|
|  |
Anarchisme is strijd/ Anarchism is struggle
Malkiël - 28.05.2010 19:26
Het is niet makkelijk om anarchist te zijn. Te worden verkettert, weggehoond, als onrealistische naïeveling te worden beschouwd, en veracht om schijnbaar doelloos verzet. Maar het is voor ons zelf vaak ook niet duidelijk wat anarchisme is, inhoudt, of wie onze ideologische kameraden zijn. Dit leidt in mijn ogen tot het verspillen van tijd en energie die nuttiger kan worden besteed op straat en in de strijd. Anarchisme gaat immers om passie en actie, denksystemen zijn daarbij onze vijand.
(English below)
Enkel in ons voorkomen zullen wij bestaan!
Het is niet makkelijk om anarchist te zijn. Te worden verkettert, weggehoond, als onrealistische naïeveling te worden beschouwd, en veracht om schijnbaar doelloos verzet. Maar het is voor ons zelf vaak ook niet duidelijk wat anarchisme is, inhoudt, of wie onze ideologische kameraden zijn. Dit leidt in mijn ogen tot het verspillen van tijd en energie die nuttiger kan worden besteed op straat en in de strijd. Anarchisme gaat immers om passie en actie. Denksystemen zijn daarbij onze vijand.
We moeten ons dan ook niet mee laten slepen in het ons opgelegde discours van ideologieën en absolute denkbeelden. Wij halen onze kracht uit de passie die ons bindt in het verzet tegen repressie. Dit is wat er toe doet, omdat wij repressie verachten. Anarchisme is geen ideologie, het is geen absoluut en vaststaand systeem van denken wat uitvoerbaar is en mensen op te leggen, en hoe lang we daar ook over blijven filosoferen, dat zal het ook nooit worden. Alleen anarchisme onttrekt zich zo aan deze last die ideologieën met zich meedragen, en is daarom het enige moreel verdedigbare.
Het is dan ook niet ons streven om de macht in handen te krijgen, of deze met absolute denkbeelden te beconcurreren, maar om macht te eroderen, ze te onttrekken aan de staat of wie dan ook. Ons streven is hierin absoluut, maar nooit en te nimmer het absolute zelf. Anarchisme valt dan ook niet te bevatten, hoewel iedereen haar kan begrijpen. Wij zijn altijd juist, dat voelen en weten wij, hoe men ons ook bestrijdt. Het is deze passie die ons bindt, het is het bloed wat ons broeders en zusters maakt, en dit zal altijd blijven stromen. Dat zal altijd het belangrijkste zijn.
Tegen repressie
Hoewel een samenleving zonder repressie niet bestaat en misschien wel nooit zal bestaan, staan wij als anarchisten toch in relatie tot dit doel. Deze relatie komt tot stand door een sterk verlangen, en het nastreven hiervan door middel van het letterlijk bestrijden van repressie. Anarchisme en een absolute vorm van moraliteit zijn hierdoor onlosmakelijk met elkaar verbonden. In deze tekst wil ik daar op ingaan.
Ons streven legitimeert ons handelen
Onze strijd begint in ons zelf met het bewust worden van repressie om ons heen, en het lijden van onszelf en anderen. Maar het beoogde resultaat is terugkeer tot activiteit in de samenleving, met het bestrijden van de verachtelijke repressie. Het eerste is een proces wat in ons tot stand komt, het tweede buiten onszelf. Dit is als het ware de weerspiegeling van ons ideaal op aarde, waarbij het absolute morele via ons handelen afdaalt in de strijd in de straten van onze steden en dorpen. De vrucht van anarchisme is zogezegd onze strijd. Denksystemen creëren is dan ook niet ons doel.
