders te laten komen om hen eruit te halen. Tot hen behoorden de recensenten Gie van den Berghe en Yoram Stein, die wel aangeschoten wild leken... De verwijten die Edel worden gemaakt dat zijn bronnen niet betrouwbaar zouden zijn, neem ik op dat punt niet al te serieus. Daarvoor zijn ze te talrijk en te verscheiden.”6
Al deze besprekingen kregen weinig aandacht in de mainstream media. Dat geldt ook voor de reacties van Peter Edel, die door journalisten als Yoram Stein, presentatoren als Frits Barend en politici als Jan Marijnissen tot paria werd gemaakt. Of zoals Peter Edel het zelf zegt: “Ik transformeerde van een vrijwel anonieme rijtjeshuisbewoner tot een dakloze politieke vluchteling met de reputatie van een misdadiger.”7
HET DOORBREKEN VAN TABOES
De vraag blijft vooralsnog dan ook hoe het komt dat veel zaken over Israël niet gezegd mogen worden. Veel feiten over de zionistische staat zijn taboe in de media. Nooit is er in de media melding gedaan van het waterprobleem in Hebron. Het feit dat 85% van het water in Hebron wordt bewaard voor 400 zionistische kolonisten en 15% voor 120.000 Palestijnen is iets wat nog nooit in de kranten heeft gestaan. In plaats daarvan staat er in de kranten hoe de Hezbollah wapens vervoeren naar Hamas en hoe Palestijnse organisaties gefinancierd worden door het buitenland.
Het taboe rond Israël heeft niet alleen te maken met de schuldgevoelens die zijn ontstaan na de Tweede Wereldoorlog. Overigens waren de schuldgevoelens terecht want Nederland was een van de landen waar je als jood door je buren werd verraden aan de nazi’s voor een tientje. Het taboe is dat stadium al voorbijgegaan, want het is tegenwoordig zo dat er bepaalde zaken zijn die in Israël meer bespreekbaar zijn dan hier in Nederland. Het heeft alles te maken met de pro-zionistische karakter van de media, niet alleen in Nederland maar bijna in het hele Westen.
Wanneer het in de media op Israël aankomt gelden er andere regels. Zo mag de zionistische staat nucleaire wapens bezitten zonder dat daar ophef over ontstaat in de kranten en zo mag de zionistische staat ook wapeninspecteurs verbieden het land binnen te komen zonder dat daar kritische vragen over worden gesteld in de media.
Wanneer deze zaken al onbespreekbaar zijn, laat staan het in vraag stellen van het bestaansrecht van de zionistische staat of haar “democratische karakter” wat zo vereerd wordt door zionisten als Naftaniel van het CIDI en Dan Cohen van de Federatie Nederlandse Zionisten (FNZ).
Het is tijd dat de taboes rond de zionistische staat verbroken worden. Het moet mogelijk zijn om een open discussie te houden over Israël zonder daarbij met de dood bedreigd te worden of voor antisemiet uitgemaakt te worden. Wie stelt dat antizionisten die pleiten voor de vorming van één seculiere democratie in heel Palestina antisemieten zijn moet de lijn doortrekken en de orthodoxe joodse antizionisten van zelfhaat beschuldigen. Wie zoiets doet staat natuurlijk voor joker, maar toch wordt dat gedaan door mensen als Raf Evers. Antizionisme staat voor deze zionist gelijk aan antisemitisme. En hij is niet de enige zionist die deze mening erop nahoudt.
Het is daarom tijd om deze zionistische dogma’s achter ons te laten en op zoek te gaan naar een oplossing voor de problematiek. Het is tijd dat er een einde komt aan het bloedvergieten. Met zionisten valt geen compromissen te sluiten omdat zij uitgaan van het bestaansrecht van een racistische kolonialistische staat die de mensenrechten van alle niet-joden en joodse niet-zionisten op grote schaal schendt. Vrede is mogelijk maar niet met behulp van het zionisme. Mijn advies zou daaom dan ook zijn: laat mensen als Naftaniel van het CIDI, Evers van het Nederlands Israëlisch Kerkgenootschap (NIK) en Cohen van het FNZ maar praten over hun bewondering voor Israël en haar staatsterreur en laten wij strijden voor de vrede. Ooit zal er een dag komen in Palestina dat joden, moslims, christenen en atheïsten in één stad met elkaar kunnen leven zonder dat de één meer rechten zal hebben dan de ander vanwege zijn afkomst. Dan zullen zionisten als Naftaniel, Evers, Cohen, Zegers en Krebbers nog eens hun bewondering uit mogen spreken voor deze 19e eeuwse racistische ideologie.
