Albayraks dwang: 'dubbel' zitten, deel 2
vrijheid van beweging - 20.07.2008 14:11
meer nieuws van Joke over de dwang tot zitten in een tweepersoonscel:
"Ze wilden het versoepelen, maar Den Haag heeft besloten dit niet te doen: de cellen moeten vol".
Albayraks dwang: ‘dubbel zitten’, deel 2
15-7-08: inkomstenafdeling PB (gebouw ‘Papa’):
Karin staat geërgerd beneden, op ‘het vlak’. Ze is aan het ‘verhuizen’. Een deel van haar spullen staat nog in haar ‘oude’ cel. Een deel staat in blauwe plastic zakken in een tweepersoonscel aan de overkant.
“Ze hebben niks van tevoren gezegd. Ik moet ineens in tien minuten dáár zitten”. Ze blikt misprijzend de cel met het stapelbed in. Daar is het een rommeltje, want haar toekomstig (d.w.z. over enkele minuten) celmaatje moet ook zo snel ‘verhuizen’.
Alles ligt door elkaar. Ze zoekt een brief aan haar advocaat, die ze posten wil, maar kan hem nergens vinden. Over enkele minuten is het tijd voor het luchten. Vóór die tijd moet de verhuizing gedaan zijn, want dan moeten al die deuren weer dicht.
Karin is een ‘gebruikster’, althans: ‘buiten’. Haar celgenote in spé is dat niet.
“We willen niet met elkaar. We liggen elkaar niet”.
Daar zijn de twee het over eens. Dat is het enige waarover ze het eens zijn.
Karin is de kwestie gaan bepleiten bij de ‘P.I.W.’ers’. Ze is bij hen op kantoor geweest. Ze vertelt:
“ Ze vroegen: “rook je?”
Ik zei: “ja”
Ze vroegen: “rookt zíj?”
Ik zei: “ja”
“Dan kunnen jullie bij elkaar. Dat is het enige criterium”.
Terwijl ze dit vertelt, zoekt ze de brief in beide cellen tussen haar spullen. Intussen wordt ze tot opschieten gemaand. Dan vindt ze de brief in de eenpersoonscel, wil een postzegel pakken uit de tweepersoonscel – haar nieuwe onderkomen – maar de deur daarvan zit al dicht en wordt niet meer voor haar opengedaan. Tijd = tijd, ook al is de verhuizing niet gereed.
Met de brief in haar hand loopt ze de luchtplaats op. Bij het verlaten van de afdeling, zowel als bij het oplopen van de luchtplaats, worden we geteld. “Achttien vrouwen op de luchtplaats”.
Ik vraag Karin, terwijl we rondjes lopen, wat ze zeiden toen ze zei dat ze niet wilde.
“Ze zeiden: “je moet”. Ze zeiden “Je hebt geen keuze, je hebt er niets over te zeggen”.
Vorige week had ik het met haar over het rapport van de RSJ (‘Meer op één cel?’) en de reactie van Albayrak.
“En hoe zit het dan met die inspraak waarover Albayrak het had?” merk ik op.
Karin besluit een bewaker die wij ‘snorremans’ noemen aan te spreken tijdens het luchten. Daarna komt ze naar me toe en vertelt:
“Hij zegt: “Ze wilden het versoepelen, maar ‘Den Haag’ heeft besloten dit niet te doen: de cellen moeten vol.”
Karin wil niet naar de ‘iso’, dus ze geeft toe. Na afloop van het luchten pakt ze haar laatste spullen uit de cel waarin ze eerst zat en sleept ze de tweepersoonscel in. Ik hoor haar nog vragen om een tweede asbak, maar zelfs dát is teveel gevraagd.
Ik tel zeker zes lege eenpersoonscellen in het uurtje ‘recreatie’ dat op het luchten volgt – het uurtje recreatie voor de bovenverdieping (de ‘ring’) wel te verstaan. Beneden heeft al recreatie gehad, dus Karin en haar celmaatje zitten al met z’n tweeën ‘achter de deur’, voor de rest van de dag. Het is kwart over drie.