Bewustzijn en Strijd
Om ons bewust te worden van waar wij naar streven moeten wij ons ontdoen van bestaande denkbeelden, als een kritische preoccupatie met onszelf. Dit is de taak van de rede, en de middelen staan ons ter beschikking in velerlei vormen van inspiratie die wij zelf kiezen. Het maakt ons betrokken op het ideaal van het uitroeien van het leed wat repressie de mensheid aandoet. Pas wanneer de mens werkelijk overtuigd is van morele wantoestanden, bezit zij de passie om dit om te zetten in de morele handeling van de strijd. Alleen dan kan strijd legitiem zijn.
Ons bewustzijn ontkiemt zich door de passie die wij delen om ons als enigen op een absolute manier te verzetten tegen repressie. Aan deze passie ontlenen wij ons bestaansrecht, en deze moeten we dan ook levend houden en aanwakkeren. Hierbij zijn wij het zelf die elkaar moeten steunen, elkaar eraan moeten blijven herinneren dat wij bestaan, in vriendschap en gedrag, maar ook door feesten en te leven. We zullen altijd autonome zones blijven creëren om zo mogelijkheden te faciliteren om ons te onttrekken aan de willekeur van het systeem, om hier vervolgens de confrontatie mee te zoeken. Zo wakkeren wij onze passie aan, bestaan wij als mensen, en creëren wij in eenheid ons bewustzijn en onze autonomie.
Passie en wrok
Deze passie moet echter nooit een doel op zichzelf worden, want ook hier ligt absolutisme op de loer. Te vaak leidt goedbedoelde passie van zij die zich anarchist noemen immers tot verderfelijke subcultuur en wrok. Zij schreeuwen, huilen, strijden, feesten, voelen hun bloed kolken, maar fungeren in een poppenkast. Waarom schreeuwen jullie, kameraden? Dat vergeten zovelen. Jullie verloochenen de passie en vervallen tot niets minder dan onderdrukte burgers gevangen in een dwingende subcultuur die jullie zelf creëren en versterken, maar jullie de strijd ontneemt. Zo vervalt passie in wrok, en liefde voor de mensheid in haat.
Wanneer handelingen haar morele basis verliezen zijn zij nutteloos, en vaak zelfs verwerpelijk en repressief. Een steen gooien is immers een daad van geweld, de repressie zelve! Dat we dit doen heeft redenen, zonder deze redenen vervalt onze passie in wrok. En wrok kent geen moraliteit, heeft geen ideaal als streven. Want naar welke samenleving streeft de dwaze barbaar? Ik zeg het niet graag, maar dit is niets meer dan waar wij tegen strijden. Anarchisme staat daar lijnrecht tegenover!
Machthebbers zullen er altijd alles aan doen om onze passie om te vormen tot wrok en haat, maar wij zijn sterker dan dat. Zonder ons bewustzijn redden we het niet, verzwakt onze eenheid en raakt onze passie uitgeput. Zo verliezen wij de ziel van onze beweging. Maar wij zijn ons bewust van wat wij doen, en zullen daarom overwinnen. De mens wint het immers altijd van de machine, en de kleine mens verslaat zo vaak de reus. Daarom richten wij ons zonder schroom ten alle tijden tegen repressie in welke deelstrijd dan ook. Anarchisme is onze overtuiging, onze hartstocht, en de menselijke plicht om te strijden tegen alle krachten die repressief zijn. Vanuit die brede definiëring hebben wij allen ons eigen bewustzijn, niemand legt die ons op, niemand neemt ons die af.
De skepticus en het anarchistische ideaal
Al het handelen van de anarchist is gericht op het absolute vertrouwen dat er eens een samenleving mogelijk is waarin geen onderdrukking bestaat. Hoe dit tot stand moet komen is echter niet kenbaar, wij hebben niet de waarheid in pacht om onze ideeën in absolute en vaststaande ideologische termen te verpakken. Het antwoord bevindt zich zogezegd op een onoverbrugbare afstand van de mens.
