|
|  |
Een cadeautje van de minister
Louis van Overbeek - 16.09.2007 18:35
In Nederland worden niet alleen pers en media ingezet voor propagandadoeleinden van de overheid, maar ook het onderwijs. Zo stuurde het Ministerie van Buitenlandse Zaken een ‘lespakket’ over de missie in Afghanistan naar alle middelbare scholen. Pure propaganda, waarbij ook nog eens een ‘onafhankelijk’ journalist betrokken blijkt.
Een cadeautje van de minister
Louis van Overbeek
Hoe erg een situatie ook is: het blijkt altijd nog erger te kunnen. Kort nadat wij onlangs moesten constateren dat vooraanstaande journalisten in Nederland als gevolg van de belangenverstrengeling waaraan zij zich bezondigen geen onafhankelijke berichtgeving maar overheidspropaganda verspreiden (zie het artikel ‘Een journalistiek Gomorra’ in het Katholiek Nieuwsblad van 31 augustus), bleek dat de overheid voor propagandadoeleinden niet alleen bij pers en media, maar ook bij het onderwijs terecht kan.
Beïnvloeden
Bekend werd namelijk dat het ministerie van Buitenlandse Zaken alle scholen voor voortgezet onderwijs bij het begin van het nieuwe schooljaar een cadeautje heeft gestuurd, dat de geadresseerden in dank hebben aanvaard: een gratis luxe lespakket over de Nederlandse deelname aan de oorlog in Afghanistan, waarin alle argumenten vóór de missie fraai vormgegeven worden opgesomd. Doel van Buitenlandse Zaken, dat in dezen samenwerkt met Defensie, is uiteraard het creëren van een breed draagvlak voor de omstreden missie onder de Nederlandse bevolking, waarvan de schoolpopulatie geen onbelangrijk onderdeel vormt. Daaruit kan men misschien nog wel wat toekomstig personeel recruteren. De missie moet, als het aan de regering ligt, immers worden verlengd. Bovendien kan men via de leerlingen wellicht ook hun ouders beïnvloeden.
Dat ook scholen akkoord gaan met het aanbieden van propaganda onder het mom van lesmateriaal – de bestuursraad van het Christelijk Onderwijs sprak zelfs lovende woorden over het initiatief van het ministerie – lijkt minder begrijpelijk. Totdat men zich realiseert dat dit natuurlijk dezelfde scholen zijn die lijdzaam hebben toegezien hoe het onderwijs waarvoor zij verantwoordelijk zijn decennialang door een hele reeks opeenvolgende regeringen langzaam maar zeker systematisch tot op de grond werd afgebroken. En dat zij zelfs vaak zelf, bevangen door de waan van de dag en polderminnend als een stoomgemaal, enthousiast aan die sloop hebben meegewerkt.
Schnabbelaars
Een van de belangrijkste doelen van het onderwijs was ooit het opvoeden van leerlingen tot zelfstandig denkende en kritische burgers. Vanuit die doelstelling zou het meer voor de hand liggen onze middelbare scholieren bij geschiedenis of maatschappijleer eens aan de hand van onverdachte bronnen te laten reflecteren op de Nederlandse rol bij de genocide in Srebrenica of hen te leren kritische vragen te formuleren over onze betrokkenheid bij de inval in Irak dan hen te confronteren met een eenzijdig propagandaverhaal. Dat stelt hen slechts in staat de argumenten van de regering vóór de omstreden, nog onvoltooide, missie na te papegaaien. Maar van dat leerdoel zal als gevolg van alle onderwijsvernieuwingen wel niet veel meer over zijn dan een paar vrome woorden ergens in een beleidsstuk diep in een la.
Opmerkelijk is overigens dat ook bij deze vorm van verspreiding van overheidspropaganda weer een journalist een belangrijke rol speelt. Als aanvulling op het ‘lesmateriaal’ trekt dit najaar namelijk een theatervoorstelling langs de scholen om de regeringsboodschap nog eens extra te doen beklijven. De maker en presentator daarvan is de onverbeterlijke voormalige NOS-nieuwslezer Gijs Wanders, die zich uit die functie moest terugtrekken nadat bekend was geworden dat hij voor tonnen had bijgeklust bij overheidsinstantie UWV en zich daarmee de minst onafhankelijke want graailustigste journalist van gans het uit schnabbelaars bestaande Journaal-team had betoond. Nu biedt hij op deze wijze weer zijn diensten aan de overheid aan, die daar opnieuw graag gebruik van maakt. Zowel bij de overheid als in de journalistiek is men de schaamte duidelijk ver voorbij.
Dit artikel is eerder verschenen in het Katholiek Nieuwsblad van 14 september 2007.
|
| Lees meer over: zonder rubriek | | aanvullingen | |
