|
|  |
Het politieke failliet van de kraakbeweging?
Luca Voorhorst - 17.05.2010 12:56
Als er één ding is wat de 'strijd' tegen het kraakverbod duidelijk gemaakt heeft, dan is het wel dat de kraakbeweging* hard afstevent op haar failliet als radicaal-politieke beweging in Nederland. De ideologische en strategische keuzes, of het gebrek daaraan, die in deze strijd gemaakt zijn, kenmerken zich door depolitisering van het kraken, verregaande integratie binnen het parlementair-kapitalistische systeem en gebrek aan een breder politiek kader. Ongeacht de uitslag van de stemming over het kraakverbod in de Eerste Kamer, dreigt de kraakbeweging daarmee haar eigen doodvonnis als relevante factor binnen het radicaal-linkse spectrum te tekenen.
Depolitisering
Voor zover activiteiten tegen het kraakverbod al onderbouwd werden met een coherente argumentatie, leunde deze op twee peilers: kraken als noodzaak ten gevolge van woningnood en de sociale en culturele functie van kraakpanden.
Het eerste argument is weliswaar valide, maar krijgt een kortzichtige uitwerking wanneer dit geïsoleerd wordt van bredere maatschappelijke ontwikkelingen; ik kom hier later nog op terug. Bovendien beperkt het het belang van kraken tot het wonen an sich, waarmee het belang van kraken als mogelijkheden scheppend voor een breder politiek verzet naar de achtergrond geduwd wordt.
Veel ernstiger is de nadruk die steeds gelegd wordt op een ander woonfunctie-overstijgend belang van kraakpanden: de sociale en culturele functie ervan. Niet omdat deze functie niet van belang is voor mensen die er gebruik van maken, maar omdat het presenteren hiervan als een bijdrage aan het functioneren van de huidige maatschappij meer dan wat ook het vastzitten binnen het huidige systeem duidelijk maakt.
Voor de mensen die een plek vinden in een kraakpand, omdat ze nergens ander terecht kunnen, voor mensen die gebruik maken van goedkope eetcafés, atelier- en oefenruimtes en weggeefwinkels, daarvoor zijn deze functies van belang en mede daarom is een kraakverbod absoluut niet wenselijk. Maar door ze richting publiek en vooral richting politiek als argument tegen het kraakverbod te presenteren, wordt kraken getransformeerd tot een maatschappijbestendigende bezigheid in plaats van een activiteit gericht op maatschappijverandering.
In een reactie op de voorgestelde wetgeving en bijbehorende Memorie van Toelichting werd zelfs beweerd dat de maatschappij baat heeft bij kraakpanden omdat deze fungeren als opvangplek voor randgroepen en daarmee overlast voorkomen wordt. De angst voor en uitsluiting van de ongewensten en gemarginaliseerden binnen deze samenleving wordt daarmee alleen maar verder gecultiveerd en de hierarchisch-kapitalistische basis van de maatschappij wordt niet alleen als voldongen feit aanvaard, maar zelfs expliciet als het beschermen waard gekwalificeerd. Ik wil best aannemen dat de opstellers van het betreffende stuk dit niet bewust zo gedaan hebben, maar daarmee is het des te kenmerkender voor de onnadenkendheid van het bij elkaar graaien van op dat moment in het eigen straatje passende argumenten, zonder zich van de bredere implicaties ervan rekenschap te geven. Waarom wordt niet eerst de vraag gesteld of deze maatschappij überhaupt wel het beschermen waard is? Of er niet bovenal gevochten moet worden voor bevrijding uit dit dodelijke kapitalistische systeem, gebaseerd op, vooral in internationaal verband tot uiting komende, onderdrukking, uitbuiting en uitsluiting, om een vrijere en humanere samenleving op te kunnen bouwen?
Het ontplooien van alternatieve sociale initiatieven, zonder een politiek-inhoudelijk kader, zonder dat dit hand in hand gaat met strijd tegen het huidige systeem, leidt uiteindelijk slechts tot versterking van dit systeem. Al te vaak worden dergelijke initiatieven makkelijke wijkplaatsen zodat gepriviligeerde legaal in het land verblijvende mensen in alle rust en zonder problemen hun niche binnen de maatschappij kunnen creëren en, claimend dat ze een voorbeeldfunctie vervullen, het idee hebben dat ze activistisch bezig zijn, zonder ook maar enige bedreiging te vormen voor het systeem. Sterker nog: ze bestaan vooral bij de gratie van de kapitalistische wegwerpmaatschappij. Deze initiatieven als doel in zichzelf zien staat verandering dan alleen maar in de weg.
