|
|  |
Twee dagen in het tentenkamp bij het Kanaal St. Martin
Stefan Roumen - 23.01.2007 02:10
Een delegatie van het Collectief 103 en de vzw Chez Nous trok naar het tentenkamp van Les enfants de Don Quichotte in Parijs om er solidariteit te betuigen en te sensibiliseren voor een Europese actie.
Aangekomen te Parijs
Tent van de hongerstakende mensen zonder papieren
De veertiende dag van de hongerstaking langs het kanaal
Gratis toiletten in Parijs...voor wanneer in Brussel?
Het tentenkamp van de daklozen is niet ver van de Place de la République
Nog enkele tenten in de wind
Een kraakpand boven een bank aan de Beurs in Parijs...we mochten er niet binnen
Het Lancry-schooltje sluit ogen noch deuren voor de sans papiers
Nadat we de dag ervoor in Charleroi geweest waren, besliste de delegatie van het ‘Collectief 103’ (de ex-bezetters van de Waterloolaan 103) en van de vzw Chez Nous om naar Parijs te vertrekken.
Dankzij het Gemeenschappelijk Daklozenfront hadden we tickets kunnen kopen voor de reis met een bus van EUROLINES. We waren allemaal overtuigd van de noodzaak om internationale contacten te leggen teneinde zich te verenigen in de strijd voor een afdwingbaar recht op wonen.
Wat er hier volgt is het verslag van vier personen die hun solidariteit willen uitdrukken met alle daklozen die zich daar bevonden. Een verslag van alles wat wij gezien en gehoord hebben terwijl we donderdag en vrijdag in het tentenkamp van ‘les enfants de don quichotte’ aan de kaai van het Kanaal St.Martin, waar zich op dat ogenblik nog 259 tenten bevinden die ongeveer 280 personen herbergen. Onder hen ook mensen zonder papieren die in hongerstaking zijn gegaan naast het kanaal. De wind doet onze jassen opbollen, de regen is nooit veraf.
De eerste dag, donderdag, hebben we geprobeerd met iedereen te praten die we tegenkwamen al was het maar om te weten tot wie we ons moesten wenden teneinde meer informatie los te krijgen en een afspraak te kunnen maken met een van de broers Legrand of een andere verantwoordelijke. Die dag hebben we slechts één verantwoordelijke gevonden en dan nog ’s avonds laat. We waren gelukkig dat hij ons de volgende dag om 13.00 u. wilde ontvangen.
In de namiddag zijn we een kraakpand aan de Beurs in het centrum van Parijs gaan bezoeken, boven een bank, maar ze hebben ons niet willen binnen laten. “We zitten vol, het is onmogelijk”, zei de man die toevallig de deur kwam opendoen.
Aangezien we veel te moe waren om de hele nacht op straat te blijven, besloten we die nacht dan maar te gaan slapen in een jeugdherberg. Een aantal mensen onder ons hadden de voorgaande dagen al slapeloze nachten gepasseerd.
Vrijdag zijn we dan opnieuw naar het kamp gegaan. Het was daar dat we uiteindelijk Martin Choutet, één van de verantwoordelijken die ons afspraak had gegeven, ontmoet hebben. Gelukkig had hij een halfuurtje in zijn overvolle agenda gevonden voor een onderhoud met ons. “De verantwoordelijkheden zijn slecht verdeeld”, zegt hij terwijl hij bijna ieder individu dat we tegenkomen de hand blijft schudden. Het is duidelijk dat hij eraan houdt goede contacten te onderhouden met al degenen die aan de rand van het water verblijven.
We hebben ons geïnstalleerd op het terrasje van een klein cafeetje dichtbij het hospitaal. Zijn kameraad Eric komt er ook even bijzitten. We hebben hem voorgesteld ons te vertellen wat hij zou denken van een Europese actie.
Stefan (voor het Collectief 103): Les enfants de don quichotte hebben andere daklozen in heel Europa veel hoop gegeven. Wij zijn de ex-bezetters van de Waterloolaan 103 in Brussel, een groot pand dat we gedurende 50 dagen bezet hebben voordat we er in november werden uitgezet. Onze bezettingsactie werd ondersteund door vijf verschillende organisaties, nl. het Huurderssyndicaat, de Bewonersunies van St-Gillis en de Marollen, het Collectif Colère en een daklozenorganisatie, de vzw Chez Nous/Bij Ons. Hun woordvoerder Manuel Chiguero is hier bij ons.
Eergisteren zijn we naar Charleroi gegaan, waar men ook tenten heeft opgezet op de kaai van de Samber. Sinds 13 januari heeft men hetzelfde gedaan in Barcelona. Wij brengen u eveneens een groet van het Gemeenschappelijk Daklozenfront, we willen graag vernemen of we alle vrijheid hebben om een daklozententenkamp in België te organiseren.
