|
|  |
Voorwaarts, Kameraden uut Grunning'n!!!
Lavrenti Beria - 16.01.2005 10:43
Vanuit de uitgestrekte aardappelveld-goelags van Oost-Grunning'n bereikt ons weer een heldere analyse van de klassenstrijd. In Scheemda begint de Victorie, kameraden!
Inleiding
De burgerlijk parlementaire democratie verkeert in een grote crisis. Op
internationaal niveau zien we de pogingen tot export van dit model
jammerlijk falen. De bevolking van het Midden-Oosten verzet zich met grof
geweld tegen de door de VS opgelegde staatshervormingen. Ondanks onder
westerse druk doorgevoerde verkiezingen houdt een land als Afghanistan vast
aan zijn eeuwenoude tribale structuur. De volkeren in de voormalige
socialistische landen in Oost-Europa die, als we de burgerlijke propaganda
moeten geloven, na decennialange communistische onderdrukking de burgerlijke
democratie omhelzen, laten bij verkiezingen verstek gaan. Opkomstpercentages
van onder de 30 procent zijn eerder regel dan uitzondering. Bijna al deze
landen hadden bij wet bepaald dat verkiezingen slechts geldig zijn bij een
opkomst van meer dan 50 procent. Deze bepalingen zijn inmiddels geschrapt om
in de toekomst mislukte verkiezingen te voorkomen. Maar ook in de westerse
landen waar de burgerlijke democratie tot ontwikkeling is gekomen, zijn er
grote problemen. De belangstelling voor de laatst gehouden Europese
verkiezingen was in alle deelnemende landen bedroevend laag. Het zegt genoeg
dat de Nederlandse regeringsleiders, alleen al omdat de opkomst in Nederland
enkele procentpunten hoger was dan de voorlaatste keer, euforisch worden. In
de Verenigde Staten, de absolute kampioen van het vrije westen en de
democratie, komt bij verkiezingen meestal maar 40 procent tot 50 procent van
de geregistreerde kiezers opdagen. De 60 procent die bij de laatst gehouden
verkiezingen werd gehaald, wordt vol trots als een record gepresenteerd. Als
men in aanmerking neemt dat een onbekend maar waarschijnlijk groot aantal
Amerikanen zich om uiteenlopende motieven niet als kiezer laat registreren,
wordt het beeld nog ongunstiger.
Het is natuurlijk makkelijk om deze toestand toe te schrijven aan
onderontwikkeling van een deel van de mensheid. De westerse burgerlijke
elite doet dat onbeschaamd. Het komt niet bij hen op dat de groeiende massa's
die de burgerlijke democratie de rug toekeren wel eens gelijk zouden kunnen
hebben. Wat valt er bij presidentsverkiezingen in de VS nu ook te kiezen als
het gaat tussen de ene aan het bedrijfsleven gelieerde multimiljonair die
lid is van de Democratische Partij en de andere aan het bedrijfsleven
gelieerde multimiljonair die lid is van de Republikeinse Partij? In
Oost-Europa kunnen de mensen vaak alleen maar stemmen op maffialeiders,
corrupte ex-communisten of marionetten van de VS, veel meer keus is er niet.
En de mensen in het Midden-Oosten en Afghanistan zouden wel gek zijn als ze
zich de ideologie van het Amerikaanse Herrenvolk lieten opdringen. Een van
de wezenskenmerken van deze ideologie is immers het onder het schaamlapje
van de strijd tegen het terrorisme begaan van oorlogsmisdaden en afbreken
van klassieke mensenrechten. Van sociale mensenrechten, die van veel groter
belang zijn, heeft de Amerikaanse bourgeoisie al helemaal geen notie.