Voor daadwerkelijke maatschappijverandering is het nodig buiten de door het systeem gegeven ruimte te treden, zowel ideologisch als strategisch en tactisch. Kraken zou hieraan een bijdrage moeten leveren. Door het ontnemen van een politiek karakter aan kraken, waarbij een kraakinfrastructuur als basis voor verzet tegen het kapitalistische systeem fungeert, blijft een lege huls achter. In de praktijk is het gelukkig niet zover, maar als deze lijn zich doorzet wat zijn kraakpanden dan nog meer dan enerzijds vrijplaatsen voor een alternatieve levensstijl en de eigen subcultuur, anderzijds a-politieke sociale initiatieven? Misschien niks mis mee, maar als het dat niveau niet overstijgt, als het streven naar en werken aan maatschappijverandering niet tot de kern behoort, dan voel ik me, zelf ook wonend in een kraakpand, ook niet tot veel solidariteit geroepen wanneer daar bijvoorbeeld in het geval van een dreigende ontruiming een beroep op gedaan wordt.
Integratie binnen het parlementair-kapitalistische systeem
De zwakke inhoudelijke onderbouwing van de strijd tegen het kraakverbod werkt ook door in de gekozen strategie en middelen om deze vorm te geven. Het meest storende hierin is het voortdurende beroep op de veronderstelde redelijkheid van de politiek, die daarom niet met militanter verzet onder druk gezet zou moeten worden, wat bijgevolg tot een hoge mate van zelfpacificatie heeft geleid.
De consequente presentatie van kraken als maatschappelijk nuttig, zo niet nodig, en als al politiek, dan alleen gericht op woningnood, dwingt tot het aannemen van een rol als 'lieve' kraker, als sociaal werker, als woningzoekende, als cultuurvernieuwer - een identiteit als radicaal-politiek handelend mens, of collectief als radicaal-politieke beweging, past daar niet in.
De benutte actiemiddelen zijn in lijn met deze keuze en beperken zich dan ook vrijwel geheel tot lobby, petities en andere publieks- en vooral ook autoriteitsvriendelijke acties. Alles gericht op beïnvloeding van de besluitvorming in het parlement. Zowel op onderwerp-inhoudelijk als op ideologisch niveau betekent dit een verregaande integratie binnen het parlementair-kapitalistische systeem.
Onderwerp-inhoudelijke integratie door het aandragen van argumenten die binnen de heersende politieke tijdgeest gewicht in de schaal moeten leggen. Zoals het hierboven al genoemde definiëren van kraakpanden als buffer tussen maatschappij en gemarginaliseerden, maar ook door het aanhaken bij de redenering van de zogenaamd linkse partijen in het parlement dat er al voldoende juridische mogelijkheden zijn om de 'uitwassen' van kraken tegen te gaan. Door bestaande repressiemogelijkheden als argument in de strijd te gooien, worden deze gelegitimeerd en geïnternaliseerd, in plaats van een noodzakelijk verzet tegen repressie, destemeer wanneer die uitgeoefend wordt binnen de kaders van de huidige machtsstructuren, als uitgangspunt te nemen.
Ideologische integratie door het willen meespelen in de parlementaire besluitvorming en het accepteren van grenzen die de wens tot het vervullen van die rol oplegt aan de in te zetten middelen. Een militantere, meer offensieve uitstraling, laat staan het inzetten van radicalere actiemethoden, wordt als contraproductief afgedaan; als het ingooien van je eigen ruiten. Dit toont niet alleen een gebrek aan historisch besef over het voeren van sociale strijd, waarbij juist de inzet op vele fronten en met vele middelen elkaar versterkt, maar deze zelfpacificatie leidt ook tot zelfneutralisatie. Geen enkele belangrijke sociale strijd is ooit gewonnen zonder het inzetten van militante actiemethoden, zonder het buiten de door het systeem gegeven ruimte te treden. Simpelweg omdat het systeem alleen tot, beperkte, aanpassingen bereid is, wanneer daarmee het voortbestaan van het systeem wordt veilig gesteld als dat anders onder druk zou komen te staan. Daarmee is direct de beperking van sociale strijd binnen het systeem aangegeven, maar zo'n sociale strijd heeft in ieder geval geen kans van slagen zonder de stok van radicaler verzet achter de deur.
Ideologische integratie ook door het accepteren van de kapitalistische liberale parlementaire democratie en de beperkingen daarvan. Er zijn misschien redenen om te beargumenteren dat de tijd niet rijp is om alle acties in het kader van een frontale aanval op het systeem te plaatsen, maar wie dat kader voor zichzelf loslaat, wie haar/zijn eigen handelen losweekt uit dit kader, en haar/zijn hoop vestigt op de veronderstelde redelijkheid van dat systeem, die verloochent de radicale politieke strijd en ontkent de desastreuze gevolgen die het functioneren van het systeem voor vele anderen heeft. Omdat dit zo kenmerkend is voor radicaal-links in Nederland in de volle breedte, zou het onterecht zijn dit de kraakbeweging specifiek te verwijten, maar het is onmiskenbaar dat er sprake is van een neergaande spiraal van inhoudelijke en methodologische matiging en zelfneutralisatie.