De skepticus ziet scherp in hoe groot het project van de anarchist is, en schat het zelfs in als onhaalbaar. Het is echter juist deze skepticus die belangrijk is voor ons. Hij toont niet alleen de grootsheid van ons project en de heroïek van ons streven, hij houdt ook het absolute op afstand. Zou deze afstand er niet zijn, en zou anarchisme als een absolute ideologie hier en nu zijn, uitvoerbaar en 'klaar', dan zou het nastreven niet meer nodig zijn (want dan was het hier al). Dan zouden morele handelingen niet meer zijn dan het opvolgen van wetten, of het gehoorzamen aan een oriëntatie, en zou de mens gevangen zitten in een absoluut kader van gehoorzaamheid en slaafsheid. Dan zou anarchisme niet meer een op vertrouwen gebaseerd streven naar het absolute zijn, maar het absolute zelf, en daarmee direct vervallen tot absolutisme en daarmee repressie.
Het referentiekader van de mens moet echter open zijn om vrij te blijven van repressie. Deze openheid is er bij anarchisme, en wordt door de skepticus benadrukt. Omdat hij ons streven niet haalbaar acht, houdt hij ons streven levend. Hierin schuilt dan ook het grote verschil tussen anarchisme en ideologieën, die door haar absolute voorstelling hun ideaal altijd laten vervallen tot repressie. Niemand overtuigd dan ook door anarchisme weg te zetten als immoreel of absoluut, want juist wij weten dit als enigen te overstijgen.
Wij zullen altijd strijden
Anarchisten zijn zij die bij machte zijn het eeuwige in-zichzelf-onveranderlijke te vatten, die het inzicht levend houden dat repressie nooit toelaatbaar is, terwijl de anderen, die daartoe niet in staat zijn, maar ronddolen te midden van het veranderlijke en het veelsoortige, geen anarchisten zijn. Wij houden de moraliteit van de mensheid levend in onze passie en ons handelen, en zullen nooit toestaan dat de mensheid leeft onder het juk van repressie. Daarom is onze strijd altijd legitiem, en daarom zullen wij altijd strijden. Het is de plicht van de mens die wij inwilligen voor de mensheid.
Hoe lang we ook blijven spreken over wat anarchisme wel of niet is, we zullen er nooit uitkomen. Anarchisme is immers geen ideologie, maar een streven, een passie, en het enige moreel verdedigbare. Wij gaan niet akkoord met filosofie, logica, of symboliek, en dat moeten wij ook nooit doen. Het aesthetiseren van onze passie is niet onze strijd. Bij strijd is passie nodig, geloof, en actie waarbij zo nodig offers vallen. Hierin uitten wij onze liefde voor de mensheid, in ons eeuwige bewustzijn dat een maatschappij zonder repressie mogelijk is. 'Anarchisme', wat dat dan ook is, hebben wij daarbij zelfs niet nodig. Dat maakt ons niets uit, en zal ons ook nooit iets uitmaken. Enkel in ons voorkomen zullen wij bestaan, in onze eeuwige strijd tegen repressie.
Malkiël
-“Nothing is true; Everything is permitted"-
(Hassan bin Sabbah).
-----------------------------------------------------------------
Only in our appearance we do exist!
It is not easy to be an anarchist. To be condemned, jeered, considered as unrealistic naive, and scorned because of seemingly futile resistance. But often it is also for ourselves not clear what anarchism is, means, or who are our comrades in a seemingly ideologically battle. This leads to the wasting of time and energy that could usefully be spent on the streets fighting repression. After all, anarchism is about passion and fighting. Systems of thought are our enemy.
We must, therefore, not let us drag into the imposed discourse of ideologies and absolute ideas. We get our strength from the passion that unites us in the resistance against repression. This is what matters, because we are angry and despise repression. Anarchism is not an ideology, it is not a absolute and definite system of thought, no matter how long we philosophize. And it will never be, in order not to lapse in absolutism and repression itself. Only anarchy is beyond this law that all ideologies carry within them, and it is therefore the only morally defensible striving.
