IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Een leven rond het ADM-terrein

Moeilijke verhouding tussen ’binnenhekkers’ en ’voorhekkers’

Amsterdam/Westpoort - Hij wenst niet geassocieerd te worden met het ADM-terrein. Terwijl Abbie van der Louw al een volwassen leven in de schaduw van het meest omstreden kraakterrein van de stad woont. Hij behoort tot de zogenaamde ’voorhekkers’, degenen die voor het ADM-terrein staan. Deze groep van 65 personen zal na het oordeel van de rechter ook moeten vertrekken. „Maar wij hebben wel een goede regeling met de eigenaren.”

Eind jaren negentig werd het pad naar het ADM-terrein, dat helemaal achterin het Westelijk Havengebied ligt, omgeven door statige bomen. Voormalig eigenaar Bernard Lüske liet het groen weghakken, omdat hij beter zicht wilde krijgen op zijn terrein, dat hij voor 21 miljoen gulden had aangeschaft, maar wat door een groep krakers werd bezet.

Lüske nam nog een maatregel: hij vroeg de Amsterdammer Abbie van der Louw (56) een oogje in het zeil te houden en zette hem met zijn gezin in een grote bus voor het gekraakte terrein. De ADM’ers hebben de nodige akkefietjes moeten uitvechten met hun ’buur’, van wie zij lange tijd niet begrepen waarom hij zo agressief uit de hoek kon komen.

Heb je ze laten schrikken?

Lachend: „Ik kan er wel eens opvliegen. Maar nooit zomaar. Dan moet er ook echt iets aan de hand zijn. In de afgelopen jaren is de groep ’voorhekkers’ – vernoemd naar het feit dat wij voor het hek van ADM staan – uitgegroeid tot een eigen caravanpark met wel 65 bewoners. Ik ken ze allemaal. En ik bespreek ook met de eigenaren als er iemand bijkomt. Dat is vaak voor korte tijd, omdat iemand in de problemen zit en zijn zaken op orde moet krijgen. Er zitten er ook een stel al heel wat jaren.

Iedereen kent iedereen. Soms komt er dan iemand van buiten, die zich wil opdringen tussen de voorhekkers. Ja, die moet langs mij. En nee, dat is nog nooit gelukt met geweld. Ik heb er wel wat voorbij zien komen, zelfs gasten met messen en zwaarden. Ik moest ook weleens mee met de politie, omdat er aangifte tegen me werd gedaan.

Maar het kan ook anders: als je een plek nodig hebt en je komt je netjes voorstellen en we hebben een gesprek, dan vinden we meestal wel een plekje voor zo iemand.”

Dat wordt ’hadden we een plekje’.

„Ja, ook wij moeten weg van het terrein. De rechter heeft gesproken. Het ADM-terrein wordt binnen een half jaar ontruimd. De nazaten van Lüske gaan er een echte haven van maken. Er komen bedrijven. Wij kunnen dan ook niet blijven staan. Ik heb wel een goede regeling met de eigenaren. Zij zijn nog aan het zoeken voor me. Dat geldt niet voor de 130 gasten van het ADM-terrein. Daar zijn de eigenaren helemaal klaar mee.”

Hoe is jouw band de laatste jaren geweest met de ADM’ers?

„Ach, ik heb er niet zo veel mee. Ik ben er ook geweest toen Lüske die sloopkogel in het pand op het ADM ramde, omdat hij eigenhandig zijn terrein terug ging halen. Dat was een hele heisa. Er zouden mensen aan het slapen zijn geweest in het pand. Ik was er zelf bij en we hebben vooraf gewaarschuwd. Toen die kogel erin ging, was er echt niemand in het pand.”

Maar dat betekent toch onvermijdelijk spanning met de ’binnenhekkers’?

„Schrijf maar op: de meesten daar zijn hele beminnelijke mensen. Maar ik kan me er niet mee vereenzelvigen. Ik ben geen kraker. Ik heb altijd gewerkt voor mijn geld. Het is gewoon ander dna. Denk maar niet dat je bijvoorbeeld zomaar op het ADM-terrein komt. Mijn ex probeerde er een plekje te krijgen, maar die werd er zo afgeschopt. Zo ben ik haar tegengekomen. Ze kwam uit Duitsland en ze moesten haar niet. Ik heb haar een caravan gegeven. Ze hoort nu nog steeds tot onze groep.”

