|
|  |
Langer dan een dag stilstaan
Bart Sturtewagen - 04.03.2005 17:09
Naïma Amzil werkt niet meer in het voedingsbedrijf Remmery uit Ledegem. Niet omdat het bedrijf het met minder werknemers kan doen. Niet omdat ze haar taken niet naar behoren vervult. Zelfs niet omdat haar baas niet meer op haar gezicht kan kijken of omdat ze door collega's wordt gepest. Ze is, al dan niet tijdelijk, niet meer aan het werk omdat een gestoorde zak dat wilde. Een racistische lafaard die zich verschuilt achter onbekende letterwoorden heeft haar weerstand en die van bedrijfsleider Rik Vannieuwenhuyse finaal gebroken. Die mensen zijn door toedoen van dat walgelijke sujet in een nachtmerrie beland waaruit ze geen uitweg meer zien.
Zoals de zaak er thans bijligt, zijn we allen verliezers. Machteloos moeten we toezien hoe een verwerpelijke chantage, minstens voorlopig, met succes wordt bekroond. Zeven dreigbrieven hebben niet voldoende elementen opgeleverd om de onverlaat te ontmaskeren. De frustratie is groot. Ook al gaat het hier naar alle waarschijnlijkheid om een trieste eenzaat, als samenleving zijn we tot schaamte gedreven.
Een ziekelijke eenling staat niet model voor onze maatschappij. Hij kan door zijn acties niet bepalen wie wij zijn. Maar onze reactie is wel definiërend voor de kwaliteit van onze samenleving. De afschuw is algemeen en het medeleven met de dichtste betrokkenen zonder reserve. We mogen, gelukkig, aannemen dat zelfs de grote meerderheid van de 981.587 mensen die vorig jaar voor het Vlaams Blok kozen, zich niet herkennen in deze afschuwelijke ontsporing.
Dat is misschien een van de weinige lichtpunten in dit schokkende drama. Dat de kans bestaat dat de dader precies het tegenovergestelde bereikt van wat hij voor ogen had. In plaats van aan te tonen dat allochtonen geen plaats hebben bij ons, maakt hij duidelijk hoe absurd het brandmerken van wie er anders uitziet, eigenlijk is. Zonder hem hadden we bijvoorbeeld niet geweten dat Naïma Amzil zich van een zangerig West-Vlaams bedient. Bepaalt dat niet méér wie ze is en wie ze bereid is te zijn dan de hoofddoek die ze om religieuze redenen draagt?
In deze redenering schuilt echter ook een gevaar. Het is niet omdat deze vrouw geen vlieg kwaad doet dat wat haar overkomt wreed en schandelijk is. Het gaat om een principekwestie. We kunnen niet accepteren dat er een verschil zou worden gemaakt tussen mensen die zich onopvallend en gedwee gedragen en anderen die lastverkopers en lawaaimakers zijn. Rechten worden in een democratische maatschappij niet toegekend in verhouding tot de mate waarin iemand bereid is zich bij de feiten neer te leggen. Het conflict zit in zo'n maatschappij ingebakken, alleen zo kan ze evolueren. Het omgaan met verschillen, hoe lastig dat soms ook is, maakt deel uit van de oefening. Het is geen vervelend nevenverschijnsel, maar de essentie zelf.
De schok van de ontdekking van de vermoorde Loubna Benaïssa, bijna tien jaar geleden, maakte ruimte voor een verhelderend inzicht. Ook de dood van de afgewezen asielzoekster Sémira Adamu was zo'n moment. Net als de moord op Mohamed Achrak in Antwerpen. Dat soort vreselijke gebeurtenissen roept de vraag op waarmee we eigenlijk bezig zijn als we ons als groepen tegenover elkaar laten zetten in plaats van te zien hoe we als mensen allemaal in hetzelfde schuitje zitten. De prijs voor die bewustwording is hoog. Des te meer reden om er langer dan een dag bij te blijven stilstaan.
|
| Lees meer over: anti-fascisme / racisme vrijheid, repressie & mensenrechten | | aanvullingen | | |