De veronderstelde redelijkheid van het systeem is iets wat door socialisatie een vrijwel bij iedereen geïnternaliseerde reflex is, en het is moeilijk daarvan los te komen. Waar het om kraken gaat, wordt die vooronderstelling nog gevoed door het feit dat kraken al decennialang in principe toegestaan wordt door het systeem. Die houding kan echter niet gekwalificeerd worden als 'redelijkheid', maar is gewoon de voor het systeem tot nu toe meest effectieve manier geweest om ermee om te gaan. Ondertussen is de onredelijkheid van het systeem al die tijd al onmiskenbaar geweest op vele andere vlakken: de voortdurende uitbuiting van de Derde Wereld, de gevoerde oorlogen, het vluchtelingenbeleid, de afbraak van sociale voorzieningen, de toenemende repressie en controle enzovoort. Een systeem dat gevormd wordt door machtsstructuren, dat is gebaseerd op onderdrukking, uitbuiting en uitsluiting, dat de drie-eenheid nationalisme, kapitalisme en patriarchaat als kern heeft, is per definitie niet redelijk.
De pogingen om bredere publieke steun te krijgen, kenmerken zich eigenlijk door hetzelfde inhoudelijke euvel als hierboven aangeduid voor de pogingen tot directe beïnvloeding van de politiek. Natuurlijk is een grotere publieke basis wenselijk, maar het is wel een belangrijke vraag waar die basis voor gecreëerd wordt. Als aanzet voor een breder politiek verzet, of slechts als steun voor de binnen de status quo functionerende bestaande sociaal-culturele kraakinfrastructuur?
Gebrek aan breder politiek kader
Bovenstaande kritiekpunten hangen samen met een meer omvattend punt: een gebrek aan een breder politiek kader. Dit werkt twee kanten op: een geïsoleerde analyse van de achtergronden van het kraakverbod en een one-issue-activisme zonder verbindingen met andere sociale strijd, laat staan met een overkoepelende totaalstrijd.
Het voorstel voor een kraakverbod komt niet zomaar uit de lucht vallen en is niet louter te wijten aan een toenemende grip van de vastgoedsector op politiek en bestuur. Het is veeleer een logisch uitvloeisel van een algehele verrechtsing en toenemende repressie, die op vele vlakken vorm krijgt.
Door het kraakverbod te analyseren als op een zichzelf staand fenomeen, valt dat bredere kader weg en worden keuzes aangaande strategie, tactiek en argumentatie in een bepaald vacuüm gemaakt, in plaats van te worden gebaseerd op een grondig en volledig begrip van (politieke) achtergronden en omstandigheden.
Een bredere analyse had bijvoorbeeld kunnen anticiperen op het niet landen van het argument dat het kraakverbod overbodige symboolpolitiek is, omdat het niets wezenlijks toevoegt aan bestaande juridische instrumenten om 'uitwassen' aan te pakken en de praktische uitvoerbaarheid twijfelachtig is. Het gaat veel politieke partijen juist om dat symbolische belang, om politieke stoerdoenerij, als vertoon van zero tolerance, van de ultieme herwaardering van het eigendomsrecht, van gentrificatie en commercialisering van de publieke ruimte, van de veiligheidsobsessie en een brede afkeer van alles wat 'links' of is of als zodanig gepercipieerd wordt. In zo'n setting halen ook argumenten met betrekking tot woningnood en sociaal-culturele functies van kraakpanden weinig uit, omdat deze geacht worden ondergeschikt te zijn aan dat eigendomsrecht en aan het law-and-order-denken als geheel.
Door in de strijd tegen het kraakverbod aan de andere kant politiek gezien zo naar binnen gekeerd te zijn, en geen verbindingen te zoeken met andere vlakken van sociale strijd, lever je én geen bijdrage aan een noodzakelijke bredere strijd én ontneem je jezelf potentiële bronnen van versterking, zowel qua menskracht als qua steun als qua ideologische sterkte. Praktische 'sectoroverstijgende' samenwerking komt vaak maar moeizaam van de grond, maar op z'n minst had er een argumentatie gepresenteerd kunnen worden die blijk gaf van een bredere maatschappelijke en politieke blik en van een besef van de noodzaak voor een totale maatschappijverandering.
Door kraken wel te positioneren als onderdeel van en basis voor totaalstrijd, wordt de uitstraling breder en krijgt verzet een meer solide ondergrond. Als een (plotseling) radicalere opstelling, in woord en daad, het enkele belang van kraken als zodanig echter niet overstijgt, dan valt deze inderdaad moeilijker positief uit te leggen.
