|
|  |
The Day After....
Transnational Institute - 19.12.2007 12:52
(Bali, Dec. 16). A day after the dramatic ending of the Bali climate
talks, many are wondering if the result was indeed best outcome possible
given the circumstances.
The US was brought back to the fold, but at the cost of excising from
the final document--the so-called Bali Roadmap--any reference to the
need for a 25 to 40 per cent reduction in greenhouse gas emissions from
1990 levels by 2020 to keep the mean global temperature increase to 2.0
to 2.4 degrees Celsius in the 21st century.
Reference to quantitative figures was reduced to a footnote referring
readers to some pages in the Intergovernmental Panel on Climate Change
(IPCC) 2007 Report which simply enumerates several climate stabilization
scenarios. The alternative scenarios ranged from a 2.0 to 2.4 degree
rise in temperature to a 4.9 to 6.1 degree increase. This prompted one
civil society participant to remark that "The Bali roadmap is a roadmap
to anywhere."
Would it have been better to have simply let the US walk out, allowing
the rest of the world to forge a strong agreement containing deep
mandatory cuts in greenhouse gas emissions on the part of the developed
countries? With a new US president with a new policy on climate change
expected at the beginning of 2009, the US would have rejoined a process
that would already be moving along with strong binding targets. As it is
now, having been part of the Bali consensus, Bush administration
negotiators, say skeptics, will be able to continue their obstructionist
tactics to further water down global action throughout the negotiations
in 2008.
One wonders what would have happened had Washington remained true to its
ideological propensities and decided to stomp out of the room when the
delegate from Papua New Guinea, releasing the conference’s pent up
collective frustration, issued his now historic challenge: "We ask for
your leadership and we seek your leadership. If you are not willing to
lead, please get out of the way." As everyone now knows, after
last-minute consultations with Washington, the American negotiator
backed down from the US’s hard-line position on an Indian amendment
seeking the conference’s understanding for the different capacities of
developing countries to deal with climate change and said Washington
"will go forward and join the consensus."
The single-minded focus on getting Washington on board resulted in the
dearth of hard obligations agreed upon at the meeting except for the
deadline for the negotiating body, the "Ad Hoc Working Group on
Long-term Cooperative Action under the Convention," to have its work
ready for adoption at the Conference of Parties in Copenhagen in 2009
(COP 15).
Many delegates also felt ambivalent about the institutional arrangements
that were agreed upon after over a week of hard North-South
negotiations.
o An Adaptation Fund was set up, but it was put under the administration
of the Global Environmental Facility (GEF) of the US-dominated World
Bank. Moreover, the seed funds from the developed countries are expected
to come to only between $18.6 million to US$37.2 million--sums which are
deemed severely inadequate to support the emergency efforts to address
the ongoing ravages of climate change in the small island states and
others on the "frontlines" of climate change. Oxfam estimates that a
minimum of US$50 billion a year will be needed to assist all developing
countries adapt to climate change.
o A "strategic program" for technology development and transfer was also
approved, again with troubling compromises. The developing countries had
initially held out for the mechanism to be a designated a "facility" but
finally had to agree to the watered-down characterization of the
initiative as a "program" on account of US intransigence. Moreover, the
program was also placed under the GEF with no firm levels of funding
stated for an enterprise that is expected to cost hundreds of billions
of dollars.
o The REDD (Reducing Emissions from Deforestation and Degradation)
initiative pushed by host Indonesia and several other developing
countries with large forests that are being cut down rapidly was
adopted. The idea is to get the developed world to channel money to
these countries, via aid or market mechanisms, to maintain these forests
as carbon sinks. However, many climate activists fear that indigenous
communities will lose be victimized by predatory private interests that
will position themselves to become the main recipients of the funds
raised.
Still, many felt that the meager and mixed results were better than
nothing.
Perhaps the best indication on whether the conference was right to bend
over backward almost 180 degrees to accommodate the US will come next
month in Honolulu during the Major Economies Meeting, a
Washington-initiated conference that was originally designed to subvert
the United Nations process. The question on everyone's lips is: Will the
Bush adminstration revert to form and use the conference to launch a
separate process to derail the Bali Roadmap?
*Walden Bello is Fellow of the Transnational Institute in Amsterdam,
senior analyst at Focus on the Global South and professor of sociology
at the University of the Philippines. He was an NGO participant at the
Bali Conference on Climate Change.
 E-Mail: andrea@tni.org  Website: http://www.tni.org
|
| aanvullingen | | uit dit artikel zijn aanvullingen verplaatst naar de ruispagina | | | vertaling | globalinfo.nl - 20.12.2007 01:42
Bali: De dag erna
(Bali, 16 dec.) Een dag na het dramatische einde van de klimaatonderhandelingen op Bali vragen velen zich af of deze uitkomst nu de best haalbare was.
De VS is terug in het gareel gebracht, maar de prijs daarvoor was dat uit het uiteindelijke document - de zogenaamde Bali Roadmap - elke verwijzing geschrapt werd naar de noodzaak tot een terugdringing met 25 tot 40 procent van de broeikasgassen volgens het niveau van 1990 tegen het jaar 2020 om de mondiale temperatuursstijging te beperken tot 2.0 a 2,4 graad celsius in de 21e eeuw.
