|
|  |
Klimaatcrisis eist onverwijld maatregelen
Peter Tom Jones - 24.03.2005 20:17
Dit artikel verscheen in het maandelijks tijdschrift Samenleving en Politiek, 12 (3), maart 2005, 31-40. Het betreft een analyse van de meest recente klimaatgegevens...
Eind januari verscheen een gewichtig klimaatrapport Meeting the Climate Challenge (25/1/2005) van een task force van politici, zakenlieden en wetenschappers (2). Gezien de vrij alarmerende teneur ervan, zorgde dit document voor heel wat opschudding en bracht het tal van pennen in beweging. De boodschap dat we stilaan het zogenaamde ‘point of no return’ aan het naderen zijn, doet menig hart sidderen. In dit artikel duid ik de belangrijkste bevindingen van dit rapport en bied ik enige achtergrond om de conclusies te kaderen. Vervolgens bekijk ik het totale onevenwicht tussen wat er (wetenschappelijk gezien) vereist is om zware problemen te voorkomen en de flauwe reacties vanuit de politiek-economische wereld. Tenslotte lanceer ik enkele voorstellen ten aanzien van hoe een sociaal rechtvaardig en ecologisch duurzaam klimaatbeleid er vandaag zou kunnen uitzien.
De complexiteit van het klimaatsysteem
Dat het later dan vijf voor twaalf is inzake het klimaatvraagstuk vormt een gegeven dat al lang bekend is in wetenschappelijke kringen, getuige daarvan de veelvuldige publicaties in vakbladen als Nature en Science evenals de evaluatierapporten van het VN-klimaatpanel (IPCC). Ondanks de hardnekkige weerstand van een kleine schare klimaatsceptici, is de wetenschappelijke consensus in verband met de aard en de oorzaken van het klimaatvraagstuk thans verbluffend. Zij die de wetenschappelijke milieuliteratuur volgen, zijn zich daar in toenemende mate van bewust. Sinds het einde van de negentiende eeuw is de gemiddelde temperatuur met zo’n 0,6°C toegenomen. Hoewel er ook een aantal natuurlijke oorzaken zijn voor deze opwarming, is de hoofdmoot van deze temperatuurstijging het gevolg van de toegenomen koolstofdioxide-uitstoot (CO2), het belangrijkste antropogene broeikasgas. De huidige CO2-concentratie (380 deeltjes per miljoen, ppm) is nooit eerder voorgekomen tijdens de voorbije 420.000 jaar. Tot voor het begin van de industriële revolutie fluctueerde deze namelijk tussen een minimum van 180 (tijdens ijstijden) en een maximum van 280 ppm (tijdens interglacialen). De snelheid van deze stijging, vooral gedurende de laatste vijf decennia, is eveneens zonder weerga. Wetenschappers spreken in deze context van een ‘no-analogue’-state: er bestaat geen directe analoge toestand waarmee men het huidige tijdvak kan vergelijken. In zo’n situatie zijn onvoorspelbaarheid en onzekerheid troef. We begeven ons dus op terra incognita (3).
Lees verder op:  http://www.yabasta.be/article.php3?id_article=248
 Website: http://www.sampol.be
|
| Lees meer over: europa globalisering natuur, dier en mens wereldcrisis | | aanvullingen | | |