De problemen van de daklozen en mensen zonder papieren zijn dus een Europees probleem dat een oplossing vraagt op internationaal niveau. Kunnen wij al die verbanden ontkennen en ons permitteren om geen solidariteit in andere landen te zoeken? Wij zijn klaar om duurzame contacten te leggen en we willen een deel van de verantwoordelijkheid dragen. In de eerste week van april vertrekken wij naar Barcelona met dezelfde vraag: zou het mogelijk zijn een manifestatie te organiseren op dezelfde dag in heel Europa ?
Martin: Van elke stad zou er een vertegenwoordiger moeten zijn voor de internationale manifestatie. Ik bedoel daarmee een internationaal kamp, want een betoging zal niets veranderen. We kunnen nooit hetzelfde aantal mensen op de been brengen als zij die zich tegen het CPE verklaarden. Integendeel, het is eerder onze symboliek die hier belangrijk is. In geval van een Europese manifestatie zouden we het moeten doen met vertegenwoordigers van elke organisatie of van elke stad.
“Les enfants de don quichotte” hebben nu succes, maar dat is slechts dankzij het feit dat we ons van in het begin als apolitiek, open voor allen, humanistisch, pacifistisch en bovenal onafhankelijk geprofileerd hebben.
Stefan: Vertel ons een beetje de geschiedenis van deze actie. Welke organisaties waren erbij betrokken en wie ondersteunt jullie?
Martin: De geschiedenis? Ik geloof dat we succes gekregen hebben omdat we apolitiek en niet-politiek gebleven zijn. Dat is heel belangrijk voor ons. Want het is juist dat wat de zaken doet bewegen. We hebben niet alles willen vermengen: voor ons wil dat zeggen dat we het recht op wonen en het recht op onderdak (voor mensen zonder papieren) niet met elkaar willen verwarren. De mensen zonder papieren wachten allereerst op hun regularisatie, daarna zullen zij het recht op wonen verkrijgen. Nu vragen we echter een recht op onderdak voor allen, om op die manier ook de hele polemiek te kunnen ontwijken. Want het is veel te complex. We hebben ook problemen met extreem-rechts hier in Frankrijk, we willen hen niet teveel koren op de molen geven. We trachten vooral de mensen te verenigen en een consensus te vinden tussen de verschillende organisaties, of ze nu katholiek zijn of niet. We zoeken alle burgers te verenigen, we maken geen verschil tussen dakloze en andere Parijzenaars.
Ik weet maar al te goed dat we ook fouten gemaakt hebben. We hebben niet iedereen kunnen ontvangen die zich hier is komen aanbieden en ze zijn daarna vertrokken. Een veel te kleine groep mensen moet het volle gewicht dragen. Ook de bevoorrading, het informeren van de mensen, dat alles is een beetje verkeerd gegaan omdat men niet alles tegelijk kan doen.
Eric : Er is altijd wel de mogelijkheid om geld en steun te vinden. Zeker hier, we kunnen altijd iets vinden, maar je moet ook de mensen hebben die hun tijd willen investeren om organisaties te contacteren en de vraag te stellen.
Martin : We moeten zowel met grote als met kleine organisaties werken. De grote organisaties hebben immers de opvang georganiseerd waar men nu niet meer heen wil gaan. We zullen in ieder geval verder gaan. We kunnen hen wantrouwen, maar een mobilisatie is rond universele fundamenten gebeurd, allemaal samen kunnen we iets fundamenteels en essentieels veranderen. We verdedigen geen ideologie, maar eerder de rechten van iedereen. De humanistische waarden en de mensenrechten zijn ons niet vreemd.
We hebben een Overeenkomst (Charte) opgesteld: we hebben die bediscussieerd samen met de organisaties. Vervolgens hebben ze getekend, en gedurende zekere tijd zijn ze blijven tekenen. Daarna zijn we naar de politici gestapt. Zij hebben ook getekend, omdat ze zich daarmee niet in één politiek kamp zullen bevinden, er is geen politieke stellingname. Enkele organisaties die zich sinds lange tijd bezighouden met het recht op onderdak voor mensen zonder papieren voelen zich door ons voorbijgestoken, maar dat hebben wij uiteraard niet zo gewild.
Manuel: Met de vzw Bij Ons en Ressort Brussel hebben we een campagne gelanceerd over de sanitaire kwestie. Recht op hygiëne voor iedereen !! We hebben hier zo’n beetje overal in de stad openbare toiletten gezien. Dit bestaat nog niet in Brussel. Zijn er hier ook openbare douches? En zijn ze gratis?
