Beyond ESF: Van Genua tot Guantanamo
libby - 15.10.2004 19:45
Deze voormiddag vond in Camden Center een indrukwekkende discussie plaats. Elk van de aanwezige sprekers op zich stonden al als een huis maar hier werd een indrukwekkend groepje mensen samengebracht. Onder meer de indymediavrijwilliger die bij de raid op de Diaz school zwaar gewond werd, Heidi Guiliani (moeder van Carlo) Jocelyn Hurndall (moeder van Tom), Massimo Pastore van het Genua Legal Team en iemand die onlangs werd vrijgelaten uit kamp x-ray...
Heidi Guiliani gvertelde dat ze niet over Calro kwam praten omdat ze in in het verleden blijft steken, ze kwam vertellen dat ze naar de toekomst kijkt. Dat Carlo maar een steentje was in de enorme dam van onrecht die moet neergehaald worden. Dat het maar een ogenblik duurde in de huidige mentaliteit waarbij repressie gelijk gesteld wordt met veiligheid, om haar zoon te doden. Maar, dat het tientallen jaren, zelfs eeuwen kan duren voor wet en recht gelijk zijn, daaraan denken en niet ophouden met gerechtigheid zoeken.
Volgens Massimo Pastore wordt het heel moeilijk, zoniet onmogelijk om de moordemaar van Carlo te vervolgen, aangezien hij zonder opgaaf van reden zijn ontslag gekregen heeft en niet specifiek omwille van de dood van Carlo.
Hij had het verder over nog 4 rechtzaken die nog lopen in verband met Genua -G8, 2 tegen activisten, 1 tegen de officieren die verantwoordelijk zijn voor de raid op de Diaz school en 1 tegen een aantal officieren, gevqngenisbewaarders en artsen in verband met de martelingen in de gevangenis tijdens de G8.Dat laatste proces wordt moeilijk te winnen omdat het begrip 'marteling' niet voorkomt in de italiaanse wetgeving.
Jocelyn Hurndall had het over het gebrek aan openheid vanuit de Israelische overheid, in het onderzoek zowel als in hoe het proces dat zal gevoerd worden tegen de moordenaar van haar zoon.
Er waren weken en maanden van diplomatieke druk nodig vooraleer er eindelijk een onderhoud was met de Israelische overheid en zelfs toen kregen ze nauwelijks enige informatie. De Britse 'coronor' (rechter verantwoordelijk voor het bepalen van doodsoorzaak bij vermoeden van onnatuurlijke dood) die bij het onderzoek naar de dood van Tom het de medische rapporten en onderzoeksgegevens opvroeg in verband met Toms verwondingen kreeg nul op het rekes. Alhoewel Israel het europese informatie-uitwisselingsverdrag ondertekende, vonden ze een technische reden om er toch niet op in te gaan.
De moordenaar wordt enkel aangeklaagd wegens doodslag, ondanks expertises en getuigenissen dat het om 1 duidelijk gericht schot ging.
Verder zullen de resultaten van de ondervragingen en de getuigenissen van de militairen niet openbaar zijn, ook niet voor de advocaten van de familie van het slachtoffer. Ten slotte krijgt Toms jongere broer, die graag het proces had bijgewoond geen visum voor Israel, Vermoedelijk omdat hij samen met zijn ouders op bezoek ging in de bezette gebieden toen ze gingen kijken waar en hoe Tom beschoten was.
Het bloedstollendst was nog de getuigenis van 1 van de 6 Britten die na 2,5 jaar zonder aanklacht vrijgelaten werd uit kamp X-Ray op Guantanamo Bay. Hij werd geintroduceerd door een arts die zich vastgebeten heeft in de zaak van mensen die zonder aanklacht vastgehouden worden, in Guanranamo, in het VK, in 'geheime gevangenissen' een beetje overal ter wereld.
Vele buitenlandse moslims die als 'vijandelijke strijders' vanuit Afganistan naar Guantanamo werden verstuurd waren gewoon op reis om ter plaatse de toestand op te nemen of daar aan het werk als journalist of hulpverlener.
Alhoewel we allemaal de beelden gezien hebben van de mannen in oranje pakken die vastgeketend en met kappen over hun hoofd in de vliegtuigen gezet werden in erg oncomfortabele houdingen, de beelden van de transportkarretjes en de kooien op Guantanamo, toch was het heel indrukwekkend om het verhaal te horen van iemand die het effectief meegemaakt heeft. Iemand die het vertelde zoals hij het beleefde, iemand die het twee en een half jaar aan den lijve meegemaakt heeft, iemand die twee en een half jaar later zonder enige verklaring, zonder enige verontschuldiging en vooral zonder aanklacht losgelaten wordt.
Die iemand had het over de reis van Afganistan naar Guantanamo, in twee etappes van 1 X 14 en 1 X 7 uren, zonder onderbreking, zonder te kunnen zitten of liggen, zonder het toilet te kunnen gebruiken, zonder dat de temperatuur in de romp van het vliegtuig geregeld was (betrokkene lag na aankomst in Cuba een week in het ziekenhuis met bevriezingswonden).
Hij had het over dqgelijse vernederingen en gescheld van de bewakers, over de willekeurig naaktfouilleringen, over de 'ondervragingen' waarbij nooit een vraag gesteld werd, maar enkel geschreeuwd, gedreigd en gemarteld (o.a. mensen geboeid uren aan een stuk in een kleine gesloten, oververhitte kamer laten zitten).
Dient de politiek en de politieke visie die het nodig maken dat deze mensen dit soort verhalen te vertellen hebben de doelstelling d8e ze beweert te proberen bereiken. Maakt een politiek van repressie, mishandeling en marteling van burgers de wereld veiliger? Of kweekt het soort verhalen als dat van Guantanamo, van Abu Grhaib niet alleen weerzin tegen het 'moreel hoogstaandere westen' dat via deze barbarij zijn ware gezicht laat zien aan de rest van de wereld?
|
