Plan Bush voor “Hulp aan een Vrij Cuba”
Ricardo Alarcón [1] - 23.07.2006 10:38
Op 20 mei 2004 kondigde George W. Bush met veel bombarie zijn plan voor de annexatie van Cuba aan. Het document, met een omvang van 450 pagina’s, veroorzaakte nationaal en internationaal een golf van kritiek.
Op 20 mei 2004 kondigde George W. Bush met veel bombarie zijn plan voor de annexatie van Cuba aan. Het document, met een omvang van 450 pagina’s, veroorzaakte nationaal en internationaal een golf van kritiek.
Ten eerste natuurlijk vanuit het Cubaanse volk, dat bedreigd wordt met de liquidatie van hun land. Als het Plan Bush werkelijkheid zou worden, betekent dat eenvoudig dat Cuba op zou houden te bestaan als onafhankelijke natie. In het kort nog een keer op een rijtje wat het Plan Bush voor Cuba inhoudt:
Teruggave van alle eigendom aan de voormalige eigenaars. Dit impliceert dat de huizen en grond van enkele miljoenen families in beslag genomen zullen worden. Deze maatregel dient binnen één jaar te worden uitgevoerd en de Amerikaanse regering heeft daar al een speciale commissie voor in het leven geroepen.
Alle onderdelen van de Cubaanse economie dienen zo spoedig mogelijk te worden geprivatiseerd, inclusief onderwijs en gezondheidszorg. Alle landbouw coöperaties worden ontmanteld en het grootgrondbezit in ere hersteld. Sociale zekerheid wordt tot een minimum beperkt, de pensioenen en oudedagsvoorziening komen te vervallen. Er komt een programma om bejaarden zo lang als mogelijk is aan het werk te houden. Ook hiervoor wordt een Amerikaanse commissie in het leven geroepen.
Om de verwachte tegenstand van het Cubaanse volk te breken (“het wordt niet makkelijk” zegt Bush letterlijk in zijn plan) wordt maximale prioriteit gegeven aan algemene repressie van met name partijleden, leden van massa organisaties en ‘andere regeringssympathisanten’. De tekst waarschuwt al vast voor een lange lijst van slachtoffers van de ‘tijdelijke’ onderdrukking.
De coördinatie van dit programma zal in handen zijn van een bureaucraat door Bush benoemd als “Coördinator voor de overgang en reconstructie van een nieuw Cuba”. Hij zal dezelfde rol vervullen als Paul Brenner in het na de invasie verwoestte Irak. Alleen is in het geval van Cuba, de coördinator nu al vast benoemd: Caleb McCarry is de naam. De benoeming werd door Bush zelf gepresenteerd als bewijs dat zijn Plan voor Cuba serieus moet worden genomen.
Het Plan Bush bevatte ook maatregelen tegen Cubaans-Amerikanen, van wie de banden met hun familie op Cuba drastisch werden gereduceerd. Toestemming tot bezoek van familie werd beperkt tot één keer per drie jaar, en dan alleen met een speciaal visum voor ‘directe familie’ waarbij neven en nichten, en ooms en tantes worden uitgesloten.
Om het Plan Bush ten uitvoer te brengen, zal de VS regering haar acties om de Cubaanse revolutie om zeep te brengen intensiveren. Drie hoofdpunten daarin zijn: versterking van de economisch blokkade van Cuba, vergroting van de financiële en materiële steun aan oppositiegroepen op Cuba, en tenslotte een uitbreiding van de propagandacampagne en desinformatie naar het eiland toe.
Afschuwwekkend
Het illegale en agressieve karakter van het Plan Bush is zo overduidelijk dat ook overtuigde tegenstanders van de Cubaanse Revolutie vrijwel unaniem zijn in hun afwijzing van het document. Zo ook de “Inter-Amerikaanse Dialooggroep” die een openbare brief stuurden waarin ze het plan verwerpen. In het plan zien ze een openlijke oproep tot oorlogsvoering en geweld. Een deelnemer noemde het plan ‘afschuwwekkend en het meest explosieve feit in de relatie tussen de VS en Latijns Amerika van de afgelopen 50 jaar’.
Iedereen weet dat het ten val brengen van een regering van een ander land, haar economie en sociaal systeem vernietigen, een flagrante schending is van het internationaal recht. Toch dacht Bush met zijn plan een breed front te verenigen, van links tot rechts, de droom van iedere Amerikaanse politicus. Alleen dit keer ontstond een breed front tegen zijn duivelse plan.
Slechts één medestander had Bush, maar niet de minste. De media zelf, de fameuze media die hem in 2004 ook naar zijn tweede presidentschap begeleidde, gaven veel aandacht aan de presentatie van het plan in 2004, om daarna, toen de kritiek losbarstte, oorverdovend stil te blijven. Een stilte die ruim anderhalf jaar duurde.
En dan, als iedereen haast het plan is vergeten, de aankondiging dat in mei 2006 een nieuw rapport over het Cuba plan zal verschijnen. Speculaties alom, critici verwachtten de mogelijkheid van rectificatie van het plan, journalisten begonnen vragen te stellen.
De maand mei ging voorbij, zonder dat er een rapport verscheen. De politiek en de media leken de zaak weer te vergeten, totdat in de derde week van juni het rapport op de website van het Ministerie van Buitenlandse Zaken verscheen. Eerst leek niemand het te merken, maar later ‘ontdekten’ toch enkele kranten het. Ze publiceerden het verhaal op 4 juli, notabene een nationale feestdag waarop niemand zich over dit soort nieuws zal druk maken.
Hoewel nieuws, de nieuwe tekst wijkt nog geen millimeter af van het oorspronkelijke Plan Bush. Integendeel, het ratificeert het oude plan, juicht het ‘succes’ van het plan toe en kondigt nog verdergaande maatregelen aan om de overgang naar een nieuw Cuba te bespoedigen.
De nieuwe maatregelen zullen door de Cubaanse regering worden geanalyseerd en later worden besproken. Maar er staat ook iets heel ongewoons in dat vraagt om direct besproken en veroordeeld te worden. Het rapport zegt dat behalve de ‘aanvullende maatregelen’, er ook andere maatregelen in een bijlage staan, welke om ‘redenen van Nationale Veiligheid en effectieve realisatie’ geheim dienen te blijven.
Na allerlei sancties opgelegd te hebben, tientallen miljoenen dollars vrijgemaakt te hebben voor huurlingen op Cuba, nieuwe economische restricties en illegale acties tegen internationale handel en daarbij de soevereiniteit van Cuba en haar partnerlanden schendend, wat kan er daarna nog zo geheim zijn dat met maximale veiligheid bewaard moet blijven? Het Plan Bush was twee jaar geleden beschreven tot in het kleinste detail, wat kan nu nog om redenen van ‘nationale veiligheid en effectieve realisatie’ verborgen gehouden moeten worden?
Meer terroristische aanslagen op Cuba? Nieuwe moordpogingen op Fidel Castro? Militaire agressie? In het geval van Bush & friends is werkelijk alles mogelijk. (Bron: Granma International)
[1] Ricardo Alarcón de Quesada is voorzitter van het Cubaanse parlement
 E-Mail: buro@targets.org  Website: http://www.targets.org
|