Martin : Er zijn toiletten geplaatst door de stad, en ze hebben er hier nog enkele bijgezet aan de kaai sinds de tenten hier staan aan de kaai van het kanaal van St. Martin.
De FENTSAE is een grote officiële organisatie. Zij maken publicaties en doen onderzoek. Naast vele anderen hebben zij ook druk gezet om te voorzien in openbaar sanitair. Er zijn gratis openbare douches in openbare gebouwen. Veel organisaties hebben zich al aan het thema van de publieke hygiëne gewijd, er is niet alleen de DAL, de FENTSAE of NOVOX (ook een internationaal netwerk van daklozen).
Stefan: Gisteren hebben jullie met het Ministerie gesproken: wat hebben jullie besloten te gaan doen?
Martin : We zullen de tenten nu weghalen, de regering heeft schone beloftes gedaan, interessante voorstellen. Er komt een opvolgingscomité dat in de gaten houdt of alles wordt uitgevoerd zoals beloofd. Alle 15 dagen zullen we vergaderen en verifiëren of alle mensen die op de kaai van het kanaal zaten ook een oplossing zullen vinden. Er zijn er nog zo’n 280 ongeveer. En daarna kunnen we nog uitbreiden want er zijn nog mensen die op wachtlijsten staan.
De verschillende vormen van strijd moeten niet steeds in dezelfde richting samenlopen, maar eerder diversifiëren, uiteenlopen. We hebben de nadruk gelegd op het recht op onderdak om geen discriminatie te veroorzaken tussen de mensen zonder papieren en de anderen. De mensen zonder papieren hebben geen recht op wonen, maar wel een recht op onderdak. We hebben ook geen verband gelegd met het werk ondanks dat het een zeer interessant verband is.
Manuel : Zou het mogelijk zijn de tenten naar Brussel te krijgen ? En vanaf wanneer? We hebben begrepen dat ze eerst naar Spanje vertrekken?
Martin : Het initiatief is vrij voor allen !! Indien jullie in België willen beginnen, is er niemand van ons die jullie zal tegenhouden. We hebben de tenten zelf aan 25€/stuk gekocht bij DEKATHLON, een grote winkel die kampeermateriaal verkoopt. We willen ook een model van sociaal werk voorstellen. Nu stelt men ons woningen voor. We zullen de tenten progressief opbreken, één voor één, naargelang dat de mensen een oplossing vinden. Zoals ik al zei: de symboliek is belangrijk, niet het aantal. Een klein tentenkamp zal overigens ter plaatse blijven.
Na het interview met Martin Choutet zijn we nog een keer naar het uiteinde van het tentenkamp gewandeld. Daar vonden we de hongerstakers. We hebben naar hun eisen gevraagd, ze hebben geantwoord dat ze eerst een algemene regularisatie willen voor allen, omdat ze dan ook recht hebben op wonen en niet alleen recht op onderdak.
Een beetje verder, terwijl we de brug oversteken, hebben we een groepje activisten gezien die iedereen te eten geven. We maken er kennis met Jean-Pierre, één van de bewoners van het kamp. We brengen hem op de hoogte van ons interview met Martin en alles wat hij heeft gezegd. Jean-Pierre antwoordt, met een discours dat even overtuigend is als alle anderen die we al eerder gehoord hebben:
Jean-Pierre : De mensen die zich nog altijd op de kaai bevinden willen een collectieve oplossing voor hen allen. Ze willen een gebouw in zelfbeheer nemen en het recht om er samen te verblijven. Indien “Les enfants de don quichotte” zich laten vangen aan de discussies met CAPARCA en de andere instellingen zit je in een psychiatrische inrichting voor je het weet. De groep is sterker dan het individu.
De mensen die met de instellingen spreken eindigen ermee zichzelf te laten institutionaliseren, want op die manier tracht de regering de zaken te sturen. Les enfants de don quichotte zijn ongetwijfeld van goede wil, maar deze actie is te moeilijk geworden om nog door zo weinig mensen beheerd te worden. Ze zullen ermee eindigen dat ze zich laten vangen door de politici die iedere dag mooie beloftes doen.
Hebben wij een oplossing? Wat doen we hier dan aan de rand van het kanaal? Ik wil niet vertrekken noch mijn tent afbreken voordat het zeker is dat de beloftes iets waard zijn in de realiteit.
Vervolgens zijn we naar metrostation Gallieni gewandeld, waar de bus ons opwachtte om terug naar België te gaan. De terugreis heeft drie uur en een half geduurd.
Stefan, Nathalie, Manuel en Fred
 http://lesoccupantsdu103.spaces.live.com
 E-Mail: lesoccupantsdu103@gmail.com  Website: http://lesoccupantsdu103.spaces.live.com
|
| Lees meer over: wonen/kraken | | aanvullingen | |