Als we ons tot Nederland beperken moeten we concluderen dat er ondanks de
veelheid aan politieke partijen nauwelijks iets te kiezen valt. Van de
partijen die in het parlement vertegenwoordigd zijn is er geen een, zelfs
niet de SP, die het liberalisme principieel afwijst. De landelijke politiek
kent geen echte onderwerpen meer. De parlementariërs haasten zich naar de
camera's en maken een hoop misbaar om de meest triviale gebeurtenissen. Men
holt van incident naar incident. "Politici reageren onophoudelijk op
gevarieerde berichtgeving in de media en ze zijn niet langer nieuwsmakers,
maar de volgers van het nieuws uit kranten en/of tv-rubrieken", aldus het
redactioneel commentaar in NRC Handelsblad van 10 april 2004. Aan wetgeving
en controle, de wezenlijke taken van volksvertegenwoordigers, komt men niet
toe. De term "dramademocratie" is al gevallen.
--------------------------------------------------------------------------------
"What kind of democracy is it that requires one to be a millionair to be
able to have all the resources with which to speak and persuade the people
to vote for you. And then the candidate does not remember those who voted
for him until the next elections four or five years later; he does not think
about them ever again; he forgets them".
Fidel Castro tijdens de Wereld Solidariteitsconferentie in 1994.
("Wat voor een soort democratie is het die van iemand vereist om miljonair
te zijn teneinde over de middelen te kunnen beschikken om te spreken en de
mensen er van te overtuigen op je te stemmen. En dan herinnert de kandidaat
zich hen die voor hem gestemd hebben niet meer tot de volgende verkiezingen
4 of 5 jaar later; hij denkt nooit meer aan hen; hij vergeet hen".)
--------------------------------------------------------------------------------
Voor communisten is dit alles geen verrassing. In tegenstelling tot de
liberalen, die de huidige ontwikkelingsfase van de westerse maatschappij als
het einde van de geschiedenis zien (Fukuyama), gaan communisten er van uit
dat de burgerlijke democratie slechts een voorloper kan zijn van een betere
vorm van democratie, namelijk socialistische democratie. Hoewel formeel
iedereen in een burgerlijke democratie zijn bijdrage kan leveren, blijkt in
de praktijk dat slechts diegenen die over ruime financiële middelen
beschikken de dienst uitmaken. Kosten nog moeiten worden gespaard om eens in
de 4 jaar stemmen te halen, waarna de gekozenen zich voor de volgende 4 jaar
niks meer van hun kiezers aantrekken. In de VS kosten verkiezingscampagnes
honderden miljoenen dollars. Wie dat geld zelf niet kan ophoesten, krijgt
het van het bedrijfsleven. En dan geldt: "wiens brood men eet, wiens woord
men spreekt". De burgerlijke parlementaire democratie graaft haar eigen
graf.
Overigens wil dat niet zeggen dat burgerlijke democratie automatisch
overgaat in socialistische democratie. De totale vernietiging van de
democratie ten gevolge van het in kracht weer toenemende fascisme is heel
goed mogelijk. De kans daarop is groot omdat de fascistische ideologie niet,
zoals voorheen, voor het grootste deel wordt uitgedragen door speciaal
daartoe in het leven geroepen partijen. Het fascisme tast ook de thans
opererende burgerlijke partijen als een kankergezwel van binnenuit aan. Om
toch maar vooral op te vallen en in het gevlei bij de kiezers te komen,
verkopen politici ondoordachte en extreemrechtse standpunten, zijn ze bereid
hun eigen grondwet af te vallen en wakkeren ze schaamteloos de
tegenstellingen tussen verschillende bevolkingsgroepen aan. De weinige
politici die tegen dit soort ontwikkelingen hun stem verheffen, bijvoorbeeld
Dijkstal (VVD) en Wallage (PvdA), worden door nota bene hun eigen
partijgenoten weggehoond.
------------------------------------
FASCISME IS RAMPZALIG,
ALTIJD,
VOOR IEDEREEN!
Een Russisch karikatuur.
Hitler stuurt zijn soldaten de
dood in. Hun opmars zal
eindigen in de sneeuw. Het
hakenkruis wordt een grafkruis.
