|
|  |
Gezichten en namen in plaats van blinde vlekken!
Niemand is vergeten! - 01.05.2010 22:41
Mei 2010 – Herdenkingsactiviteiten naar aanleiding van de 10e Sterfdag van Dieter Eich in Berlijn.
Sinds de Duitse hereniging zijn in Berlijn twaalf mensen vermoord door neo-nazi’s — althans volgens de officiële statistieken. De herinnering aan deze mensen die werden vermoord door neo-nazi’s vervaagt met de tijd en samen met dit lijkt ook de daad zelf te vervagen. Daarom is het onze taak en onze plicht om die mensen die vermoord werden namen en gezichten te geven voordat zij, hun moorden, maar ook de omvang van nationaal-socialistische ideologie in de vergetelheid raken.
Herdenkingsdemonstraties die, zoals vanaf het begin van de jaren ’90 voor Silvio Meier in Berlijn en sinds 2005 voor Thomas Schulz in Dortmund plaats vinden, tonen precies deze zorg. Voor ons maakt het niet uit hoe de herdenkingen wordt gehouden. Het belangrijkste is dat het gebeurt.
Sinds drie jaar vinden er acties plaats in Berlijn ter nagedachtenis van Dieter Eich. De 25de mei 2010 markeert de 10e Sterfdag van zijn dood. Voor ons is dit de reden om de omstandigheden en de sociale achtergronden van deze moord extra te benadrukken.
Dieter Eich ontving die dagen sociale bijstand en woonde in een van de prefab-woningen in de buitenwijken in het noordoosten van Berlijn, in een wijk genaamd Buch. In de nacht van 24 op 25 Mei 2000 zopen een groep jonge neo-nazi’s, die in hetzelfde flatgebouw leefden als Dieter Eich, zich flink klem. Onderling aangezet namen ze de beslissing om een “Klaploper“ in elkaar te slaan. Zij drongen bij Dieter Eich de flat binnen, waar ze hem vonden en hem brutaal in elkaar sloegen. Vervolgens zijn ze gevlucht. Een korte tijd later keerden ze terug en doodde Dieter Eich met meerdere messteken, zodat hij geen verklaring kon afleggen aan de politie. Dieter Eich bloedde dood in zijn appartement.
Ideologische achtergrond
Dieter Eich werd doodgestoken, omdat hij in de ogen van zijn moordenaars een sociaal welzijns “parasiet“ was. De moordenaars handelden zo volgens de traditie van het massaal vermoorden van bedelaars, werklozen en zwervers tijdens het nationaal-socialisme. Zo werden tijdens april en juni 1938 meer dan 10.000 mensen gedeporteerd naar concentratiekampen als zogenaamde asociale elementen, in een campagne genaamd “Arbeitsscheu Reich”, wat betekende dat ze niet bereid waren om te werken. Een continuïteit, die loopt van het nationaal-socialisme tot de dag van vandaag kan niet worden ontkend. De zinsnede “die niet werkt is niets waard ” wordt vrijwel zonder uitzondering door alle krachten in deze huidige samenleving gedeeld. Zo ver buiten het politieke mainstream staan Eich’s moordenaars dus niet . Het subtiele verschil tussen een goede burger, de overheid, het bedrijfsleven en de media aan de ene kant en de neo-nazi’s aan de andere kant is, dat het in deze eerste kringen niet past om “luilakken” en “parasieten” eenvoudig neer te steken.
Zelfs als de mensen het minst tevreden zijn met de arbeidsomstandigheden waaronder ze moeten werken. Zelfs als ze liever op vakantie gaan in plaats van overuren te draaien, veroordelen zij en verachten zij de mensen die niet kunnen werken of die niet bereid zijn om werken. Hoe is dit anders te begrijpen dan een acceptatie van het werken totdat je erbij neervalt, druipend van onderdanigheid? Een “dank u” aan de ellendige omstandigheden waarin wij leven!
De discriminatie van de niet-werkende mensen wordt niet alleen gevoed door de sociale afgunst van de burgers onder elkaar maar het is gewenst en gelegitimeerd door de hoogste autoriteiten en instellingen. Veel mensen denken negatief over werklozen, de staat vormt dit in wetgeving met als doel met meer dwang en geweld meer productiviteit uit de burgers te knijpen, maar de staat gebruikt dit ook als brandstof voor conflicten tussen de werklozen en de loonslaven. Het is het belang van de staat om dit conflict in leven te houden omdat het anders kan gebeuren dat de werkende en de niet-werkende “luie” menigte hun woede op de staat zelf richten.