Het is duidelijk waar het in Nederland naar toe gaat met die bajessen. De opmerking ‘De cellen moeten vol’ zegt het. Kort, bondig, en duidelijk.
Met andere woorden: Eerst bouwen we bajessen en cellen bij, en zoveel mogelijk ‘dubbele’, en dán zeggen we dat ze wel vól moeten!
Het aantal opgeslotenen moet dus worden aangepast aan de gecreëerde ‘capaciteit’, en er wordt voortvarend doorgebouwd. Daar gaan de komende jaren nog flink wat bedrijven, aannemers, bouwers, architecten, van profiteren. Met de nieuwbouw van het detentie- en uitzetcentrum Zestienhoven is de eerste publiek private samenwerking (pps) een feit. Amerikaanse toestanden. De gevangenis als industrie, als bedrijf, en zoals met alles dat wordt geprivatiseerd: hoe goedkoper, hoe ‘efficiënter’, hoe beter. Soberder dus. De bajes is booming big business geworden!
Terug naar de situatie in Nieuwersluis, en de tweepersoonsceldwang. Karin zei: “Maar in de ‘Romeo’ (een van de drie cellengebouwen hier) zijn toch geen tweepersoonscellen?”
“Jawel hoor”, weet ik te vertellen.
“Vorige keer dat ik hier was, niet”.
“Nu wel”.
“Shit!”
De bajesbazen van Nieuwersluis hebben het bij mij (nog) niet geprobeerd. Hoe inconsequent! Mijn te verwachten en aangekondigde weigering, voorzien van een stellig “en dan moeten ze maar zien hoe ze me in de iso krijgen” is hier wel bekend. Het zou op de inkomstenafdeling al lang mijn beurt zijn geweest, ware het niet dat men het nodig vond vóór die tijd mij ‘ter observatie’ naar een afdeling die BZA heet (en tijdelijk is ondergebracht in gebouw ‘Romeo’) over te plaatsen. Die afdeling hangt vol met camera’s, bolletjes, aan de muren. Je kunt er nergens lopen zonder dat je doen en laten nauwgezet wordt vastgelegd. Er zijn ‘gestripte’ cellen, waar bijna niks in staat, maar géén tweepersoonscellen. Het is de enige afdeling zonder tweepersoonscellen.
16-07-08: ‘standaard’-afdeling QA, beneden, cel 35 (gebouw ‘Quebec’)
Tot gisteren zat ik – na fel protest en tussenkomst van mijn advocaat – terug op de inkomstenafdeling PB, minimaal 21 uur, meestal 22 uur ‘achter de deur’. In mijn eentje vind ik dat wel ‘te doen’. Ik schrijf, teken, doe lichaamsoefeningen, luister naar de radio.
Vandaag ben ik overgeplaatst naar een andere afdeling: QA. Deze afdeling heeft 17 tweepersoonscellen, en 15 enkele. Totale ‘bevolking’: 49 vrouwen. Druk. Er is ‘arbeid’, maar dat doe ik niet. Ik werk niet als slaafje voor de staat. Werken hoeft weliswaar niet, maar dat betekent méér tijd dan op inkomsten: ‘achter de deur’…
Voorlopig zit ik (nog) alleen. Er is geen ‘contra-indicatie’ voor een 2pc, meende ik te horen zeggen.
Twee vrouwen die hier ‘reinigster’ zijn, zitten samen en kunnn het goed met elkaar vinden. “Maar als dat niet zo is….. je moet tóch”.
Momenteel ben ik één van de 15 gelukkigen die alleen zit. Sommige vrouwen zitten hier jáááren. Waarom zou ik bevoorrecht blijven? Ik ben dus benieuwd of de directie van deze ballentent alsnog consequent gaat zijn en iedereen gelijk gaat behandelen. Of geldt de dwang ‘in the end’ alleen voor mensen die gemakkelijk geïntimideerd kunnen worden??
Joke Kaviaar, 16-7-08
Vanuit ‘Quebec’, Nieuwersluis
|
