[recensie] Keizer zonder Kleren
j. pronk - 31.01.2010 11:32
De verhalen in de bundel De koe lacht nier meer zijn illustraties van de onvermijdelijke striptease van het dominante denken over ontwikkelingslanden, ontwikkelingssamenwerking, ontwikkelingshulp en de Nederlandse voortreffelijkheid.
Theo Ruyter weet waarover hij schrijft. Hij heeft zich al een jaar of veertig beziggehouden met ontwikkelingslanden en met wat wordt aangeduid als ontwikkelingssamenwerking en ontwikkelingshulp. Hij kent die zaken van binnen uit, omdat hij er in verschillende functies bij betrokken is geweest, in Nederland en in Afrika. Hij is er in de loop der jaren steeds kritischer over gaan schrijven.
Daarvan getuigt ook zijn jongste bundel artikelen en verhalen, verschenen onder de titel De koe lacht niet meer. Die koe komt op twee plaatsen in de bundel aan de orde. In het titelverhaal, een open brief aan zijn vrienden en collega's in Tsjaad, hekelt de schrijver een bedelaarsmentaliteit die de ontwikkelingshulp degradeert tot 'een melkkoe waaraan men zich naar hartelust te goed kan doen'. (pg.33)
Maar niet alleen hulpontvangers krijgen ervan langs, ook hulpgevers. Zij lijden, aldus de schrijver, aan hulpzucht. Die maakt de hulp tot 'een heilige koe, die je nu eenmaal moet vereren'. (pg.174) Die verering staat in het teken van 'het merk Nederland' en van de belangen van de hulpgevers zelf. Dat zijn niet zozeer de exportbelangen van de Nederlandse economie, maar de belangen van de hulpindustrie, die 'goede sier maakt met de (melk)koe' (pg.156) en doorholt als een kip zonder kop. Dat komt niet omdat de dominee het gewonnen zou hebben van de koopman, maar omdat hulp geven een doel op zich zelf is geworden en hulpgevers daar wel bij varen.
lees verder:
 http://www.ravagedigitaal.org/2010/05/artikel.php
 Website: http://www.ravagedigitaal.org
|