Wat betreft de vraag over werk, de samenleving en de staat wikkelen zich in een dubbele morele standaard tegen de niet-werkende mensen en op hetzelfde moment laten ze nog een achterdeur open om een zielig gezicht op te zetten als er wederom een “klaploper“ in de goot is geslagen. Laat ze bij elke lettergreep van hun leugenachtigheid stikken in deze oneerlijke verklaringen!
Wie de basis vormt voor een maatschappelijk klimaat waarin de waarde van een individu alleen wordt gemeten door zijn arbeid, moet niet verbaasd zijn als extreem-rechtse patsers zich hierin bevestigd voelen en in de “juistheid” van hun actie.
Mei 2010 – Kijk niet weg! Onderneem actie!
Tien jaar na de moord op Dieter Eich willen we deze herinnering levend houden met evenementen en acties en door het benoemen van de sociale achtergronden. Bovendien willen we ons inzetten om af en toe in de wijk Buch en het omliggende gebied anti-fascistische accenten naar voren te brengen. De voortdurende aanwezigheid van (extreem-)rechtse ideeën in deze omgeving benadrukt nog meer de noodzaak om het herdenken de slachtoffers van het rechtse geweld met de dagelijkse bestrijding van neo-nazi’s.
23. Mei 2010 | Demonstratie | Berlin-Buch
Kom naar Antifascistische demo! Organiseer zelf acties!
North East Antifascists [NEA] Berlin
 http://www.nea.antifa.de/
 E-Mail: antifa-amsterdam(ad)puscii.nl  Website: http://www.niemand-ist-vergessen.de/
|
| Lees meer over: anti-fascisme / racisme vrijheid, repressie & mensenrechten | | aanvullingen | | De mishandelingen van precairen. | nn - 02.05.2010 14:11
Precairen worden vaak mishandeld met een ( vage )politieke motivatie als uitgangspunt ook in Nederland. Ik spreek uit ervaring als slachtoffer.
Meedere keren ben ik aangevallen in mijn woonomgeving o.a. in Amsterdam.
Aangifte doen vaak onmogelijk. Vaak wordt de zaak ook nog omgedraaid door de politie waarbij het slachtoffer - toch maar een alleenstaande langdurig werkloos en overlast veroorzaker volgens de politie- de schuld krijgt. Weggepest - opnieuw - door een overmacht aan griezels die zich vaak bekend maken als " hard werkende mensen " omwonenden. Of drugs dealende schoften gekken en dergelijke. Ik herinner me Ton Zuur een precaire - die landelijke bekendheid kreeg na jaren dood in zijn woning te hebben gelegen. Volgens Vrij Nederland is hij vermoord volgens de politie Rotterdam niet. Ton kwam zo bleek uit verklaringen van anderen regelmatig in elkaar geslagen thuis. Hij werd als ik het me goed herinner aangepakt door jongens uit zijn woon buurt.
Vlak na dat het in de pers kwam zo'n 7 jaar geleden ben ik in die buurt gaan kijken.
Ik werd door witte jongetjes daar toegeroepen dat ik een " moedere neuker " ben en dergelijke. Het trappenhuis van de flat waar Ton woonde was voor iedereen toegangkelijk. Ik heb wat bloemen neergelegd bij die ingang en ben weg gegaan. Interessant mogelijk : ik heb die dag met de toenmalige stadsdeel voorzitter gesproken van het stadsdeel waar Ton woonde. Tot mijn verbazing bleek hij heel toegankelijk. Hij zei me dat ze Ton van uit het kantoor regelmatig langs zagen komen als hij boodschappen deed. Ook zei hij me : " weet je hoe hij genoemd werd ? JEZUS ".
Ton droeg oude soldaten kleding lang haar met zweetband. Ik ben ook nog een bijbel winkeltje in het plaatselijke winkelcentrumpje binnen gelopen.
Ze zeiden dat ze Ton niet kenden.
Conclusie voor zo ver je die zelf nog niet had bedacht : je kan als
precaire op niemand rekenen. Wat is je keuze : bewapen je je zelf ?
Of kies je er voor zonder verzet gehandicapt of dood te worden getrapt ?
| |
| aanvullingen | |