It is hereby not our striving to get the power in our own hands, or to compete authority with absolute systems of thought. We have to erode it, to deprive it from the state or anyone else. Our aim herein is absolute, but never, ever absolute in itself. Anarchism is therefore impossible to comprehend, although everyone can understand it. We are always right, we feel, and know, no matter how others fight us. It is this passion that unites us, it's the blood that makes us brothers and sisters, and will always keep flowing. That will always be the most important.
Against repression
Although a society without repression does not exist and probably never will, we as anarchists are in direct relation to this goal. This relationship is achieved by a strong desire, and pursuit through the literally fighting of repression. It makes anarchism and an absolute form of morality inseparable. In this text, which I partly derived from fellow minds from the past, I will focus on this paradox.
Our aim legitimizes our actions
Our fight begins within ourselves with the awareness of repression around us, and the suffering of ourselves and others. But the desired result is activity in society, fighting the despicable repression. The first part is a process in ourselves, the second outside ourselves. It is like the reflection of our consciousness on earth, in which our absolute moral descends through our actions on the streets. The fruit of Anarchism is our fight. Creating systems of thought is not our goal.
Consciousness and Struggle
To become aware of what we strive for we must get rid of existing ideas, as a critical preoccupation within ourselves. This is the task of reason, and resources are available to us in many forms of inspiration which we individually choose. It makes us involved in the ideal of eradicating the suffering of humanity by repression. Only when man is really convinced of the moral evils, they are able to held the passion to transform this into the moral act of battle. Only then can this be legitimate.
Our consciousness germinates through the passion we share to oppose oppression in an absolute way. From that passion we derive our existence, and therefore we must keep this alive and exciting. We have to support each other to remember our goal, in friendship and behavior, and by parties and existence. We have to continue creating autonomous zones in order to facilitate opportunities for us to avoid the arbitrariness of the system, thereafter we always return to society in search for confrontation. This is the only way to awake and strengthen our passion, to create our consciousness and autonomy in unity, and to exist as human beings.
Passion and resentment
This passion should never be an end in itself, because here waits absolutism. Too often leads well-intentioned passion of those so-called anarchists to pernicious subculture and resentment. They scream, cry, fight, party, feel the blood churning, but act in a puppet show. Why do you scream, comrade? Why do so many forget? They deny the passion and degenerate into nothing less than oppressed civilians caught in a compelling subculture created and strengthened by themselves. But it deprives them of their own fight. So they fell from passion to resentment, and from love for humanity into hate.
If acts lose their moral basis, they are useless and often reprehensible and repressive. A stone's throw is an act of violence, repression itself! That we do is because we have reasons to do. Without reasons our passion falls into resentment. And resentment has no morality, no ideal goal. Tell me, for which society strives the silly barbarian? I feel sorry to say it, but this is nothing more than what we are fighting against. Anarchism stands diametrically opposed to that!
Rulers will do everything to ensure that our passion transforms into resentment and hatred, but we are more than that. Without our consciousness we will not make it, it will weaken our unity, our passion becomes exhausted, and we lose the soul of our movement. But we are aware of what we do and will therefore prevail. The man always defeats the machine, and the little man so often defeats the giant. Therefore we aim at all times fearlessly against repression, in any partial conflict whatsoever. Anarchism is our belief, our passion, and human duty to fight against all forces that are oppressive. From this broad definition, we all have our own consciousness what no one imposes on us, and nobody takes from us.
The skeptic and the anarchist ideal
All actions of the anarchist are aimed at absolute confidence that once a society is possible where there is no oppression. How this should be is not known, we don't have the truth or any ideas in absolute terms and specific ideological packaging. The answer is at an unbridgeable distance from ourselves.