NOTEN:
1 Bespreking van “De Schaduw van de Ster” door Jan Bontje. Te lezen op ( http://www.epo.be/)
2 CIDI Israel Nieuwsbrief 18e jaargang nummer 9 14 mei 2003: “Walgelijke vertoning”
3 Reformatorisch Dagblad 28 augustus 2001: “Joodse leiders terug uit Israël”
4 Nederlands Palestina Komitee: “Israel en de Palestijnen.” Op de site van de NPK staan de cijfers in de echte verhouding.
5 Peter Edel: “Antiracisme en Israël”
6 Milo Anstadt: “Een ster heeft meerdere kanten.” Soemoed maart – april, 2003
7 Kleintje Muurkrant nummer 379 mei 2003
 E-Mail: navid_iran@hotmail.com
|
| Lees meer over: media | | aanvullingen | | | Over walgelijk gesproken | John Veldhuis - 10.06.2003 10:21
Wat bijzonder walgelijk was, was het meeslepen van een bulldozer in een pro-Israelische optocht, zoals laatst in New York. De verheerlijking van collectieve bestraffing, etnische zuivering en staatsterrorisme door sommige zionisten wordt niet eens abnormaal gevonden.
Een pro-zionistische propagandaclubje als het CIDI kan m.i. in deze tijd niet meer serieus genomen worden als anti-semitische en anti racistisch monitor-organisatie.
Volgens het CIDI:
"Het anders behandelen van Joden dan andere mensen, in het bijzonder het je vijandig opstellen ten opzichte van Joden op grond van vooroordelen, noemt men antisemitisme."
Volgens het CIDI is onderstaand ook antisemitisch:
"Het anders behandelen van niet-Joden dan andere mensen, in het bijzonder het je vijandig opstellen ten opzichte van niet-Joden op grond van vooroordelen, noem ik apartheid of racisme.".
Dus, Ministerie van Justitie, kappen met die CIDI-hap.
Pak gerust ronselaars voor Al Qaeda aan, graag zelfs, maar dan ook ronselaars voor Israel.
| | Aanvulling Navid Kiani | Navid Kiani deh Kiani - 11.06.2003 01:17
Aangezien er geen reacties zijn, ga ik ervan uit dat de zionisten geen argumenten meer hebben om mijn verhaal te ontkrachten. En wat betreft de bronnen: de bespreking van de Schaduw van de Ster door Milo Anstadt verscheen oorspronkelijk in Ravage.
| | uhm? | 'lo - 11.06.2003 03:02
navid, misschien dat mensen niet langer willen reageren zolang jij mensen uitscheld voor zionist, hoewel zij in publicaties hebben aangegeven dit niet te zijn en zich als antinationalist beschouwen? waarom zouden mensen uberhaupt de moeite willen nemen te reageren op dit soort lange verhalen op internet?
| | als je dan toch bezig bent met bronvermelding | jp - 11.06.2003 10:14
"Een land waar op grote schaal ongewapende gevangenen geexecuteerd zijn."
Waar had je dat precies vandaan? Of gebruik je een brei van bekende beschuldigingen aan Israel om er eentje aan toe te voegen?
| | Aanvulling Navid Kiani | Navid Kiani deh Kiani - 11.06.2003 13:04
"Een land waar op grote schaal ongewapende gevangenen geexecuteerd zijn."
Waar had je dat precies vandaan? Of gebruik je een brei van bekende beschuldigingen aan Israel om er eentje aan toe te voegen?
Palestine Chronicle: "Pop quiz on the Middle-East" ( http://palestinechronicle.com/article.php?story=20030108083301551)
| |
| aanvullingen | |