Verwijzingen naar kwantitatieve getallen werden beperkt tot een voetnoot die lezers verwijst naar wat pagina's van het rapport van 2007 van het Intergovernmental Panel on Climate Change
(IPCC) waarin verschillende scenario's voor het stabiliseren van het klimaat uitgerekend worden. Alternatieve scenario's strekken van een stijging van de temperatuur met 2,0 tot 2,4 graad tot 4.9 a 6,1 graad. Dit deed een van de leden van een maatschappelijke organisatie opmerken dat "de Bali Roadmap een kaart is die overal naartoe lijdt."
Zou het beter geweest zijn om de VS maar in z'n sop gaar te laten kolen, waardoor de rest van de wereld een sterker verdrag had kunnen smeden met daarin ingrijpende en verplichte beperking van uitstoot van broeikasgassen voor de ontwikkelde landen? Met een nieuwe president van de VS in begin 2009 die een nieuw klimaatbeleid zou voeren, zou de VS zich gevoegd hebben bij een proces dat al gericht zou zijn op sterke bindende streefdoelen. Zoals het er nu voorstaat kunnen de onderhandelaars van de regering Bush, die immers deel uitmaakten van de Bali consensus, volgens de sceptici doorgaan met hun belemmerende tactieken om toekomstige mondiale actie af te knijpen gedurende de onderhandelingen in 2008.
Je kunt je afvragen wat er gebeurd zou zijn als Washington vastgehouden had aan zijn ideologische dogma's en had besloten om de zaal uit te lopen op het moment dat de afgevaardigde van Papua Nieuw Guinea, lucht gevend aan de collectief opgestuwde frustratie van de conferentie, zijn nieuwe historische uitdaging onder woorden bracht: "Wij vragen om uw leiderschap en we zoeken uw leiderschap. Al u niet van plan bent om te leiden, ga dan alstublieft uit onze weg." Zoals iedereen weet heeft de Amerikaanse onderhandelaar, na gehaast overleg met Washington, afstand gedaan van de gestaalde positie van de VS ten opzichte van een amendement dat India voorstelde om begrip te zoeken van de conferentie voor het afwijkende vermogen van ontwikkelingslanden om de klimaatverandering het hoofd te bieden, en verklaarde dat Washington "voort zal gaan en zich bij de consensus zal voegen".
De eenzijdige focus om Washington aan boord te houden resulteerde in de dood van harde verplichtingen die overeen gekomen waren op de vergadering , met uitzondering van de deadline voor het onderhandelend orgaan, de "Ad Hoc Working Group on Long-Term Cooperative Action under the Convention," om het werk klaar te hebben voor overname door de Conference of Parties in Kopenhagen in 2009 (COP 15).
Veel afgevaardigden stonden ook in dubio over de institutionele overeenkomsten die afgesproken waren na een week van harde onderhandelingen tussen Noord en Zuid.
.) Een Aanpassings Fonds werd ingesteld, maar werd onder beheer gesteld van de Global Environment Facility (GEF) van de door de VS overheerste Wereldbank. En de basisbedragen van de ontwikkelde landen zullen naar verwachten slechts zo'n 18,6 tot 37,2 miljoen dollar bedragen - wat ernstig onder het bedrag ligt dat nodig is om de voortdurende rampen van de klimaatverandering te bestrijden bij de kleine eilandstaten en andere plekken aan de frontlinie van klimaatverandering. Oxfam schat dat ten minste 50 miljard dollar per jaar nodig zal zijn om alle ontwikkelingslanden te helpen om zich aan te passen aan de klimaatverandering.
.) Een strategisch programma voor technologische ontwikkeling en overdracht werd ook goedgekeurd, maar wederom met verontrustende compromissen. De ontwikkelingslanden hadden aanvankelijk ingezet op een mechanisme dat als 'facility' bestemd zou worden maar moesten uiteindelijk akkoord gaan met een verwaterde variant waarbij het initiatief op aandrang van de VS als 'programma' werd bestempeld. Daar kwam bij dat dit programma ook onder het GEF werd geplaatst, zonder dat er duidelijke niveaus van financiering aangeduid werden voor een onderneming die naar verwachting honderden miljarden dollars zal gaan kosten.
.) Het REDD (Reducing Emissions from Deforestation and Degradation) initiatief dat voorgedragen werd door gastheer Indonesië en verschillende andere ontwikkelingslanden met veel oerwoud dat in snel tempo gekapt wordt, werd aangenomen. Het idee is dat de ontwikkelde wereld geld zal overmaken naar deze landen, via ontwikkelingshulp of marktmechanismen, om deze bossen te behouden als co2-opslag. Maar veel klimaatactivisten zijn bang dat inheemse gemeenschappen zullen verliezen omdat ze slachtoffer zullen worden van roofzuchtige private belangen die zich zullen opstellen om de voornaamste ontvangers van de fondsen te worden.
Toch waren velen van mening dat deze magere resultaten beter waren dan helemaal niets.
Misschien is de beste aanwijzing voor of de conferentie er goed aan heeft gedaan om zich geheel te schikken naar de wensen van de VS volgende maand te vinden in Honolulu gedurende de Major Economies Meeting. Dat is een door Washington ingestelde conferentie die aanvankelijk was gepland als ondergraving van het proces van de Verenigde Naties. De vraag die op ieders lippen ligt is: Zal de regering Bush op zijn schreden terug treden en de bijeenkomst gebruiken om een afzonderlijk proces in gang te zetten dat de Roadmap van Bali in de wielen moet rijden?
(Walden Bello is fellow van het Transnational Institute in Amsterdam, senior analyst van Focus on the Global South and professor of sociology
aan de University of the Philippines. Hij was een NGO-deelnemer aan de top van Bali).
( http://www.globalinfo.nl)
| |
| aanvullingen | |