Daarom doet de (voorzichtige) militantie die nu op het laatste moment, althans in woorden, nog naar binnen is geslopen bij de laatste acties tegen het aannemen van het kraakverbod, vooral aan als een wanhoopssprong van een in het nauw gedreven kat. Of eigenlijk van in het nauwgedreven blanke middenklasse-kinderen, die met een schok ontwaken uit hun beeld van de maatschappij en pas in opstand willen komen nu ze hun plekken, hun vrijplaatsen om hun subculturele levensstijl vorm te geven, dreigen kwijt te raken en hun appèl op de redelijkheid van het systeem geen succes heeft gehad.
Dat er ook zonder dreigend kraakverbod genoeg redenen zijn om het huidige systeem af te breken, was blijkbaar niet doorgedrongen.
(* Ik realiseer mij dat er geen sprake is van een 'kraakbeweging' als één homogene groep, maar richt mij op de lijn die in hoofdzaak gekozen is bij de diverse activiteiten tegen het kraakverbod. Verder wil ik niets afdoen aan de inzet, het enthousiasme en de oprechte bedoelingen van de bij deze activiteiten betrokken personen, die de tijdsgeest hierbij zeker niet mee hebben gehad.)
 E-Mail: lucavoorhorst@gmail.com
|
| Lees meer over: vrijheid, repressie & mensenrechten wonen/kraken | | aanvullingen | | Great article | nn - 17.05.2010 14:25
Interesting analysis, at least in qualitive terms though I think you're missing a quantitive aspect to the analysis. You do however seem to be missing any proposals and suggestions for someone who claims to be so concerned with strategy. Surely a basic understanding of strategy would imply having some goals, aims and objectives? I also wonder what groups or campaigns you're involved in or through which organisational structures you are arguing this? Posting on indymedia doesn't quite cut it, ya know? Cause one other gaping hole in your analysis is the missing critique of the lack of structure and organisation in the squatting movement and of a growing anti organisational sentiment too? I'm afraid unless your positing some sort of organisational theory and practice, this piece of yours (as well written as it is) will simply reveal you as a sympathiser and not someone to be taken seriously.
| | Scherp | RR - 17.05.2010 14:35
Scherp stuk en wat nu?
| | sociale revolutie kan niet totalitair zijn | Pa Gandhist - 17.05.2010 16:41
De roep naar totaalstrijd en totaaloppositie gaat ongehoord verklinken, als daarvoor geen sociale basis bestaat. Ongeacht het feit dat er vast wel allerlei reden voor zo een oppositie zouden zijn, heb ik niet de indruk dat de bevolkingsgroepen, die door in de status quo 'benadeeld' zijn, zich subjectief in zo een optie kunnen vinden.
De reden daarvoor is op verschillende plekken te vinden. Er is nauwelijks sprake van gevoelens van 'hoge nood' bij noemenswaardige hoeveelheden leden van de samenleving. Net als de krakers zelf zit de overgrote meerderheid meer op min op haar gemak in een soort pluche-voor-jan-met-de-pet. Of te wel: huisje boompje beestje zijn niet echt in het gedrang. Vooralsnog is de 'crisis' niet echt een sociaal-economische werkelijkheid.
Dat heet weliswaar niet dat er geen sociale of economische tekorten zijn , die zulk een meerderheid (of zelfs relevante minderheid) zouden kunnen raken. Allen zijn in de algemene belevenis de oorzaken ervan niet te vinden in de fundamenteel verkeerde inrichting van de maatschappelijke order, maar vooral in de tekortkomingen bij de uitvoer van een zeer complex sociaal systeem.
Een frontale aanval op dit systeem wordt dan door meerderheid of zelfs relevante minderheid eerder als een gevaar voor hun persoonlijke welvaart beschouwd, dan als een oplossing voor hun problemen.
De posities en methodes van de huidige kraakbeweging zijn in die zin dan ook eerder het resultaat van een maatschappelijk status quo, dan een bewust gekozen niche, voortvloeiend uit gemakzucht. Feitelijke worden eisen vanuit deze actiegroep vooral dan serieus genomen , als ze op problemen en (als enigszins realistisch ondervonden oplossingen ervan) inspelen.
De gemakzucht (en bijhorend dreigen politiek faillissement), komen dus vanuit een ander hoek eigenlijk. Het inspelen op complexe samenhangen en ontwikkelen van creative voorstellen tot oplossing van even complexe problemen, is niet bepaald de sterkte van een in het nauw gedreven subcultuur. Het is met name gemakkelijker de kreten van totaalstrijd en frontaaloppositie te herhalen, dan erover na te denken wat diens inhoud voorstelt tegenover de sociaaleconomische werkelijkheid of de psychologische receptie ervan door 'normale' burgers.
