de veroordeling van Dyab Abou Jj : justitie speelt met vuur
Luk Vervaet en Wim de Neuter - 23.12.2007 10:50
In België kan je vandaag de dag niet alleen veroordeeld worden voor wat je eventueel verkeerd gedaan hebt, maar ook voor wat je niét gedaan hebt.
Dyab Abou Jahjah en Ahmed Azzuz werden op 21 december laatstleden veroordeeld tot één jaar effectieve gevangenisstraf en een boete van meer dan 5.000 euro, omdat ze tijdens de rellen in Borgerhout in 2002 ‘de jongeren hebben opgehitst’, maar ook omdat ze ‘hun invloed niet hebben aangewend om de jongeren te kalmeren’! Wie morgen een manifestatie wil organiseren, is gewaarschuwd.
Ook als je die manifestatie niet georganiseerd hebt en als je, net als Dyab Abou Jahjah, je mengt in een spontane betoging, en je probeert die, met al het charisma dat je eigen is, in goede banen te leiden, in dit geval in de richting van een plaats waar samen kan gebeden worden, een kerk of een moskee zeg maar, dan ben je verantwoordelijk voor alles wat er verkeerd is gelopen voordat je op die spontane betoging aankwam!
Justitie speelt, letterlijk, met vuur.
Op juridisch vlak door de veroordeling van de AEL-activisten met een oude (en door de arbeidersbeweging gehate) anti-arbeiderswet van 1886. Op politiek vlak geeft het gerecht - wat hun toekomst betreft - een gevaarlijk signaal aan de jongeren in de volkswijken. Precies dit politieke signaal zou de hele maatschappij in de eerstvolgende jaren wel eens zuur kunnen opbreken.
Vooreerst waren de ‘rellen in Borgerhout’ van vijf jaar geleden voor de rechtbank niet de gelegenheid om een krachtige waarschuwing te geven over oorzaak en aanleiding van deze incidenten, namelijk een racistische moord. De rechtbank was alleen geïnteresseerd in de incidenten, en nagelt de reactie van de jongeren en de enige aanwezige migrantenorganisatie aan de schandpaal. Nochtans waren de vijf afgelopen jaren niét de AEL of Abou Jahjah, maar wél nieuwe racistische moordpartijen het probleem.
Ten tweede is dit vonnis niet los te zien van de achtergrond van jongerenrevoltes hier en in andere Europese landen. In november 2005 brandden auto’s, ondernemingen en scholen wekenlang in de Parijse banlieues na de dood van Zyed (17 jaar) en Bouna (15 jaar). Twee jaar later, in november 2007, kende Parijs een nieuwe en nog gewelddadigere uitbarsting in Villiers-le-Bel na de dood van Moushin (15 jaar) en Larami (16 jaar). In oktober 2007 kende Amsterdam meer dan een week nachtelijke brandstichtingen na de dood van de 22-jarige Bilal op een politiebureau.
In vergelijking met bovenstaande gebeurtenissen stelde de reactie van de jongeren uit Antwerpen op de racistische moord van de 27 jarige moslimleraar Mohamed Achrak niets voor. Maar, na dit vonnis, zou dit wel eens kunnen veranderen. Als het in Borgerhout niét tot incidenten van de aard van Parijs of Amsterdam kwam, is het precies te danken aan de tussenkomst van de AEL- activisten. Wat de revoltes in Parijs en Amsterdam kenmerkt is het ontbreken van enige organisatorische leiding en politieke visie op emancipatie van de migrantengemeenschap. Het zijn precies die elementen die de AEL-activisten binnenbrachten door op het moment zelf de woede van de jongeren te kanaliseren, hen op te vangen en met hen te discussiëren in een plaatselijke moskee, en hen op langere termijn te richten naar een globale bevrijdingsstrijd. En zij alleen waren hiertoe in staat en zij alleen hadden hiervoor de nodige autoriteit bij de jongeren. Voor die rol krijgen ze vandaag één jaar gevangenisstraf! Dat is noch min noch meer een aanmoediging voor de jongeren om het volgende keer dan ook maar guerrillagewijze en op de manier van Parijs of Amsterdam te gaan reageren.
Ten derde is er vandaag veel te doen rond het schrikbeeld van de ‘moslimfundamentalisten’. Dyab Abou Jahjah is geen religieuze extremist of een Al Qaida-aanhanger. Verre van.
Zijn veroordeling is de veroordeling van een man die de jongeren uit de volkswijken waardigheid, zelfrespect en zelfbewustzijn bijbracht. Hij richtte hun ogen op een strijd voor de verdediging van hun rechten en van die van de Arabische volkeren.
En iedereen die, zoals wij in een gevangenis werken, of als journalist en tussendoor als leraar Nederlands voor migranten en asielzoekers, weten dat dit fundamentele kwesties zijn in de bestrijding van de kleine criminaliteit, het soms blinde geweld als reactie op een wankelende identiteit. De veroordeling van Dyab Abou Jahjah is een slag voor iedereen die in dit perspectief werkt en dreigt andere krachten, die een heel andere en destructieve logica hebben, vrij spel te geven.
Op een moment dat in België na zes maanden Vlaams-Waalse communautaire stammentwisten een voorlopige regering werd gevormd, was een positieve boodschap van verzoening, respect en ernstige toenadering aan het adres van de Belgisch-Arabische gemeenschap en haar jongeren op zijn plaats geweest.
In de plaats daarvan reikt het gerecht een molotovcocktail aan.
Luk Vervaet is leraar in een Brusselse gevangenis.
Wim de Neuter is journalist en ex-leraar Nederlands voor migranten
Luk Vervaet, Van Arteveldestraat 161/b19, 1000 Brussel
Tel: 0478653378
Wim de Neuter, Mozartstraat 20/b6, 2018 Antwerpen
Tel: 03/ 2383761
 E-Mail: vervaetluk@gmail.com
|