-------------------------------------
"Die Psyche der breiten Masse isst nicht empfänglich für alles Halbe und
Schwache"(1) schreef Hilter in Mein Kampf. Hij schreef ook dat het de kunst
was "die Aufmerksamkeit eines Volkes nicht zu zersplittern, sondern immer
auf einen einzigen Gegner zu konzentrieren"(2). Als dat niet gebeurt "wird
sich sofort die Objektivität einstellen und die Frage aufwerfen, ob wirklich
alle anderen unrecht haben und nur das eigene Volk oder die eigene Bewegung
allein sich im Rechte befinde"(3). Hij zou zich rot lachen als hij in staat
zou zijn in het huidige Nederland een krant op te slaan. Daarin staan immers
nauwelijks nog berichten over sociaal onrecht, bewapeningsproblematiek,
milieuvervuiling en dergelijke. Wel is op iedere pagina te lezen hoe
politici en opiniemakers die lid zijn van grote algemeen geaccepteerde
burgerlijke partijen "keihard" tekeer gaan tegen alles wat maar naar Islam
riekt. De eerste moskeeën brandden al.
De VCP maakt zich grote zorgen over de jongste ontwikkelingen. Communisten
zullen de burgerlijke democratie, tot het moment waarop zich de mogelijkheid
voordoet om een socialistische democratie te vestigen, blijven verdedigen.
Een krachtige burgerlijke democratie vormt een buffer tegen fascisme.
Burgerlijke democratie biedt verder de mogelijkheid het aan het liberalisme
inherente probleem van sociale onrechtvaardigheid aan de kaak te stellen.
Een wanhopige poging tot verbetering
De vorengeschetste ontwikkelingen hebben uiteraard grote gevolgen voor de
lokale politiek. Ook in Scheemda neemt de belangstelling en het draagvlak
voor politieke besluiten af. De opkomstpercentages voor de
gemeenteraadsverkiezingen geven een duidelijk beeld: 1989 72,03 procent,
1994 73,31 procent, 1998 70,09 procent en 2002 64,45 procent. Ten einde deze
trend te keren, heeft de vorige paarse regering het dualisme uit de
mottenballen gehaald.
De vraag of de Nederlandse constitutionele monarchie dualistisch of
monistisch moet zijn, werd in de loop der tijden verschillend beantwoord.
Opvallend daarbij is dat deze keuze nauwelijks afhing van politieke
voorkeuren. Zo was de liberaal Thorbecke overtuigd voorstander van een
dualistisch stelsel terwijl een andere liberaal, Van Houten, enkele jaren
later net zo overtuigd voorstander van een monistisch stelsel was. In de
geschiedenis van de Nederlandse parlementaire democratie was er nu eens
sprake van duidelijk monisme, dan weer van dualisme. In het "Handboek van
het Nederlandse Staatsrecht" van van der Pot-Donner, 14e druk 2001, lezen
we: "Regering en kamer zijn zoals het bij het parlementair stelsel past,
dichter bij elkaar gekomen en hebben elk de specifieke functies die het
dualisme hen toedenkt, enigszins verloren. De regering of overheid staat
niet meer tegenover de het volk vertegenwoordigende kamer, maar regering en
kamer staan beiden als overheid tegenover het volk. Zo wordt het tenminste
door het publiek wel begrepen en de politieke partijen hebben er de handen
vol aan om hier bruggen te slaan".
Blijkbaar wil de gevestigde politiek de crisis in de burgerlijke
parlementaire democratie nu oplossen middels een scheutje dualisme. Werkt
dit? Terecht merkte het laatste kabinet Kok in het "Kabinetsstandpunt
dualisme en lokale democratie" op: "(-) zonder een werkelijke
cultuurverandering zou het doorvoeren van een dualistisch bestuursmodel
blijven bij een zuiver juridische exercitie". Dat er de laatste jaren in de
gemeente Scheemda sprake is van een juridische exercitie mag wel duidelijk
zijn. Er zijn nieuwe taken en overlegvormen bijgekomen en nieuwe
functionarissen aangesteld. Maar de gewenste cultuurverandering is
uitgebleven.
Dat is ook geen wonder. Hiervoor al kwamen we tot de conclusie dat bijna
alle partijen de liberale ideologie omarmen. De politiek staat daarmee
geheel in dienst van de eigenaren van de productiemiddelen (de Blauwe Stad
is een schoolvoorbeeld). Wie het anders wil, staat er buiten maar zal ook
tot de conclusie komen dat het bedrijven van parlementaire politiek niet
altijd belangrijk is. Communisten hechten uit traditie dan ook meer belang
aan buitenparlementair werk. Dat verklaart ook waarom het probleem
dualisme-monisme voor de VCP niet relevant is. Een principieel communist
staat immers altijd tegenover een overheid die gedomineerd wordt door
kapitaalbelangen.