Concreet gezien hoeft men alleen maar te beschouwen welke argumenten tegen een kraakverbod uberhaupt serieus in de maatschappelijke debat naar boven kwamen en welke niet. Dreigementen met dikke rellen bijvoorbeeld werden geregeld weggehoond, gans in de zin van 'you and what army?'. Het zijn juist de argumenten, die beter ingaan op de omstandigheden, die kraken tot noodzaak maken, die wel eens willen invloeien in het debat: woningnood, emancipatie van randgroepen, speculatiebestrijding.
Het zijn de successen of het falen op deze punten, die deur open (of juist weer dicht) doen, voor een meer fundamentele systeemkritiek. Dit vindt zijn praktische uitwerking op veel vlaktes. De meest duidelijke is zeker de sociaalpsychologische rol die de kraakbeweging toebedacht wordt: in het kader van de woningmarkt wordt bijna iedereen zwaar genaaid. De krakers pakken de schuldigen gewoon hard terug. Dat maakt de persoonlijke schade die men zo oploopt door huurbaas of hypotheekbank weliswaar niet kleiner, maar zorgt desondanks voor een soort genoegdoening.
Hetzelfde geldt voor de 'samenwerking' met de overheid bij het bestrijden van de uitwassen van het illegaal kapitalisme (lees witwasserij) en soortgelijks, waar de krakers voortdurend deuren opentrappen aan die politie en justitie blijkbaar niet durven te komen. In de ogen van de publieke opinie dwingen de krakers dan deze overheden om juist weer op te gaan treden en wordt, ondanks soms pogingen verwoede pogingen om juist dat soort
rijke misdadiger met rust te laten.
Last not least vervullen de niches die de kraakbeweging creert wel degelijk een functie bij het emanciperen van benadeelden. Met name creeren juist kernactiviteiten zoals een kraakspreekuur een front die het voor zowel burgers als hun gekozen vertegenwordigers mogelijk om bepaalde problemen en diens oorzaken op een politieke manier te benaderen. Iets dat zonder het framework van een 'beweging' nooit zou lukken, want met vage kraakwachten of dronken crusten valt structureel weinig te beginnen.
Aan het eind van de dag is van politiek faillissement geen spraken. Door de successen op genoemde vlaktes worden de indieners van het kraakverbod namelijk gedwongen toevlucht te nemen bij het meest irrationele argument: de verdediging van het absolute eigendomsrecht ten alle kosten. In het parlemetaire debat, werd dit wel degelijk expliciet onderwerp van de debat. Dat juist D66 dan de beperking van het absolute eigendom uit maatschappelijke solidariteit daar bepleit mag overkomen als een grap, wel duidt het aan dat met koevoet en pamflet in handen fundamentele vraagstukken op de nationale agenda kan zetten.
De vraag rest, waarom zoiets dan minder goed tot uberhaupt niet lukt op straatniveau. De overgrote meerderheid der woningzoekenden mag wel begrip hebben voor de argumentatielijn en genieten van de aventuren van de kraakscene op televesie, maar beschouwt zoiets niet als een uitvoerbaar manier van aanpak voor hun persoonlijke problemen. De antwoord ligt inderdaad bij een verbreding, maar niet op ideologische vlakte en zeker niet bij het radicaliseren van de militante strijd omdat dit de methodes juist ontoegankelijker zou maken.
De grootste relevante minderheid op de woningmarkt, die mss wel te mobiliseren valt, zijn onderhuurders en kraakwachten. Dit omdat deze groepen vrijwel dezelfde economische en culturele achtergronden hebben dan de meeste krakers. Zelfs de organisatie en actiemethodes van de kraakbeweging zouden uitstekend geschikt zijn om juist voor deze mensen soulage te kunnen afdwingen.
| | en nu | nn - 17.05.2010 17:12
idd goed stuk. hopelijk gaan er nog meerdere volgen de komende tijd. zoals het stuk aangeeft, laat er weer discussie zijn. de wat nu, is een goede vraag. om nou met z'n alle opeens de stenen op te pakken en de straten op te gaan lijkt me niet realistisch en op langer termijn ook niet wensbaar. ongeacht van wat er morgen uit de eerste kamer gaat komen lijkt het me goed om dit stuk, of een ander stuk naar waar je smaakt ligt, te nemen en het eens in je huis, ksu, stad etc. te verspreiden en te lezen en er eens over te hebben. en dan bedoel ik niet polderden.
goed als mensen gaan reageren met breed verzet tegen het kraakverbod inclusief militantere tactieken, maar het is inderdaad een beetje een in het nauw gedreven kat. we moeten onze agenda niet laten dicteren door den haag en gaan nadenken over hoe we verder willen met de beweging en de politieke implementatie daarvan.