Hoe kan jij je vinden in deze levensstijl?

„Ik ben niet in een hokje te vangen of te passen. Ik doe de dingen op mijn manier. Ik ben een nomade in de echte zin van het woord: binnen een uur ben ik weg als het moet, ik kan zo een caravan aanhangen. Verder ben ik moslim, vader van tien kinderen, in oorlog met Jeugdzorg en ik hou van een potje knokken. Maar ik ben ook aardig, ik help graag mensen. Als ik ze weer een steuntje in het leven kan geven met een plekkie om te slapen en een goed gesprek, dan ben ik er voor ze.”

Heb je altijd zo gewoond als bij het ADM?

„Welnee, ik kom uit een gewoon arbeidersgezin. We woonden in de Koestraat. Toen ik volwassen was, heb ik zelf ook een tijdje in een huis gewoond. Maar ik was niet zo goed in dat leven. Ik was vaak nerveus en ja, ook agressief. Dan had ik op z’n tijd ruzie met de buren.

Voor de rest liep mijn leven wel hoor. Ik pakte van alles aan. Ik was stratenmaker, elektriciën, timmerman, glazenwasser. En best succesvol ook. Als glazenwasser had ik zelfs twaalf man in dienst. Ik verdiende goed mijn brood.

Maar op een dag deed Lüske mij het aanbod om met een grote wagen bij het ADM te gaan staan, om de boel daar in de gaten te houden. Dat zag ik wel zitten. Mijn ouders hadden hun hele leven een woonwagen. Reizen gaf mij altijd al rust. Vooral in Kroatië en Marokko voel ik me goed. Eigenlijk zou ik daar willen wonen. Maar toen ik die kans van Lüske kreeg, vroeg ik mijn eerste vrouw: ’Ga je mee?’ Ze volgde.”

Hoe gaat zo’n leven?

Het is een fantastische plek, aan het water met heel veel ruimte. Kinderen groeien hier met de natuur op. Door mijn geloof in de Islam en de plek waar we wonen, kwamen we alleen in beeld bij Jeugdzorg. Tien kinderen zijn bij me weggehaald. Ik strijd tot de dag van vandaag voor mijn gelijk en de hereniging van mijn gezin. Iedere keer moet ik weer aan de rechters uitleggen dat ik ze naar school laat gaan en dat dit een goede plek is om te wonen. Er is bijvoorbeeld gewoon stromend water.

Dat is veel leed bij elkaar.

„Ja, ik ben er ook vol van. Ik voel veel onmacht. Op het ADM zijn ook kinderen geboren. Er zijn daar mensen, die zelfs al opa en oma zijn. Verschillende generaties lopen er rond. Wethouder Kajsa Ollongren zei laatst: ’We hebben een goede regeling voor de ADM’ers nodig. Sommigen zijn daar geboren.’ Maar mijn kinderen zijn op een fractie van dat terrein af ter wereld gekomen. Die zijn altijd onderwerp van discussie geweest, terwijl het op het ADM-terrein wel allemaal kon.”

Waarom heb je er niet voor gekozen om in een huis in Osdorp te gaan wonen?

Een korte stilte. Dan overdacht: „Deze manier van leven is niet zomaar. Het is een unieke beschaving, gestoeld op het idee van vrijheid. Ik kan gaan en staan waar ik wil.”

Dat is in jouw geval niet waar.

„Nee, ik ben al die tijd bij het ADM blijven wonen, omdat ik wil dat mijn kinderen terug kunnen keren, zodra zij de leeftijd hebben en voor zichzelf kunnen kiezen. Dat houdt mij hier. Een rechter zei tegen mij: ’U heeft wel ongelofelijke offers gebracht voor uw vorm van leven’. Dat is misschien zo, maar ik kan het voor mijn gevoel niet anders leven.”

Telegraaf . . . . . . . 03-08-2017