Politieke cultuur
De politieke cultuur wordt in de gemeente Scheemda bepaald door een aantal
kenmerken. Voor de goede orde moeten we opmerken dat het er in andere
gemeenten niet beter, in sommige gevallen zelfs slechter aan toegaat.
Een belangrijk kenmerk is het bedrijven van achterkamertjespolitiek. In
overleg tussen ambtenaren, kapitaalkrachtige belanghebbenden van binnen of
buiten de gemeente die hun wil kunnen doorzetten en het college van
burgemeester en wethouders worden de contouren uitgezet. De positie van de
wethouders is hierin overigens uiterst zwak, vaak weten ze van elkaar niet
eens met wie ze overleggen en wat er uit is gekomen. Vervolgens is het de
taak van de burgemeester om eventuele weerstanden in de raad te peilen. Dit
gebeurde tot de invoering van het dualisme in het fractievoorzitteroverleg,
nu heeft het raadspresidium deze functie toebedeeld gekregen. Als de
reacties van de fractievoorzitters lauw zijn, en dat is voor 99 procent het
geval, is de zaak beklonken en heeft de raad niks meer in te brengen.
Het is tekenend dat het bijna altijd de fractievoorzitter van de VCP is die
kanttekeningen plaatst bij zowel de gevolgde procedure als bij de inhoud van
de te nemen besluiten. Het is evenzeer tekenend dat de burgemeester een en
ander aanhoort en dan reageert met een kort "OK" of iets dergelijks. Voor
het doordrijven van een beslissing is het immers voldoende te weten dat de
andere fractievoorzitters het met de beslissing eens zijn, er geen belang
aan hechten of, hetgeen nog vaker voorkomt, met hun ogen open zitten te
slapen. Indien de burgemeester, zoals het voormalige kabinet Kok dat
bedoelde, in een cultuurverandering zou zijn geïnteresseerd, zou ze voor een
andere besluitvormingsprocedure kiezen.
Overigens is het aan de gemeenteraad om hierin verandering aan te brengen.
Als de burgemeester door afwezigheid eens niet in staat is het
raadspresidium voor te zitten, gaat het allemaal niet anders. Zo wilde haar
vervanger, het gemeenteraadslid Drent (PvdA), eens een poging ondernemen om
tot afspraken te komen aangaande de bejegening van een nieuwe journalist van
het Dagblad van het Noorden. De poging liep spaak door het verzet van de
VCP-fractievoorzitter.
We komen tot de conclusie dat het raadspresidium, dat als formele taak heeft
het opstellen van de raadsagenda, is verworden tot een instrument tot het
bedrijven van achterkamertjes politiek.
Hetzelfde gaat op voor enkele ingestelde werkgroepen. In de werkgroep
"Kwaliteit van het democratisch proces" gaat het niet over de kwaliteit van
het democratisch proces, maar wordt schaamteloos het creëren van Groot
Winschoten voorbereid.
Een ander belangrijk cultuurkenmerk is het afschuiven van
verantwoordelijkheid. De angst om zich aan een ingewikkeld onderwerp de
vingers te branden staat voorop. Veel onderwerpen die aan de orde komen,
blijven daarom inhoudelijk onbesproken. Het afschuiven van
verantwoordelijkheid komt ook tot uiting in het oprichten van steeds meer
bovengemeentelijke bestuursorganen. Als de VCP bijvoorbeeld kritiek heeft op
het functioneren van de IGSD, blijft de raad angstvallig stil en verwijst
het college naar het bestuur van dit bovengemeentelijk orgaan. Als politieke
partij hebben we via de middelen die het burgerlijk parlementair stelsel
biedt echter geen invloed op dit bestuur. Op het niveau van het landsbestuur
wordt een en ander steeds duidelijker. Quango's (quasi autonome non
gouvernementele organisaties) en zbo's (zelfstandige bestuursorganen) zorgen
voor steeds grotere problemen, niet alleen op bestuurlijk maar vooral ook op
financieel gebied. Het is niet voor niets dat er op het Ministerie van
Financiën de grootste bezwaren tegen deze bestuursorganen leven.