dus verspreid de tekst, ook als je het er niet mee eens bent, en laten we er met z'n alle weer eens wat leven in schoppen.
kraken gaat door!
| | tja | sm - 17.05.2010 18:58
Je zegt het zelf al aan het eind van je artikel, de tijdsgeest zit niet echt mee. Wat jij beschrijft in je artikel is ongetwijfeld waar een hoop mensen mee worstelen die op dit moment bezig zijn het kraakverbod tegen te houden. We hebben echter niet de luxe dat we een brede en grote beweging achter ons hebben staan. het maatschappelijk draagvlak is op dit moment zeer klein. Radicalere actiemethodes halen die cijfers niet omhoog.
Ik vind ook dat kraken en maatschappijkritiek hand in hand moeten gaan. Ik ben echter ook niet wereldvreemd. Om in dit stadium richting politiek uit te dragen dat wij voor een (radicaal) andere maatschappij strijden, is zeker geen niet de beste actiemethode tegen het kraakverbod. Sterker nog, ik durf te beweren dat een initiatief voor het kraakverbod mede zo'n groot draagvlak heeft omdat de kraakbeweging bijna geen binding meer heeft met deze 'normale' maatschappij.
Los van de idealen waarom men kraakt.
Los van de maatschappijkritische en poitiek-verachtende houding van veel krakers.
Denk je dan niet dat op dit moment de opportunistische koers veruit het meest uithaalt. Het belangrijkste is op dit moment dat het kraakverbod wordt tegengehouden. Laten we de discussie die jij opstart voeren als kraken straks nogsteeds legaal is.
| | soli | nn - 18.05.2010 02:21
 -
Ik was geïnspireerd door je tekst en heb er een boekje van gemaakt zodat mensen het kunnen uitprinten en verspreiden.
| | Reactie | LV - 18.05.2010 23:41
Bedankt voor de reacties!
@ nn ('great article')
I think your missing the point I'm trying to make - I didn't set out to write a complete critique of the squatting movement, I'm merely trying to say something about the lack of political content, argumentation and embedment that I think is a big problem. The aim of my article is just that people start to think about that side of the struggle a bit more.
I'm much involved in other struggles, not that much in the squatting movement, just doing some support work like a bit of research and legal support (and still happy to do such things).
If you think something is wrong with the structure and organising within the squatting movement, I suggest you write something about that.
@ RR
En nu? Hopelijk zet het mensen aan het denken en discussiëren en komt er wat meer politieke inhoud en inbedding bij komende acties.
@ Pa Ghandist
Sociale revolutie kan inderdaad niet totalitair zijn, maar moet wel totaal zijn. In mijn ogen kan het ontbreken voor een sociale basis, of een daarmee samenhangende richting van het maatschappelijke debat, geen reden zijn om een ander kader aan te nemen of de totaalstrijd vaarwel te zeggen - dat het invloed kan hebben op uiteindelijke strategische of tactische keuzes is een ander verhaal, maar door, in mijn ogen, ook voor jezelf de hele notie van een breder politiek verhaal los te laten, worden er onvolledige analyses gemaakt en ronduit verkeerde argumenten aangedragen.
Je schrijft veel dingen over een context die wel waar zijn, maar je koppelt daar volgens mij dus een verkeerde conclusie aan. Daarnaast vind ik het jammer dat je je wel heel erg beperkt tot een context die op z'n hoogst voor de rijke kapitalistische landen opgaat, terwijl de ernstigste gevolgen van het functioneren van het huidige systeem elders gevoeld worden.
@ nn ('en nu')
Jouw oproep sluit aan bij wat ik graag zou willen, meer discussie over de koers (die inderdaad hopelijk ook gevoed gaat worden door meer discussiestukken, juist ook van mensen die meer dan ikzelf zelf betrokken zijn in de kraakbeweging)
@ sm
Ik ben het met je eens dat het belangrijk is om het kraakverbod tegen te houden, maar ik denk dat je middelen en argumenten wel op z'n minst in lijn moeten zijn met een totale maatschappijvisie. Als dat losgelaten wordt, dan gaat het gewoon mis, in argumenten en in wegen die bewandeld worden (en andere die uitgesloten worden). Ik denk niet dat je altijd de totaalstrijd als hoofdpunt in je uitingen hoeft te voeren, maar je moet het wel voor jezelf als referentiekader houden en enige blijk van een visie die het onderwerp sec overstijgt geven.