The skeptic sees clearly how big the project of the anarchist is, and estimates it even as unrealistic. But it is precisely this skeptic that is important to us. Because he shows not only the greatness of our project and the heroism of our striving, he also keeps the absolute at distance. If this distance is not existing, and would anarchism be with us as an ideology, absolute and here and now, feasible and ready to implement, our striving and believe would no longer be needed (because it is already here). Moral actions would not exceed the following of laws, or obeying an absolute orientation. Man would be caught in a framework of absolute obedience and servility. Anarchism would not be a striving and trust based on a search for the absolute, but the absolute itself, and thus directly due to absolutism and hence repression.
The perspective of man, however, has to remain open to stay free from repression. This openness is existing in anarchism, and is highlighted by the skeptic. Our commitment is alive, because he considers it as not feasible. Herein lies the big difference whatsoever between anarchism and ideologies, which by their absolute representation always waste their ideal to repression. Nobody, therefore, can tag anarchism as immoral or absolute, precisely because we transcend this all.
We will always fight
Anarchists are those who are able to grasp the eternal in-self-immutable understanding that keeps alive the believe that repression is never permissible, while the others who are unable to do so, wandering amid the changing and the diverse, are not anarchists. We keep the morality of humanity alive in our passion and our actions, and will never allow humanity to live under the yoke of repression. Therefore, our struggle is always legitimate, and why we will always fight. It is the duty of man that we accede to humanity.
It doesn't matter how long we continue to talk about what is anarchism or not, we will never come true. Anarchism is not an ideology but a commitment, a passion, alive in many forms. We do not agree with philosophy, logic, or symbolism, and we must never do. The aestheticization of our passion is not our struggle. When battle comes, we need passion, belief, action, even possible sacrifices. In this we express our love for humanity, in our eternal awareness that a society without repression is possible. "Anarchism", whatever that is, we don't even need for what we do. It will never mean anything to us. We exist only in our appearance, in our common and ever lasting battle against oppression.
Malkiël
- "Nothing is true, Everything is Permitted" -
(Hassan bin Sabbah).
|
| Lees meer over: vrijheid, repressie & mensenrechten wonen/kraken zonder rubriek | | aanvullingen | | What?! | baffled - 28.05.2010 19:56
This is complete and utter rambling nonsense. Full of contradictory sentences and repetition. It makes no sense. I can't believe some of the other stuff that gets removed when this is allowed to stay.
| | ?!? | iemand zonder baard - 28.05.2010 19:58
sorry?!?
nee, zoals jij het omschrijft komt anarchisme inderdaad niet over als een ideologie, maar als een religie.. en wat me daarbij nog meer stuit, is dat je anarchisten een bapaalde mate van superioriteit toeschrijft ten opzichte van 'niet-anarchisten': "Anarchisten zijn zij die bij machte zijn het eeuwige in-zichzelf-onveranderlijke te vatten, die het inzicht levend houden dat repressie nooit toelaatbaar is, terwijl de anderen, die daartoe niet in staat zijn, maar ronddolen te midden van het veranderlijke en het veelsoortige, geen anarchisten zijn." oftewel: wij hebben het licht gezien, en zij die dat niet hebben zijn maar onnozele lui die het allemaal niet snappen.
zullen we voor de gein even de definitie van een ideologie erbij halen van wikipedia?  http://nl.wikipedia.org/wiki/Ideologie
Een ideologie heeft drie indelingen, een descriptieve of analytische (1), prescriptieve of normatieve(2) en een operationele(3).
(1): Het beschrijft hoe het huidige wereldbeeld eruit ziet (Vlaams-nationalisme: Vlamingen worden onderdrukt door de staat België; socialisme: proletariaat uitgebuit door bourgeoise)
-->anarchisme: we worden onderdrukt door hierarchiën.
(2): Er wordt een utopie beschreven van hoe de wereld er moet uitzien, hieruit komen de waarden en normen. (socialisme: klassenloze maatschappij, collectivering en solidariteit; liberalisme: vrijheid, fundamentele burgerrechten)
-->anarchisme: een nonhierarchische maatschappij, waarin iedereen onbeperkt de macht heeft over het eigen leven.