Het doorsnee gemeenteraadslid spreidt verder een buitensporig vertrouwen in
het ambtenarenapparaat ten toon. In zijn roman Anna Karenina schrijft
Tolstoj over een ambtelijk rapport: "Op alle vragen was op voortreffelijke
wijze antwoord gegeven en deze antwoorden waren aan geen twijfel onderhevig,
daar ze niet het resultaat waren van menselijk denken, wat niet onfeilbaar
is, maar van ambtelijke arbeid". De gemeenteraad van Scheemda heeft zich dit
citaat, ontdaan van het voor Tolstoj kenmerkende sarcasme, tot lijfspreuk
gemaakt. Afgezien van de VCP komt het maar nauwelijks voor dat een partij
eens op zoek gaat naar andere bronnen en mogelijkheden. Welk raadslid neemt
eens een wetboek ter hand om zelfstandig uit te zoeken hoe iets geregeld is?
Welk raadslid trekt eens gewoon de gemeente in om zijn/haar licht op te
steken bij mensen die direct betrokken zijn en vaak verstand van zaken
hebben? Welk raadslid heeft oog voor instanties buiten de gemeente waarmee
politieke doelen gehaald kunnen worden? In de eerder genoemde IGSD-affaire
heeft de VCP successen geboekt omdat de partij door directe contacten met
uitkeringsgerechtigden op de hoogte is van de problemen en door het
inschakelen van de bestuursrechter en het dreigen met rapportage aan het
ministerie ontwikkelingen bij de IGSD in gang kon zetten. Het is nu zo dat
de partij in direct overleg met positief ingestelde ambtenaren veel kwesties
oplost die eerder aanleiding gaven tot grote spanningen tussen de IGSD en
zijn cliënten. De rest van de gemeenteraad komt aan dit alles, door eigen
toedoen, niet te pas.
De cultuur van het "vragenstellen" is verder opmerkelijk. Wie in het normale
leven iets vraagt, weet iets niet en wil een antwoord. In de politiek is het
stellen van een vraag echter iets geheel anders. Raadsleden stellen vaak
vragen omdat ze het niet met een standpunt eens zijn en dat niet in
duidelijke bewoordingen willen zeggen. Vandaar ook dat de meeste raadsleden
het onderscheid tussen raadscommissies, die bij uitstek geschikt zijn om
ontbrekende informatie op te vragen, en raadsvergaderingen, waar politieke
standpunten helder moeten worden, niet kunnen maken.
Een van de meest belangrijke onderwerpen voor het doorsnee raadslid is de om
de 4 jaar weer terugkerende vraag wie wethouder wordt. De recente en zeer
riante loonsverhoging voor de wethouders speelt daarbij een zeer ongunstige
rol. Zelfs binnen fracties ontbrandt de strijd wie deze felbegeerde post mag
innemen. Deze strijd is een belangrijke reden waarom persoonlijke
verhoudingen tussen sommige raadsleden al jaren verziekt zijn. Het is
kenmerkend dat politieke overwegingen daarbij geen enkele rol spelen. Dat
een politieke partij met goed oppositievoeren wel eens meer resultaat kan
hebben dan met het bezetten van bestuursposten, is maar bij weinigen
doorgedrongen.
De houding die tegenover de jeugd wordt aangenomen is uiterst ambivalent.
Enerzijds erkent natuurlijk iedereen het grote belang van betrokkenheid van
jongeren bij de politiek. Anderzijds worden de concrete belangen die de
jeugd in de gemeente heeft niet eens gezien, laat staan dat men er iets mee
doet. In het concept van de nota burgerparticipatie wordt er van uit gegaan
dat jongeren op een manier "die leuk is" bij de politiek betrokken moeten
worden. Alsof politiek zo leuk is. Verder wordt hen voorgehouden dat ze
kunnen meebeslissen in een jongerenraad. Puur bedrog, iedereen kan immers
weten dat zo'n jongerenraad geen enkele beslissingsbevoegdheid heeft.
Als laatste cultuurkenmerk willen we de structurele overbelasting van de
raadsleden noemen, althans van die raadsleden die zich voldoende op de
hoogte willen houden. De overbelasting wordt veroorzaakt door het
opzettelijk slecht plannen van besluitvormingsmomenten. Men komt aan een
inhoudelijke behandeling van onderwerpen niet toe wanneer belangrijke
besluitvormingsmomenten kort na elkaar of op het laatste moment voor het
aflopen van een wettelijk vastgestelde termijn plaatsvinden. Wie lid is van
een kleine fractie, medeverantwoordelijk is voor een gezin, een betaalde
baan heeft en actief is in het verenigingsleven, komt door de veelheid van
vergaderingen en bijeenkomsten aan het invullen van het raadslidmaatschap
nauwelijks toe. Dit gegeven heeft tot gevolg dat er voor mensen die midden
in de samenleving staan een barrière wordt opgeworpen om raadslid te worden
en te blijven.
Het is niet te verwachten dat deze cultuur snel zal veranderen. Veel
raadsleden hebben geen enkele moeite met de gang van zaken. Zolang hun
ijdelheid maar voldoende gestreeld wordt en ze zich aan hun
verantwoordelijkheden kunnen onttrekken, is het al lang best. Dat de hele
gemeentepolitiek inmiddels door een groeiend aantal mensen niet meer voor
vol wordt aangezien, ontgaat hen.
Oude structuur voldeed prima
Uit het voorgaande bleek al dat een communistische partij die haar
revolutionaire uitgangspunten serieus neemt, geen behoefte heeft aan
dualisme. In 1989 kregen de communisten 474 stemmen in de gemeente, dat was
goed voor één raadszetel. Bij de verkiezingen van 1994 was er forse winst,
we gingen naar 695 stemmen. De trend zette zich in 1998 door, met 1002
stemmen kwamen we op 2 zetels. Bij de laatst gehouden verkiezingen gaven
1067 mensen hun stem aan de VCP en 110 aan de NCPN. Als de communisten die
stemmen bij elkaar hadden kunnen optellen, en bij de volgende verkiezingen
zal dat wel lukken, hadden ze nu 3 zetels gehad. Deze gestage vergroting van
onze kiezersaanhang laat zien dat het niet gaat om populistische
actiestemmen, maar om een structurele verbreding van onze basis.
Ook op het formele vlak maakt het voor de VCP niet uit of een gemeenteraad
monistisch of dualistisch is.
Het dualisme zou de mogelijkheden tot het voeren van oppositie makkelijker
moeten maken. Daarom is bijvoorbeeld het raadspresidium ingesteld dat
partijen de mogelijkheid moet geven de agenda voor de
gemeenteraadsvergadering te beïnvloeden. Die mogelijkheid bestond echter
onder het oude monistische stelsel ook. Op grond van artikel 74 lid 2
Gemeentewet kon en kan iedereen middels een schrijven naar de gemeenteraad
een onderwerp op de agenda krijgen.
De raadsleden zouden in het nieuwe stelsel beter geïnformeerd worden. Voor
invoering van het dualisme werd er wel eens moeilijk gedaan als er door de
VCP inzage in ambtelijke stukken werd gevraagd. Dat is niet veranderd,
recentelijk nog maakte zelfs de fractievoorzitter van het CDA bezwaar tegen
het opvragen van gegevens door de VCP. Hij stelde zich op het standpunt dat
dit slechts bij uitzondering moet kunnen. Wat schieten we dan op met het
dualisme? Als men de Wet Openbaarheid van bestuur als richtsnoer neemt, en
die gold ook al voor invoering van het dualisme, is het duidelijk dat
bestuursorganen verplicht zijn aan iedereen die daarom vraagt informatie te
verstrekken. Op deze regel zijn slechts enkele nauw omschreven
uitzonderingen mogelijk.