@ nn ('soli')
Dank je.
| | Problem of Organisation | nn great article - 20.05.2010 15:19
Revolution has, but is not a problem of organization. - Gilles Dauve
"I think your missing the point I'm trying to make - I didn't set out to write a complete critique of the squatting movement, I'm merely trying to say something about the lack of political content, argumentation and embedment that I think is a big problem. The aim of my article is just that people start to think about that side of the struggle a bit more."
Eh no, I get your point, the point I'm making is that if you talk of a "lack of political content, argumentation and embedment" (I'm not sure what you mean by embedment by the way) and don't see how this is a problem of education, discussion and debate and don't see how in turn that is at least partially a question of organisation and structure, then there's not really much more to discuss. Not that I would like to set up or see a dichotomy between form and content but this is an aspect of your analysis that is missing, IMHO.
"If you think something is wrong with the structure and organising within the squatting movement, I suggest you write something about that."
In order for there to be something wrong with it, it would need to exist in a significant way, which it doesn't. The fact that the two main forums for political discussion are indymedia and kraak-forum (and perhaps to a lesser extent yet more informally - vokus and social events) rather than through more organisational structures such as assemblies, publications or even groups, is problematic.
| | we zijn weer vrij | Malkiel - 20.05.2010 17:18
Ik ben blij met deze goede tekst en de aanzetten tot een meer vruchtbare discussie, en interpreteer het geschrevene dan ook als een aanzet om door te gaan. De kraakbeweging was inderdaad misschien wel toe aan vernieuwing nadat ze te veel geintegreerd is geraakt met het huidige parlementair-kapitalistische systeem.
Sterker nog, kraken heeft misschien wel gewerkt als spil in een systeem van tolerante repressie, waar verzet gecontroleerd werd toegestaan als onderdeel van een overheersend discours. Zo kaapte de kraakbeweging de gehele actiebeweging in Nederland die voor buitenstaanders misschien wel erg gesloten leek. In extremen gold: een actievoerder hoorde thuis in de kraakbeweging, iets wat zowel door krakers zelf als het heersende discours werd uitgedragen. Bij vele vormen van verzet tegen de staat waren daar overtuigde krakers met uiteenlopende idealen, en lag de focus van de media op stereotypische krakers. Door hun vaak afwijkende levensinrichting, uiterlijk, en sterke verbintenis met sociaal zwakkeren viel dit publiekelijk echter onder de noemer 'tuig'. Zo gijzelde een kleine groep mensen in een door de overheid gecreeerd domein het gehele debat, waarbij zij alles naar zich toe trok. Maar de vraag is of dit krakers is aan te rekenen?
Veruit de meeste krakers wilden immers helemaal niet de rol van (haatdragende) actievoerder uitdragen, en waren terecht blij met het recht om op basis van menselijke idealen een autonome ruimte toe te eigenen waarbij bezit het onderspit dolf ten gunste van het publieke belang. Veruit de meeste krakers ervoeren hierdoor vrijheid, konden sociaal zwakkeren helpen, druk zetten op de woningmarkt en zo een concreet sociaal statement maken, en konden zelfs feesten, drinken, muziek maken en lachen. Dit alles zonder te worden uitgebuit door huisjesmelkers of te zijn veroordeeld aan een klein duur flatje in een grauwe achterbuurt, en toch onderdeel te zijn van de samenleving.
Toen een kraakverbod zich aanbood leken we ook de beste kaarten te bezitten. Daarom voerden we het debat zoals dat 'hoorde'. Het wetsvoorstel was immers niet uitvoerbaar volgens de grote adviesorganen van de overheid zelf (dat kraken maatschappelijk ter discussie stond begrepen we), en het leek niet meer dan logisch dat we via de media, geweldloze demonstraties en wetenschappelijke rapporten de confrontatie aangingen. Onze laatste hoop was gevestigd op de Eerste Kamer die zich over de uitvoerbaarheid van het wetsvoorstel zouden buigen. Het bleek allemaal naief...
We verloren van de principes van een machtsbeluste staat die niet luistert, maar doet. Ongeacht alles. Hoewel onze argumenten zelfs vanuit het heersende discours meer dan geldig waren werden we weggelachen, onjuist weggezet, verketterd en zelfs fysiek bedreigd.
Wat we ons nu moeten realiseren is dat meedoen aan het gegeven discours onzinnig is. Want ook al hebben we gelijk, en ook al stemmen we tegen (zie ook Europa), of willen we het niet (zie ook oorlog in Irak, de euro, banken 'redden' etc), telkens blijkt dat de staat lak heeft aan wat de burger zegt. Zij hebben de touwtjes in handen, en die trekken ze steeds meer aan. De staat fungeert niet als nachtwaker, maar is steeds meer een dominante overheerser.
