IndyMedia - Vrij Media Centrum Nederland

Wanneer: 23/11/2015 - 00:42

21 november 2015: Speech over het leven in een gezinslocatie

In English below: 21 november 2015: Speech about life in a family location

Tijdens de demonstratie "Nijmegen gastvrij! Solidariteit zonder grenzen" op 21 november hield Mary een toespraak over het leven in een van de zeven gezinslocaties in Nederland. In deze gezinslocaties worden dagelijks gezinnen met kinderen van hun bed gelicht en naar de gezinsgevangenis op Kamp Zeist gebracht, "ter fine van uitzetting" zoals dat wordt genoemd.
We publiceren de toespraak van Mary, zodat een ieder kan lezen wat het gevolg van dit beleid is voor kinderen. De toespraak bevat ook een oproep die we ons allen ter harte zouden moeten nemen:

Ik ben Mary en ik kom van een gezinslocatie.

Jullie normale dag begint met opstaan, normaal aankleden, ontbijten en naar school of naar je werk gaan.
Maar heb je een idee hoe dat gaat in een gezinslocatie? Weet je dat een ochtend daar begint met de wekker rond 5 uur? Dat mensen niet kunnen slapen omdat ze bang zijn dat het de volgende dag hun buurt is om opgepakt te worden?
Ze slapen in hun kleren voor het geval dat zij het volgende slachtoffer zijn van de razzia.

Een normale 16 jarige hoort te genieten van het leven. Je jeugd is de beste tijd, maar in de gezinslocatie weten ze niet van genieten. Wij zijn allemaal mensen en er hoort geen verschil te zijn tussen kinderen mét en zonder papieren.
Wat kinderen daar zien en horen is alleen maar geweld en dreiging. Een kind dat hoort te genieten van z'n leven, ligt in bed te bidden dat de politie morgen hun deur voorbij loopt.

Elke ochtend wordt er in een van de gezinslocaties in Nederland een razzia gepleegd. Gezinnen worden gedwongen mee te werken met de politie. Ze worden meegenomen naar de gevangenis in Zeist. Een plek met allemaal prikkeldraad er omheen en waar mensen niet uit mogen komen tot de geplande dag van de uitzetting.

Zo heb ik veel gezien en wat het meeste in mij is blijven hangen is het beeld van een 7-jarig meisje dat schreeuwde om hulp. De politie trok haar en haar zus mee. Het meisje riep dat ze haar los moesten laten en dat ze nergens heen wilde gaan. Het beeld van een klein kind met een knuffel in haar hand dat huilde en niet weg wilde gaan. Dat er 4 politiemannen om een klein kind stonden dat even een glas water wilde drinken.

En als twee vriendinnen afscheid van elkaar willen nemen wordt er gezegd dat ze nergens heen gaan. “Stel je niet zo aan, ze gaan alleen maar naar Zeist”, zegt de politie. Inmiddels is het gezin terug naar hun eigen land en hebben de vriendinnen elkaar nooit meer gezien.

Gezinnen krijgen afspraken van de Dienst Terugkeer en Vertrek waar ze mensen dwingen om vrijwillig terug te gaan en als ze dat niet willen doen, dan organiseert de DT&V het vertrek. Ze worden gedreigd terug te gaan naar een onveilige plek. De plek waarvandaan ze gevlucht zijn. Mensen worden bang en wanhopig. Zo wanhopig dat ze nergens meer in geloven.

Ik kan goed schilderen, mijn vriendin kan goed zingen, maar door alles geloven mensen niet meer dat ook een asielzoeker en goed leven kan leiden. Ze lachen en zeggen: “Hoe stel je het voor je dat een asielzoeker een beroemd zangeres kan worden of een goede kunstenaar?”

Ik hoop dat mensen zich niet mee laten slepen door angst en wanhoop. Ik hoop dat mensen op zullen staan en hun rechten gaan beschermen. Dat ze niet gaan wachten op de vreemdelingenpolitie. Daarom wil ik ook jullie vragen om actie te ondernemen. Dat jullie demonstraties organiseren niet alleen maar om te zeggen wat jullie vinden, maar samen met de vluchtelingen zodat ook onze stem naar boven komt. Zodat ook wij de kans hebben om ons verhaal te vertellen.

Teken de handtekeningenactie tegen kamp Zeist. Want kinderen horen niet in een gevangenis.
Zet je handtekening voor een eerlijk kinderpardon. Organisaties als Defence for Children kunnen die handtekeningen gebruiken om meer druk te zetten op de regering.

Want er is géén verschil tussen kinderen mèt en zonder papieren!

[english]

During the demonstration "Nijmegen gastvrij! Solidariteit zonder grenzen" on November 21 Mary held a speech about life in one of the seven family locations in the Netherlands. In these family locations families with children are lifted from their beds every day and taken to the family prison at Kamp Zeist, "for the purposes of expulsion" as they call it.
We publish the speech of Mary, so that everyone can read what the result is of this policy for children. The speech also contains a call out that we should all take to heart:

I am Mary and I come from a family location.

Your normal day starts with getting up, getting dressed in a normal way, having breakfast and go to school or to work.
But do you have any idea how it goes in a family location? Do you know that the morning there starts with the alarm clock set at 5 AM? That people cannot sleep because they are afraid that the next day it is going to be their turn to be arrested?
They sleep with their clothes on in case they are the next victim of the raid.

A normal 16 year old is supposed to enjoy life. Your youth is the best time, but in a family location they don't know about enjoying things. We are all humans and there is supposed to be no difference between children with or without papers.
What children see and hear there is just violence and threat. A child that should be enjoying life, is lying in bed praying that the police will pass by their door the next day.

Each morning in one of the family locations in The Netherlands there is a raid. Families are being coerced to cooperate with the police. They are being taken to the prison in Zeist. A place with barbed wire around it and where people may not come out until the day the deportation is planned.

This way I have seen a lot and what I remember most is the image of a 7 year old girl that was screaming for help. The police dragged her and her sister away. The girl yelled that they had to let her go and that she didn't want to go somewhere. The image of a small child with a cuddly toy in het hand that was crying and didn't want to leave. That there were 4 policemen standing around a small child that wanted to drink a glass of water.

And if two girlfriends want to say goodbye to eachother they say that they are not going anywhere. “Don't make such a scene, they are only going to Zeist”, the police says. In the meantime the family is back to their own country and the girlfriends have never seen each other again.

Families are having meetings with the Dienst Terugkeer en Vertrek where they force people to go back voluntarily and if they don't want to do that, then the DT&V organizes their departure. They are being threatened to go back to an unsafe place. The place that they fled from. People are getting scared and desperate. So desperate that they don't believe in anything anymore.

I can paint well, my girlfriend can sing well, but because of all of this people don't believe anymore that an asylum seeker can live a good life. They laugh and say: “How do you imagine that an asylum seeker can become a famous singer of a great artist?”

I hope that people don't let themselves be dragged into fear and despair. I hope that people will rise up and are going to protect their rights. That they are not going to wait for the immigration police. That's why I want to ask you to take action. That you organize demonstrations not just to say what you think, but to do it together with refugees so that our voice will surface. Zo that we will have the chance to tell our story.

Sign the action for signatures against Kamp Zeist. Because children don't belong in a prison. Sign for a fair childrens pardon. Organizations such as Defence for Children can use those signatures to put pressure on the government.

Because there is no difference between children with and without papers!