IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Hier kun je discussieren over Over de Syrische revolutie.
De Syrische revolutie begon als een opstand van de arbeidersklasse van onderuit en in de periferieën, georganiseerd via lokale coördinatiecomités. Ze creëerden lokale raden in de bevrijde gebieden die zich coördeneerden om de dienstverlening te verzorgen in de afwezigheid van een staat.

Ze hebben het leven zonder de staat werkelijk beleefd, en ze floreerden. Ze waren het levende bewijs dat het niet alleen mogelijk was, maar dat het vrolijk en zinvol kan zijn. Bibliotheken, klinieken, hospitaals, scholen, soepkeukens en meer – alles georganiseerd door mensen die deel uitmaken van hun gemeenschap.

Er is niets romantisch aan dit alles. Er waren uitdagingen, ups en downs, vele mislukkingen, maar ook een uitzonderlijke hoeveelheid successen. De anarchist Omar Aziz wees erop, terecht, dat de Syriërs het langer uithielden dan de Parijse Commune.

Het eerste wat de mensen deden, eens het regime ineenstortte, was de gevangenen bevrijden. Het gevangenissysteem werd algemeen begrepen als een centrale component van het apparaat van het regime. Hij kon niet iedereen iedere dag doden in de straten. Hij moest gedwongen honderdduizenden laten verdwijnen en vermoorden om de gemeenschappen te breken. En hij faalde.

Als een anarchist geloof ik dat iedere inspanning, hoe mank ook, die bijdraagt tot een vrijere wereld, moet worden gesteund, kritisch als het moet . Dat is waarom ik geloof dat Links, breed genomen, bijna overal, de Syriërs in de steek hebben gelaten.
In de dertien jaren sinds 2011, terwijl de gevangenissen bleven vollopen en een levende hel werden, zoals we die zagen in Saydnaya, heeft de globale antigevangenisbeweging Syrië vrijwel genegeerd. De Westerse pro-Palestinabeweging heeft de Syriërs en de Syrische Palestijnen aangevallen en bekritiseerd voor hun revolte tegen Assad.

Het absolute minimum nu, voor iedereen die weigerde te luisteren toen de schreeuwen het luidst waren - toen Aleppo viel, toen Homs werd gedecimeerd, toen Daraya werd leeggemaakt, toen Yarmouk werd uitgehongerd, toen Daraa’s kinderen werden gefolterd, toen Ghouta werd vergast – is nederig te zijn en na te denken.

Het is nu voor velen van groot belang om te verzekeren dat wat na Assad komt chaotisch is. De Golfstaten willen geen democratie in de Arabische wereld. Israël en de V.S. willen geen democratie in de Arabische wereld. Turkije, Rusland, Iran evenmin. De Egyptische militaire dictatuur? Hetzelfde.
En dan hebben we het nog niet over de problemen van binnenin. Het Assadregime vernietigde het georganiseerde links gedurende decennia, decimeerde de vakbonden. Ze sektariseerde de bevolking om het te verdelen. De uitdagingen voor ons zijn herculisch, maar dat betekent niet dat ze niet kunnen worden overkomen.

Nogmaals, dit zijn de mensen die de lokale raden en lokale coördinatiecomités oprichtten terwijl Assad en Iran en Rusland en Hezbollah hen belegerden, bombardeerden, vergasten, folterden en lieten verdwijnen. Zij hielden verkiezingen in honderden dorpen en steden.

Medelijden en liefdadigheid zijn niet wat we nodig hebben hier. Onzinnige ‘ik hoop dat het niet verergert’- commentaren zijn op z’n best nutteloos en op z’n slechts beledigend voor degenen die leden onder Assad. Erger dan een kleuter geboren na verkrachting in de Saydnaya-gevangenis? Lichamen verpletterd om in massagraven te worden gedumpt? Monsters zijn jullie.

Samir Kassir begreep dit lang geleden. Vrijheid in Syrië is verbonden met vrijheid in Palestina is verbonden met vrijheid in Libanon (etc etc). Hij was gewoon een journalist en een historicus en toch zo gevaarlijk dat hij de ‘eerste’ was om vermoord te worden door Assad in Libanon nadat de eerste minister Hariri was omgebracht.

Assad kon andere politici hebben vermoord met de hulp van Hezbollah, zoals hij deed met Hariri, maar neen, hij ging voor de journalist. Wie was de tweede persoon die hij vermoordde na Kassir? George Hawi, de ex-leider van de Libanese Communistische Partij. Zij wouden samen een nieuwe beweging creëren.

Zoals in Syrië, ieder reëel alternatief voor de the status quo werd vermoord of ‘verdween’ in Libanon. En zowel in Syrië als in Libanon werd iedere Palestijn die het aandurfde de Palestijnse vrijheid te verbinden met de vrijheid van de Libanezen en Syriërs vervolgd met de volle wreedheid van de staat. Kassir was alle drie identiteiten.
Maar wat de Assadisten deden in Libanon was altijd een fractie van wat ze deden in Syrië. In Libanon kende we hun Shabbiha maar al te goed. Ik was een kind, maar ik herinner mij Assad’s schurken– en dat was niets vergeleken met wat ze deden in Syrië.

Er zijn vele lessen te leren van wat de Syriërs hebben doorgemaakt. Het is een belachelijke rijke en smerige en ingewikkelde ervaring, en iedereen overal kan ervan leren. Dictators kunnen worden omvergeworpen. Staten kunnen worden overwonnen. Imperialisme kan worden verslagen.

Elia Ayoub @ayoub@sp
13 december 2024