Laten we haar repressie daarom bestrijden en op een hernieuwde manier onze vrijheid en autonomie terugeisen. Nu de kraakbeweging verlost is van de benauwende plaats die wij te lang als vrijheid hebben ervaren kunnen we weer groeien. Er is immers genoeg om tegen te strijden, ook zonder wet die de grenzen van onze vrijheid en ons leefgebied bepaalt.
*Dit weekend pinksterlanddagen, een goed moment om het eens over de organisatie te hebben.
| | verduidelijkte versie 'we zijn weer vrij' | Malkiel - 20.05.2010 17:28
Ik ben blij met deze goede tekst en de aanzetten tot een meer vruchtbare discussie, en interpreteer het geschrevene dan ook als een aanzet om door te gaan. De kraakbeweging was inderdaad misschien wel toe aan vernieuwing nadat ze te veel geintegreerd is geraakt met het huidige parlementair-kapitalistische systeem. Maar het is de vraag of de kraakbeweging de rol van politieke tegenbeweging wel wilde of moest dragen?
Sterker nog, kraken heeft misschien wel gewerkt als spil in een systeem van tolerante repressie, gecreeerd door de staat en verder uitgewerkt door de krakers zelf. Politiek verzet werd gecontroleerd toegestaan als onderdeel van een overheersend discours. In extremen gold: een actievoerder hoorde thuis in de kraakbeweging, iets wat zowel door krakers zelf als het heersende discours werd uitgedragen. Zo kaapte de kraakbeweging de gehele actiebeweging in Nederland die voor buitenstaanders misschien wel erg gesloten leek.Bij vele vormen van verzet tegen de staat waren daar overtuigde krakers met uiteenlopende idealen, en lag de focus van de media op stereotypische krakers. Door hun vaak afwijkende levensinrichting, uiterlijk, en sterke verbintenis met sociaal zwakkeren viel dit publiekelijk echter onder de noemer 'tuig'. Zo gijzelde een kleine groep mensen in een door de overheid gecreeerd domein het gehele debat, waarbij zij alles naar zich toe trok. Maar de vraag is of dit krakers is aan te rekenen?
Veruit de meeste krakers wilden immers helemaal niet de rol van (haatdragende) actievoerder uitdragen, of zich uberhaubt bezighouden met politieke zaken. Zij waren terecht blij met het recht om op basis van menselijke idealen een autonome ruimte toe te eigenen waarbij bezit het onderspit dolf ten gunste van het publieke belang. Veruit de meeste krakers ervoeren hierdoor vrijheid, konden sociaal zwakkeren helpen, druk zetten op de woningmarkt en zo een concreet sociaal statement maken, en konden zelfs feesten, drinken, muziek maken en lachen. Dit alles zonder te worden uitgebuit door huisjesmelkers of te zijn veroordeeld aan een klein duur flatje in een grauwe achterbuurt, en toch onderdeel te zijn van de samenleving. En ook al streden zij enkel hier voor, dan streden zij daar terecht voor.
Toen een kraakverbod zich aanbood leken we ook de beste kaarten te bezitten. Daarom voerden we het debat zoals dat 'hoorde'. Het wetsvoorstel was immers niet uitvoerbaar volgens de grote adviesorganen van de overheid zelf (dat kraken maatschappelijk ter discussie stond begrepen we), en het leek niet meer dan logisch dat we via de media, geweldloze demonstraties en wetenschappelijke rapporten de confrontatie aangingen. Onze laatste hoop was gevestigd op de Eerste Kamer die zich over de uitvoerbaarheid van het wetsvoorstel zouden buigen. Het bleek allemaal naief...
We verloren van de principes van een machtsbeluste staat die niet luistert, maar doet. Ongeacht alles. Hoewel onze argumenten zelfs vanuit het heersende discours meer dan geldig waren werden we weggelachen, onjuist weggezet, verketterd en zelfs fysiek bedreigd.
Wat we ons nu moeten realiseren is dat meedoen aan het gegeven discours onzinnig is. Want ook al hebben we gelijk, en ook al stemmen we tegen (zie ook Europa), of willen we het niet (zie ook oorlog in Irak, de euro, banken 'redden' etc), telkens blijkt dat de staat lak heeft aan wat de burger zegt. Zij hebben de touwtjes in handen, en die trekken ze steeds meer aan. De staat fungeert niet als nachtwaker, maar is steeds meer een dominante overheerser.
Laten we haar repressie daarom bestrijden en op een hernieuwde manier onze vrijheid en autonomie terugeisen. Nu de kraakbeweging verlost is van de benauwende plaats die wij te lang als vrijheid hebben ervaren kunnen we weer groeien. Er is immers genoeg om tegen te strijden, ook zonder wet die de grenzen van onze vrijheid en ons leefgebied bepaalt.
*Dit weekend pinksterlanddagen, een goed moment om het eens over de organisatie te hebben.
| |
| aanvullingen | |
Website: