Pretty in Pink above Nablus, 5/9/2003
John Veldhuis - 09.09.2003 17:03
Mooie roze papiertje regenden uit de heldere blauwe lucht boven Nabloes en de vluchtelingenkampen Balata en Askar. Roze briefjes, afgeleverd door een Apache. Is dit is de methode hoe de Israelische bezettingsmacht communiceert met het bezette volk? Van een afstand, onpersoonlijk en onaantastbaar?
De briefjes deelden aan de mensen van Nabloes mee dat de IOF hun vriend is, en de terroristen hun vijand. Dit terwijl het leger in de buitenwijken rondhangt, terwijl dagen eerder hun tanks de straten van de stad als privé racebaan misbruikten, terwijl soldaten de mensen terroriseerden en beschoten, terwijl mensen gearresteerd en opgesloten werden zonder bewijs of rechtszaak (op 6 juni 36 jaar geleden overleed de Israelische rechtsstaat) en terwijl de huizen werden bezet waarbij zonder respect of berouw persoonlijke bezittingen werden vernield.
De briefjes deelden aan de mensen van Nabloes mee dat het volk van Palestina niet de vijand is van de IOF. Ze willen alleen maar de "terroristen". Als de "terroristen" opgepakt of vermoord zijn zou het leven weer "normaal" worden in Nabloes. Het leven "normaal" houdt volgens de IOF in: Doorgaan met de checkpoints, de arrestaties en administratieve opsluiting, 80% werkloosheid, het groter groeien van de illegale Israelische nederzettingen, de huisvernielingen en simpelweg de terreur van de bezetting. Maar goed, als er geen Palestijnse terroristen meer zouden zijn wat zouden al die Israeli's dan moeten doen? Gelukkig zijn we met deze maatregelen altijd verzekerd van een aanvoer van verse terroristen.
Dacht de Apachepiloot of de auteur van de mooie roze briefjes nu werkelijk dat na 36 jaar bezetting de bevolking van Nabloes het Israelische leger als vriend in plaats van vijand zou zien?
Na de acties van vanochtend zijn de roze briefjes een ironische belediging. Als er gisteren nog iemand geloofde wat erop staat,
is dat na vandaag wel afgelopen.
Deze morgen, ongeveer 11 uur, blies het bezettingsleger een zeven verdiepingen tellen huizenblok in Makhfiya op, waar volgens het leger verzetsstrijders in gewoond hadden(of terroristen, waaraan de kapitein in de jeep de voorkeur gaf, hoewel gewapend verzet tegen een militaire bezetter geoorloofd is volgens internationaal recht). Een huizenblok dat minstens veertien families huisvestte, die geen van allen hun bezittingen mochten meenemen. Alle goederen, van financiële of emotionele waarde in een seconde vernietigd, met een flinke knal van dynamiet.
Hier is bezit een onzekere investering: je weet nooit wanneer de militaire "beschermers" langs komen en je huis opblazen. Hier bewaren de mensen hun rijkdom in de vorm van goud en juwelen, vergelijkbaar met de manier van de Ashkenazische joden uit mijn familie in de voorgaande eeuwen.
Ik vond Radna op het speelplein van de school naast wat ooit haar huis was. Met shell-shock en alleen na de ontploffing van een minuut tevoren, stond ze daar te staren naar de golvende stofwolk om haar heen, ze pakte de hand die ik haar aanbood, klom in mijn armen en begroef haar gezicht in mijn schouder. Zo kon niet huilen, getraumatiseerd en alleen, haar ouders verloren in de verwarring, tussen de mensen die schreeuwden en huilden vanwege het onrecht, hen aangedaan.
Zie  http://indymedia.org.il/imc/webcast/66464.html voor het origineel.
P, Nablus
+972 67 958 817
www.rafahkid.net
 Website: http://indymedia.org.il/imc/webcast/66464.html
|