(3): Dit beschrijft hoe men van 1 naar 2 moet gaan. (socialisme: via de revolutie van het proletariaat; sociaaldemocratie: via geleidelijke hervormingen via het parlement)
-->anarchisme:ideeen hierover verschillen nog wel eens, maar overwegend kiest men ervoor zoveel mogelijk een anarchistische maatschappij op te bouwen, en anarchistische alternatieven te bieden voor de heersende maatschappij, tot er een moment komt dat het alternatief de overhand krijgt.
mijn punt dus, beste malkiël, je praat peop. anarchisme is een ideologie, of misschien een verzameling ideologien met overeenkomsten, maar zeker niet de irrationele quatsch die jij hier neerrammelt.
| | stay free | nn - 28.05.2010 21:38
religie of ideologie... dit ligt in elkanders verlengde. daarom moet je er ook zo voor uitkijken dat je niet te dogmatisch wordt van je ideologie, want voor je het weet ben je een fanaticus.
| | No-Anarchism | Jelle - 28.05.2010 21:58
Did is helaas weer eens een voorbeeld van het postmodernisme dat grote delen van de anarchistische beweging heeft veroverd. Onbegrijpelijke zinnen, geen inhoud, elitair gelul.
| | bollox | baardloze - 28.05.2010 22:01
da's natuurlijk bollox: er zit een duidelijk verschil tussen een rationeel onderbouwde ideologie, en een meer spiritueel onderbouwde religie.
| | bier en chips | Malkiël - 29.05.2010 00:42
Om vrij te zijn in je denken, is het essentieel om buiten de bestaande denkkaders te treden. Deze inderdaad vage tekst is uiteraard een aanzet daartoe, en niet meer dan een gedachte experiment. Het heeft inderdaad niets met enigerlei realiteit of organisatie te maken, en dat is uiteraard ook niet de bedoeling (dat staat gewoon in de tekst).
De als tegenstrijdig gelezen zinnen zijn niet meer dan eeuwenoude (neo)Platonische paradoxen, en het schijnbaar irrrationele (of religieuze) karakter een radicale breuk met ons huidige denken. Dit alles om het denken in zwart-wit, goed-kwaad etc anders te belichten en om discussie op een ander plan te trekken. De geuite superioriteit is hierbij een kritiek op de heersende moraal die oorlog en kindersterfte noodzakelijk acht om ons systeem te laten functioneren. Uiteraard is de anarchist trots dat zij dit inziet en zich hier tegen verzet, en dat dit beter is dan mensen die dit maar laten gebeuren. Dat mag weleens gezegd worden (daarmee ben je nog geen fanaticus).
Ik begrijp de kritiek dat de tekst elitair is, in herhaling valt, en fundamentalistisch of zelfs fascistisch over kan komen, maar zo gaat dat in symposia. Mensen luisteren naar nonsens, en reageren dan inhoudelijk. In Athene doen ze vandaag de dag niet anders (kijk naar tasos sagris).
Nederlanders zien alles zo zwart-wit. Zo passieloos en in de voorgeschreven kaders. En citeren wikipedia om een vrijdenker op de vingers te tikken. Het kan haast niet bekrompener. Ik wil best stoppen met het overnemen van het anarchisme, maar geef dan tenminste een inhoudelijk argument.
cheers,
Malkiël
| | hypocrite | nn - 30.05.2010 21:19
why is this post deleted? It's a sophisticated and interesting perspective on our common fight, but even before the discussion started it is removed. The comments clearly show how less the people are aware of any intellectual capacity to argue, and it's sad how all comments missed the point of the article completely.
same counts for the discussion about counterculture festival. why is this all deleted? what is indymedia doing? it seems if there is only room for pop culture resistance...
| |
| aanvullingen | |