De ambtelijke ondersteuning waar raadsleden onder het dualisme recht op
hebben, is eveneens een farce. Men kan moeilijk verwachten dat ambtenaren
die een bepaald beleid opzetten en uitvoeren een politieke partij in zijn
oppositie tegen datzelfde beleid zullen steunen. Als een partij oppositie
wil voeren, zal ze dat op eigen kracht moeten doen.
Onder de noemer van het dualisme is het verder de bedoeling dat de raad op
geïnstitutionaliseerde wijze contact zoekt met de bevolking. Een goed
functionerende fractie zou daar toch geen behoefte aan moeten hebben. De
VCP-fractie had en heeft goede contacten met de inwoners van de gemeente.
Zij weten ons te vinden en wij hen. Wie de contacten met de bevolking
institutionaliseert, spant het paard achter de wagen.
Alleen ten aanzien van de nog in te stellen rekenkamer willen we een
voorbehoud maken. Het is niet uitgesloten dat een goed functionerende
rekenkamer een positieve bijdrage gaat leveren.
Conclusie
De VCP heeft, ondanks dat ze in grootte de derde partij in de gemeente is,
maar een kleine fractie. De meeste fractieleden en fractiemedewerkers hebben
naast hun raads- en raadscommissiewerk nog andere belangrijke taken, zowel
binnen als buiten de partij. We moeten woekeren met onze tijd en energie.
Ondanks dat we vanaf het begin onze ernstige twijfels bij de dualisering
hebben gehad, hebben we de dualisering een kans gegeven. Dualisering brengt
ons echter niks positiefs. Nu is het moment aangebroken waarop wij resoluut
kiezen voor de taken die wij belangrijk vinden. De eerder opgesomde
successen komen ons immers niet aanwaaien, daar moet hard voor gewerkt
worden.
We hebben besloten om niet meer mee te doen aan alle vormen van overleg die
uit het dualisme voortkomen. Dat wil zeggen dat we niet meer deelnemen aan
het raadspresidium en de werkgroepen. We wensen ook geen door raad en
college geïnstitutionaliseerd contact met de bevolking.
In 1904 formuleerde Lenin enkele fundamentele stellingen aangaande de
partijorganisatie. Eén van die stellingen luidt:
"De partij is de belichaming van de verbintenis van de voorhoede der
arbeidersklasse met de miljoenenmassa's van de arbeidersklasse. Welk een
uitstekende voorhoede de partij ook moge zijn en hoe goed zij ook
georganiseerd moge zijn, toch zal zij niet kunnen leven en zich ontwikkelen
zonder verbindingen met de partijloze massa's, zonder deze verbindingen te
vermenigvuldigen en sterker te maken. Een partij, opgesloten in zichzelf,
afgezonderd van de massa's en die de verbindingen met haar klasse heeft
verloren of ze ook maar zwakker heeft laten worden, zulk een partij moet het
vertrouwen en de steun van de massa's verliezen, en moet bijgevolg
onafwendbaar te gronde gaan. Om ten volle levenskrachtig te zijn en zich te
kunnen ontwikkelen moet de partij haar verbindingen met de massa's
uitbreiden en het vertrouwen van de miljoenen van haar klasse winnen."
De politieke ontwikkelingen in de gemeente Scheemda laten zien dat het
vasthouden aan deze fundamentele stelling van Lenin meer perspectief biedt dan het dualisme. Gin dikke boern'n, maer kapitalisten opsnoeren!
Januari 2005.
--------------------------------------------------------------------
"Wij communisten betreden het burgerlijke parlement om ook van die tribune
van het door en door verrotte kapitalistische stelsel het bedrog te
onthullen dat tegenover de arbeiders en de werkende massa's wordt gepleegd".
Lenin.
--------------------------------------------------------------------
 http://www.vcp.nu/vcpnieuws/democratie_dualisme.htm
--------------------------------------------------------------------
En naar aanleiding van deze VCP-nota in DvhN:
Communisten staken abrupt politiek overleg
http://213.136.13.165/Pagina/0,7109,26-1-2-4108-2384556-1264-1694811-,00.html
of
http://tinyurl.com/4s73v
 E-Mail: l.beria@yahoo.com  Website: http://www.vcp.nu
|
| Lees meer over: globalisering wereldcrisis | | aanvullingen | | |
